1. Dragoslav Jevrić
Rođen 8. jula 1974. u Beranima, Crna Gora.
Jevrić je u svojoj karijeri igrao za Obilić, Crvenu zvedu, Vitese i Ankaraspor, a trenutno igra za izraelski klub Maccabi Tel Aviv.
Dragoslav Jevrić je 43 puta nastupao za reprezentaciju Srbije i Crne Gore. U kvalifikacijama za Svetsko prvenstvo u fudbalu 2006. u Nemačkoj Jevrić na sedam uzastopnih utakmica nije primio gol. Jedini gol u kvalifikacijama je primio protiv Španije 17. novembra 2005. Na Svetskom prvenstvu 2006. Jevrić je sa reprezentacijom Srbije i Crne Gore zauzeo poslednje mesto, primivši 10 golova u 3 utakmice.
Nakon razdruživanja Srbije i Crne Gore, Jevrić je odlučio da igra za Srbiju. Pozvan je za prijateljsku utakmicu protiv Češke (prvu međunarodnu utakmicu reprezentacije Srbije) 4. avgusta 2006, ali nije ulazio u igru. Nakon ovoga Jevrić se povukao iz reprezentacije.
2. Ivan Ergić
Rođen 21. januara 1981. u Šibeniku, SFR Jugoslavija. Državljanin Srbije i Australije.
Fudbalska storija Ivana Ergića izuzetno je specifična. Kad je buknuo ratni požar sa porodicom se preselio kod dede i babe u Šabac, a posle godinu dana obreo se u beogradskom naselju Sremčica. Trenirao je u lokalnom klubu, pa u fudbalskoj školi “Braća Protić”. Sledi novo putešestvije i to čak do Australije, gde je sa 18 godina odigrao prvu profi sezonu. Snimili su ga skauti Juventusa, ali i prosledili na kaljenje u Bazel.
U Švajcarskoj je blistao, naročito u sezonu 2002-03. u Ligi šampiona. Onda stižu pehovi u seriji, povrede i bolest. Zastoj u karijeri bio je dug dve godine, a ovo proleće opet protiče u znaku Ergića, koji je branio i boje naše mlade reprezentacije. Sa Bazelom osvojio po četiri titule prvaka i kupa Švajcarske.
Član reprezentacije Srbije i Crne Gore na svetskom prvenstvu u Nemačkoj 2006. godine.
Napustio je švajcarsku ekipu posle devet godina, pošto novi trener Torsten Fink nije želeo da obnovi ugovor sa srpskim fudbalerom.
U julu 2009. je objavljeno da je potpisao jednogodišnji ugovor sa turskim Bursasporom.
3. Ivica Dragutinović
Rođen 13.novembra 1975 u Prijepolju.
Odbrambeni fudbaler, reprezentativac i internacionalac.
Afirmisao se u dresu čačanskog Borca (1993-1996), a kao internacionalac nastupao je u Belgiji za Gent (1996-2000) i Standard iz Liježa (2000-2005). Od 2005. igra u prvom timu španske Sevilje.
U reprezentaciji je debitovao 13. decembra 2000. protiv Grčke (1:1) u Ksantiju.
U kvalifikacijama za SP 2006 bio je standardni član odbrane reprezentacije Srbije i Crne Gore (Gavrančić, Vidić, Krstajić, Dragutinović) koja je u kvalifikacijama primila samo jedan pogodak.
Odigrao je 46 utakmica za najbolji državni tim.
4. Igor Duljaj
Igor Duljaj je verovatno najbolji defanzivni vezni igrač koji je izašao iz omladinske škole FK Partizan devedesetih godina.
Prošao je sve klupske selekcije Partizana, a u prvom timu igrao je punih sedam godina (1997-2004). Odigrao je ukupno 153 prvenstvene utakmice i postigao četiri gola. U dresu “crno-belih” osvojio je tri šampionske titule (1999, 2002, 2003) i jednom bio osvajač Kupa Jugoslavije (2001). Bio je i član ekipe koja je uspela da se plasira u Ligu Šampiona (2003).
Od 2003. igra u ukrajinskom Šahtjoru, sa kojim je dva puta prvak (2005, 2006) i jednom osvajač Kupa Ukrajine (2004).
U reprezentaciji je debitovao 15.novembra 2000. u prijateljskom meču sa Rumunijom (1:2), a bio je i standardni član reprezentacije Srbije i Crne Gore u kvalifikacijama za SP 2006. Na Svetskom prvenstvu u Nemačkoj 2006. bio je starter u sva tri meča naše reprezentacije, a standardan je član i reprezentacije Srbije.
5. Nemanja Vidić
Rođen 21. oktobra 1981. u Užicu, srpski fudbaler i reprezentativac, koji igra na poziciji centralnog odbrambenog igrača.
Igra za Mančester junajted, u kojem je debitovao 25. januara na Old Trafordu protiv Blekburna (2:1), i nosi dres sa brojem 15. Započeo je karijeru u Slobodi iz Užica, da bi zatim prešao u Crvenu Zvezdu , odakle je u julu 2004. godine prešao u Spartak iz Moskve za 6,5 miliona evra. Na dan 5. januara 2006. godine, Nemanja Vidić je prešao u Mančester junajted za 10,25 miliona evra.
Debitovao je za fudbalsku reprezentaciju 12. oktobra 2002 u Kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo u Napulju, protiv Italije (1:1). Za reprezenataciju je odigrao 40 utakmica i dao 2 gola.
Nemanja Vidić je rođen u porodici oca Dragoljuba, penzionisanog radnika valjaonice bakra, i Zore, bankarskog službenika. Vidić je počeo da trenira fudbal sa 7 godina u lokalnom klubu Jedinstvo Užice (1989-1993) uz starijeg brata Dušana. U 12. godini prešao je u Slobodu (1994-1996).
Crvena zvezda
Dve i po godine kasnije, Vidić je postao član omladinskog tima Crvene zvezde (1996-2000). Seniorsku karijeru je započeo 2000. u Spartaku iz Subotice, kao pozajmljen igrač. U Crvenu zvezdu se vratio nakon isteka ugovora, i bio je standardni član ekipe pod trenerom Zoranom Filipovićem. Sa Crvenom zvezdom je osvojio Kup Jugoslavije u sezoni 2001/02. Za reprezentaciju Jugoslavije debitovao je dok ju je vodio selektor Dejan Savićević protiv Italije (1:1) 12. oktobra 2002. u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo u fudbalu 2004.
Vidić je brzo stekao kapitensku traku i tokom tri sezone kao kapiten, postigao je 12 golova u 67 mečeva, a karijeru u Crvenoj zvezdi je završio sa duplom krunom 2003/2004. pod trenerom Slavoljubom Muslinom.
Spartak Moskva
U julu 2004. je prešao u ruskog prvoligaša FK Spartak Moskva. Detalji o transferu nisu otkriveni, iako je javljeno da je Vidić postao najskuplji odbrambeni igrač u istoriji ruske premijer lige.
Vidić je tokom kvalifikacija za Svetsko prvenstvo 2006. bio standardni član odbrane uz Mladena Krstajića, Ivice Dragutinovića i Gorana Gavrančića koja je primila samo jedan gol u kvalifikacijama. U poslednjoj utakmici kvalifikacija protiv Bosne i Hercegovine dobio je crveni karton, zbog kog nije mogao igrati na prvoj utakmici na Svetskom prvenstvu.
Mančester junajted
Nakon jedne i po sezone u moskovskom Spartaku, Vidić je prešao u Mančester junajted 5. januara 2006, za sumu od 7 miliona evra, dve i po godine nakon što je Mančester junajted prvi put pokazao interes za njega. Dobio je dres sa brojem 15, a debitovao je za Mančester kao zamena Rudu van Nistelroju u poslednjim minutima polufinalne utakmice Karling kupa protiv Blekburn Roversa 25. januara 2006.
Nemanja Vidić je bio u timu Srbije i Crne Gore na Svetskom prvenstvu 2006., ali nije odigrao nijednu utakmicu, pošto je bio pod suspenzijom zbog kartona iz kvalifikacija, a 12. juna je težu doživeo povredu kolena, pa je propustio i utakmice protiv Argentine i Obale Slonovače.
U sezoni 2006/2007, Vidić je sa Riom Ferdinandom činio pouzdanu zadnju odbrambenu liniju. Svoj prvi gol u Mančester junajtedu Vidić je postigao 14. oktobra 2006. protiv Vigama, u kojoj je Mančester pobedio sa 3:1. Svoj drugi gol je postigao u pobedi na Portsmutom 4. novembra na Old Trafordu. Prvi gol u Ligi šampiona je postigao 6. decembra protiv lisabonske Benfike u utakmici u kojoj je Mančester slavio sa 3:1.
Vidić je polomio ključnu kost na utakmici Mančestera i Blekburna 31. marta 2007. i bio je van terena skoro mesec dana. Na teren se vratio kako bi suprostavio Milanu na San Siru 2. maja 2006, koji je Mančester izgubio 3:0 i ukupnim rezultatom 5:3 je izbačen iz Lige šampiona. Uprkos ovome, Vidić je pružio solidnu igru protiv Mančester sitija na gostovanju, gde je Mančester pobedio sa 1:0, a titula u Premijer ligi je obezbeđena dan kasnije kada je čelsi igrao nerešeno protiv Arsenala.
Vidić je priznat za jednog od najboljih igrča u Premijer ligi i Evropi. Vidić se ceni zbog izdržljivosti, sposobnosti da dobro igra glavom i u odbrani i napadu i požrtvovanosti. Zbog ovoga je stekao kultni status među navijačima Mančestera i često se poredi sa bivšim odbrambenim igračem Mančester junajteda Stivom Brusom zbog sličnih osobina.
8. novembra 2007. Vidić je produžio ugovor sa Mančester junajtedom na još dve godine, a ugovor ga drži u Mančesteru do 2012. Na kraju sezone 2007/2008 fudbaleri koji nastupaju u Premijer ligi su izabrali Vidića, Rija Ferdinanda i Kristijana Ronalda u idealan tim Premijer lige. Mančester je odbranio titulu u poslednjem kolu sa dva boda ispred drugoplasiranog čelzija. čelzi i Mančester su igrali i u finalu Lige šampiona 21. maja 2008. u Moskvi, gde je Mančester trijumfovao nakon izvođenja jedanaesteraca. Vidić je bio jedini strelac za Mančester u porazu u utakmici Superkupa Evrope od Zenita.
6. Goran Gavrančić
Goran Gavrančić (born August 2, 1978 in Belgrade, Serbia.
His career began at FC Čukarički Stankom, having played for Red Star Belgrade as a youth. His performances at FC Čukarički caught the eye of Dynamo Kyiv manager Valeri Lobanovsky and the Ukrainian club purchased him in 2001. He has become one of Dynamo’s most important players and is noted for his tough tacking and his rocket-like headers. He also has a good strike rate for a defender; 20 goals in 107 matches.
Gavrančić is part of the Serbia and Montenegro national team’s “Famous Four” defence, which conceded just one goal during qualifying for the 2006 World Cup, which was their first World Cup appearance under that name (the same country had been in the second round of the 1998 World Cup, then known as FR Yugoslavia). The other members of the famous four are Ivica Dragutinović of Sevilla, Manchester United’s Nemanja Vidić, and Mladen Krstajić of Schalke 04.
On January 30 2008 he signed a six month loan deal with PAOK Thessaloniki FC.
7. Ognjen Koroman
Rođen je 19. septembra 1978. na Palama (Bosna i Hercegovina).
Svoje prve fudbalske korake napravio u mlađim kategorijama sarajevskog Želјezničara. Sa početkom rata sa porodicom se seli u Beograd i nastavlja u Crvenoj zvezdi gde su ga sledećih šest godina trenirali Toma Milićević, Pižon Petrović i pokojni Žota Antonijević. Za sve što je naučio u fudbalu se zahvaljuje njima trojici. Međutim, kada je napunio osamnaest godina tadašnje rukovodstvo je procenilo da klubu nije potreban i bio je praktično oteran sa Marakane.
Kao talentovan vezni igrač, Koroman započinje svoju karijeru u kragujevačkom Radničkom i subotičkom Spartaku, da bi pravu afirmaciju doživeo u OFK Beogradu koji je imao dobru generaciju sa Kolakovićem, Divićem, Pekovićem, Drageljevićem, Petkovićem, Stevanovićem … Tada je protiv svog bivšeg tima uvek igrao dobro, jednom čak i namestio odlučujući gol za vrednu pobedu. Kao igrač OFK-a je i debitovao za reprezentaciju SR Jugoslavije.
Karijeru nastavlja u Rusiji u kojoj je proveo pet godina i pružao stvarno dobre partije tako da je dve godine za redom proglašavan najboljim strancem Ruske lige. Bio je i najbolji strelac i fudbaler Dinama iz Moskve u kojem je proveo dve uspešne godine. Odatle odlazi u Krila Sovjetov odakle se, posle dve ipo godine, seli u Terek iz Groznog. Posle tri meseca je usledio poziv Milana Mandarića i zaigrao je u Premier ligi, u ekipi Portsmuta iz istoimenog grada, za kog postiže jedini pogodak u poslednjem kolu protiv Liverpula.
Bio je jedan od oslonaca reprezentacije Srbije i Crne Gore u kvalifikacijama za Svetsko prvenstvo u Nemačkoj, ali nakon što iz taktičkih razloga selektora Ilije Petkovića nije bio starter u premijernom meču sa Holandijom (0:1), bio je vidno nezadovoljan. U meču sa Argentinom (0:6) dobija i drugi žuti karton, tako da je propustio meč sa Obalom Slonovače (2:3).
Iako je vrlo retko nastupao za Portsmouth, i novi selektor reprezentacije Srbije Havijer Klemente je imao puno poverenje u ovog izrazito borbenog krilnog vezistu.
U januarskom prelaznom roku 2007. stiže na pozajmicu u beogradsku Crvenu Zvezdu sa kojom 2007. osvaja “duplu krunu”.
8. Mateja Kežman
Rođen 12. aprila 1979. u Zemunu.
Igra na poziciji napadača. Karijeru je počeo u FK Zemun, a nastavio u Radničkom iz Pirota, FK Loznica i Sartidu iz Smedereva. U 19. godini je prešao u FK Partizan iz Beograda. U sezoni 1998-1999. je na 32 utakmica postigao 27 golova i postao najbolji strelac lige.
Prvi nastup u reprezentaciji Jugoslavije je odigrao u prijateljskom meču protim Kine, u maju 2000. godine, u kome je i postigao gol. Do sada je za reprezentaciju postigao 17 golova. Učesnik je Evropskog prvenstva 2000. u Belgiji i Holandiji i Svetskog prvenstva 2006. u Nemačkoj.
U 21. godini prelazi u PSV iz Ajndhovena i iste godine postaje najbolji strelac holandske prve lige postigavši 24 gola u 33 utakmice. U Ajndhovenu dobija nadimak Betmen. Za ekipu PSV-a je postigao 81 gol za tri godine, a 2001, 2003. i 2004. bio je i najbolji strelac Holandskog šampionata.
Nakon PSV-a, u sezoni 2004-2005 prelazi u FK Čelzi iz Londona, u kome nije uspeo da se nametne treneru Murinju. Statistički gledano, u 25 mečeva za londonski klub postigao je 4 pogodaka, mada je retko počinjao kao starter. Sa Čelzijem osvaja prvenstvo i Liga kup. Od sezone 2005-2006 postaje član Atletika iz Madrida, i na 30 mečeva postiže 8 golova. Nakon Svetskog prvenstva u Nemačkoj 2006. postaje član turskog Fenerbahčea, u kome je na 46 prvenstvenih susreta postigao 20 pogodaka.
U avgustu 2008. postaje novi član francuskog Pari Sen-Žermena.
9. Savo Milošević
Rođen 02. septembra 1973. u Bijeljini.
Rekorder po broju nastupa za nacionalni tim.
Igrao u klubovima, FK Partizan (1992-95), Aston Villa (1995-98), Real Zaragoza (1998-2000 and 2002), Parma (2000-01), Espanyol (2002-03), Celta Vigo (2003-04), CA Osasuna (2004-07) i Rubin Kazan (2008).
Na fudbalskoj sceni pojavio se u ekipi Janja iz Bijeljine. Sa urođenom “pozitivnom drskošću” još od malih nogu, kada je u Janji potrčao za prvom loptom, krenuo je u osvajanje velikog fudbalskog sveta onog časa kad mu se ukazala prva prilika. Negde ujesen 1987. došla omladinska reprezentacija Jugoslavije u Janju na neke pripreme, generacija Bokšića i golmana Zvonka Milojevića. Igraju protiv prvog tima Janje, dok je na klupi sedeo i Savo Milosevic sa tek navršenih 14 godina. Pred kraj utakmice uđe u igru, u jednoj akciji napravi dar-mar, pređe i Milojevića i postigne gol. Ivan Čabrinović, jedan od stručnjaka u FSJ-u, preporučio ga je odmah za kadetsku reprezentaciju i ubrzo su ga selektori Kunovac i Kobešćak pozvali…Ostalo je istorija.
Afirmisao se u beogradskom Partizanu. U dresu “crno-belih” odigrao je 98 prvoligaških utakmica i postigao čak 65 golova (ukupno 214 utakmica, 183 gola). Dva puta osvojio prvenstvo Jugoslavije (1993,1994) i jednom Kup Jugoslavije (1994).Dva puta golgeter šampionata (1994. – 21 gol, 1995. – 30 golova).
Kao internacionalac igra najpre u Engleskoj. Obukao je dres (transfer vredan 3,5 miliona funti) Aston Vile (1995-1998). Na 90 premijerligaških utakmica postigao je 29 golova. Osvojio je Liga Kup (1996).
Sledi seoba u Španiju, u Real Saragosu (1998-2000) – 72 utakmice, 40 golova. U Italiji igra za Parmu (2000-2002). Vraća se u Španiju i polusezonu igra za Real Saragosu, zatim postaje član Espanjola iz Barselone (2002-03). Od 2003. fudbaler je Selte iz Viga (postigao 14 golova), ali kako je Selta napustila Primeru, potpisuje trogodišnji ugovor sa Osasunom (2004).
U dresu reprezentacije Jugoslavije, a zatim i Srbije i Crne Gore rekorder je po broju nastupa. Odigrao je 101 utakmicu i postigao 35 golova. Debitovao je 1994. protiv Brazila u Porto Alegreu (0:2), a poslednji nastup za “plave” imao je na Svetskom prvenstvu 2006. u Nemačkoj, protiv Obale Slonovače (2:3).
Nastupao za reprezentaciju Jugoslavije na Svetskim prvenstvima 1998.u Francuskoj i 2006. u Nemačkoj i na Evropskom prvenstvu 2000. u Belgiji i Holandiji, gde je bio najbolji strelac šampionata.
Nakon isteka ugovora sa Osasunom, u avgustu 2007, postaje slobodan igrač.
U martu 2008. postaje član ruskog Rubina iz Kazanja, s kim osvoja titulu šampiona Rusije, što je prvi trofej u isoriji kluba iz Tatarstana i prvi trofej našeg asa u bogatoj internacionalnoj karijeri.
10. Dejan Stanković
Rođen 11. septembra 1978. godine u Beogradu.
Crvena zvezda
Dejan je najpre stvorio sebi ime u klubu iz njegovog rodnog grada Beograda, Crvena zvezda, u kojem je igrao u svim starosnim kategorijama. Prvu priliku da igra u seniorskom timu dobio je u sezoni 1994–1995 kada je postigao i svoj prvi gol, i to protiv kluba FK Budućnost Podgorica. Uskoro je postao redovan igrač prvog tima i postao omiljen kod navijača.
Početkom devedesetih godina prošlog veka, Crvena zvezda je bila pod međunarodnom zabranom jer su Ujedinjene nacije uvele sankcije protiv SR Jugoslavije, što je značilo da ovaj klub nije mogao da se takmiči na evropskim takmičenjima. Zabrana je ukinuta sezone 1996/97. i Dejan je odigrao zaista veliku ulogu u nezaboravnoj dvostrukoj pobedi nad 1.FC Kaiserslautern u Kupu pobednika kupova.
Pred početak sezone 1997/98. postao je kapiten tima kao najmlađi kapiten u istoriji ovog kluba.
S.S. Lacio
U leto 1998. godine, u transferu vrednom 7,5 miliona funti (24 miliona maraka) prešao je u S.S. Lacio gde je septembra 1998. kao debitant u Seriji A postigao go protiv Pječence. Tih godina u Laciju su igrale sve same zvezde, fudbaleri svetske klase na gotovo svim pozicijama. Međutim, Dejan je brzo sebi obezbedio redovno pojavljivanje u prvom timu bez obzira na konkurenciju igrača srednjeg reda kao što su Pavel Nedvěd, Juan Sebastián Verón i Roberto Mancini. Proveo je pet ipo uspešnih sezona u biancoceleste delu Rima da bi konačno potpisao u januaru 2004. godine potpisao ugovor sa klubom visokog profila Internazionale. Za vreme dok je on igrao u Laciju, ova klub je osvojio bukvalno sve titule koje je mogao da osvoji.
FC Internazionale Milano
Pošto je zapao u finansijske teškoće, S.S. Lazio je bio primoran da proda Dejana pa je u vreme transfera tokom sezone 2003/04 nastupila žestoka bitka za ovog igrača. Iako je Dejan najviše želeo da potpiše za Juventus F.C., na kraju je odabrao Internacionale. Možda je činjenica da je njegov kolega iz Lacija Roberto Mancini već igrao za Inter uticala na ovu njegovu odluku. Početkom februara 2004. godine, Stanković je odigrao svoju prvu utakmicu za Inter – i to u Seriji A protiv A.C. Siena. 7. maja 2006. godine, opet protiv Sijene u Seriji A, Dejan je odigrao svoj stoti meč za Inter.
Stanković je tokom sezone 2006-7. u Seriji A pokazao veoma dobru formu i postigao neke od odlučujućih golovi. Njegov pogodak protiv Katanije i nezaboravni go protiv gradskih rivala, AC Milana, samo su poboljšali njegovu dobru reputaciju kod navijača kluba Inter Milan.
Prema zvaničnoj rang-listi lista Gazetta dello Sport, Stanković je do sada ove sezone u Seriji A pet puta proglašen za najboljeg igrača na utakmici.
Stanković je 2. februara 2007. obnovio ugovor sa Interom koji je tako sebi obezbedio njegove usluge najmanje do 2010. godine
Međunarodna karijera
Stanković je na međunarodnom planu debitovao za SR Jugoslaviju protiv Južne Koreje 22. aprila 1998. Bio je prvi kapiten.
Privatni život
Oženjen je sestrom bivšeg klupskog kolege, Milenka Aćimovića, i ima troje dece.
Titule
Prvenstvo Italije (5): 2000, 2006, 2007, 2008, 2009
Kup Italije (4): 2000, 2004, 2005, 2006
Superkup Italije (5): 1998, 2000, 2005, 2006, 2008
Kup pobednika kupova (1): 1999.
UEFA super kup (1): 1999.
11. Predrag Đorđević
Rođen je 4. avgusta 1972. godine u Kragujevcu.
U lokalnom Radničkom započeo karijeru. Kao talentovani devetnaestogodišnjak prešao je u Crvenu zvezdu, ali je posle godinu dana tavorenja na Marakani otišao u Spartak na kaljenje. Nakon epizode u Subotici, zaigrao je u Panilijakosu, tadašnjem trećeligašu Grčke.
U Olimpijakos je došao 1996. godine iz malog kluba Panilijakosa sa Peloponeza kog je iz treće lige doveo u viši rang. Bogati gazda crveno-belih Sokratis Kokalis nije ni slutio, kada je plaćao obeštećenje od 2,3 miliona nemačkih maraka za nepoznatog Srbina, da će upravo s njim početi i višegodišnja dominacija Olimpijakosa u Grčkoj. Nije tajna da je odlučujuću ulogu u transferu Đorđevića imao Duško Bajević, koji se istog leta iz AEK preselio u Pirej.
Ostaće zapamćen kao stranac sa najdužom karijerom u Grčkoj. Za 13 godina igranja u elitnoj ligi osvojio je sa Olimpijakosom 12 titula, četiri kupa i jedan Superkup, što nijednom fudbaleru, domaćem ili inostranom, pre toga nije uspelo. Odigrao je 490 zvaničnih mečeva, na kojima je postigao 123 gola. U kategoriji golgetera na klupskom planu zauzima četvrto mesto, a drugi je strelac na listi stranaca, iza čuvenog Poljaka Krištofa Varžihe. Apsolutni je lider po broju mečeva odigranih u evropskim kupovima sa 83 nastupa, od čega ih je čak 62 odigrao u Ligi šampiona. Na međunarodnoj sceni zabeležio je 15 golova, devet od toga u Ligi šampiona. Jedini je igrač grčkog kluba koji je bio strelac het-trika u najjačem evropskom takmičenju (6:2 protiv Bajer Leverkuzena 2002. godine). Šutirao je ukupno 67 penala, a 56 ih je realizovao. Na derbijima protiv Panatinaikosa i AEK nikada nije izašao kao poražen kada bi se upisao u listu strelaca.
Za reprezentaciju Jugoslavije debitovao tek sa punih 26 godina. Sa petogodišnjim internacionalnim stažom došao do statusa reprezentativca Jugoslavije dok je selektor bio Milan Živadinović.
Ukupno u dresu Jugoslavije i Srbije i Crne Gore odigrao 37 mečeva i postigao jedan pogodak. Poslednji meč u nacionalnom dresu odigrao je u Minhenu protiv Obale Slonovače (2:3) na Svetskom prvenstvu 2006. godine, kada su su „plavi“ zabeležili i treći poraz.
12. Oliver Kovačević
Rođen 29. oktobra 1974. u Splitu, Hrvatska, reprezentativni čuvar mreže i internacionalac.
Karijeru je počeo u splitskom Hajduku, a potom tražio priliku u beogradskom Radu. Na prvoligaškoj sceni debitovao u dresu FK Milicionar (1996-2001), za koji je nastupao na 63 prvenstvene utakmice. Izuzetne golmanske vrednosti potvrdio na golu FK Železnik (2201-2005), sa kojim je kao kapiten primio pehar za osvojeni Kup SCG 2005. (Crvena Zvezda-Železnik 0:1).
Kao internacionalac nije imao sreće. Najpre je potpisao ugovor sa turskim Samsunsporom, a zatim prešao u bugarski CSKA Sofia.
Na golu reprezentacije Srbije i Crne Gore stajao je na tri meča. Debitovao je 8. juna 2005. u Torontu protiv Italije (1:1), a nastupao je još i protiv Kine (2:0) u Nanjingu 2005. i Južne Koreje (0:1) u Seulu 2005.
Bio je treći golman reprezentacije Srbije i Crne Gore na Svetskom prvenstvu 2006. u Nemačkoj.
13. Dušan Basta
Rođen 18. avgusta 1984. u Beogradu.
Prve fudbalske korake Dušan Basta je napravio sa 8 godina u lokalnom Fudbalskom klubu PKB iz Padinske Skele, gde je živeo i odrastao. Došao je u Zvezdu sa 13 godina i vremenom postao deo jedne od najtalentovanijih generacija u istoriji mlađih kategorija Crvene zvezde, koja je osvojila brojne trofeje na domaćoj i međunarodnoj sceni.
Prvi profesionalni ugovor potpisao je sa 17 godina, kada je zajedno sa još nekoliko saigrača iz Omladinske škole ušao u prvi tim, koji je tada vodio Zoran Filipović. Za prvi tim debitovao je tačno na 18. rođendan, avgusta 2002. godine, u porazu Zvezde od Sutjeske u Nikšiću (0:1). Prvu sezonu, kao i 2003/04, nastupao je i na pozajmici u Jedinstvu iz Uba, na osnovu dvojne registracije. Istakao se odličnom tehnikom i preciznim centaršutevima i vrlo brzo je postao jedan od najstandardnijih igrača “crveno-belih”. 2005. godine doživeo je tešku povredu ruke na utakmici sa Partizanom zbog koje je morao da pauzira čak 5 meseci.
Standardan je na poziciji desnog beka, iako preferira mesto bliže protivničkom golu. Posle odlaska Nenada Kovačevića, postavljen je za zamenika kapitena. Osvojio je 6 trofeja (tri “duple krune”), a od značajnijih golova izdvajamo onaj iz finala Kupa, 2006. godine, u pobedi nad OFK Beogradom (4:2).
Za A reprezentaciju odigrao je dve utakmice. Debitovao je 2005. godine protiv Španije (0:0), a bio je u sastavu reprezentacije Srbije i Crne Gore za Svetsko prvenstvo u Nemačkoj, 2006. godine. Za mladu reprezentaciju odigrao je 18 utakmica i učestvovao je na dva Evropska prvenstva, 2005. godine u Portugaliji (polufinale), odnosno 2007. godine u Holandiji (finale).
14. Nenad Đorđević
Nenad Đorđević (born August 7, 1979 in Paraćin, Serbia, Yugoslavia), a defender, is a football player from Serbia currently playing for Partizan Belgrade. Đorđević was named as a member of the Serbia and Montenegro national football team for the 2006 FIFA World Cup.
In the past three seasons, precisely from the time when he joined Partizan Beograd, there have been many speculations about the reasons why Djordjevic is called up for the national team. A great part of the Serbian Sport press believes, that Partizan officials forced the former Obilic defender to the national team in order to get a better offer for the full back. Still, Djordjevic has a solid career in the domestic championship to justify his presence in the “Plavi” team.
In 1997 he started his professional career with FK Zemun, but he quickly joined Jedinstvo Paracin. From 1999 until 2003 he played for FK Obilic. Before he signed for Partizan, he played 97 league games and became one of the best defenders in the “Vitezovi” line up. From then on, Djordjevic became one of Partizan’s standard players. He played in the UEFA Champions League and the UEFA Cup League Stage under coach Lothar Matthäus, and also made 72 appearances in the Merdian SuperLiga championship. He is described as a strong defender, but without the ability to maintain a constant good form. He has his moments of glory, but he can be a tragic figure as well.
On the 29th of January 2008, Đorđević signed a two and a half year contract with his former club FK Partizan of Belgrade. He is the current captain of FK Partizan.
15. Milan Dudić
Milan Dudić (born November 1, 1979 in Kraljevo) is a Serbian football defender currently playing for Red Bull Salzburg in the Austrian National League.
He was a member of the Serbia and Montenegro national football team for the 2006 FIFA World Cup. His best known action in the tournament, however, was recording two handball violations in a game against Ivory Coast.
Only due to the football excellence of the Serbian “Famous Four” defensive line, Milan Dudic stands at the bay of the first eleven in the Serbo-Montenegrin national team.
At the age of 25, this former Cukaricki Beograd central back has already had four great seasons in the ranks of Belgrade giant Crvena zvezda, winning two titles with them. Dudic is born in Kraljevo, but he made his first professional steps in Belgrade, playing for Cukaricki. At Banovo Brdo where he spent three seasons from 1999 until 2002 he made 66 league appearances and scored 5 goals. During that time, together with his brother Ivan, he was one of the best players at Cukaricki.
In 2002 his good performances earned him a move to Crvena zvezda and since then he made 103 league appearances and scored 10 goals, so that he earned 10 caps for the national side. He is reliable, strong in challenges, and solid with the ball. It should also be noted that Everton was eager to sign Dudic. After all, Milan Dudic signed in summer 2006 a 3-years contract at Austrian BundesLiga club SV Red Bull Salzburg, where former Partizan Beograd manager Lothar Matthaus leads the coaching staff. Crvena zvezda received a transferamount which is said to be around 1,000,000 Euros.
17. Albert Nađ
Albert Nađ (born October 29, 1974 in Zemun, Serbia).
He played 45 games for the Serbia and Montenegro national football team and scored 3 goals. He has been named as a member of the Serbia and Montenegro national football team for the 2006 FIFA World Cup, and was also in the squad for the 2000 European Football Championship. He has also played in Spain for Real Betis and Real Oviedo.
Experienced Albert Nadj is a player with a “Lion Heart” attribute, as the Serbian football press likes to call it. His “Never give up” mentality is nevertheless a realistic picture of his skills and qualities, what made him a regular in Partizan’s team, since he re-joined the “Crno-Beli” in 2002. Nadj was one of the best players in the last four seasons at the JNA stadium. His call was therefore not really a surprise. The 31-year-old was first spotted in 1992, when he played 25 games in his first season with Partizan Beograd. Until 1996 he became one of the most reliable and steady “Crno-Beli” players and a move abroad was the most logical next step in his career. At Real Betis, Nadj made 56 appearances during his two years at the Lopera stadium, before he was signed by Real Oviedo. The first two seasons in Oviedo, Nadj played 43 league games, but in 2000 he was ”transfered” to the bench. Before returning to Serbia, he nevertheless had a pretty good “farewell season” at Oviedo, playing 24 games as a first team regular. Overall, Nadj made 192 league appearances with Partizan and scored 11 goals.
18. Zvonimir Vukić
Zvonimir Vukić (born July 19, 1979 in Zrenjanin, is a Serbian footballer who currently plays for FC Moscow.
He made a name for himself at Partizan Belgrade, where he played for 4 seasons (scoring 45 goals), before moving to Shakhtar Donetsk in the Summer of 2003. He spent 2 seasons in Ukraine, getting the taste of Champions League football in 2004/05 campaign.
In August 2005 he was loaned to English Premier League team Portsmouth FC for the 2005 season on the last day of the Summer transfer window, but following the sacking of manager Alain Perrin and reinstatement of former manager Harry Redknapp he was deemed surplus to requirements.
In January 2006 he found himself back in familiar territory, having been loaned to former club Partizan Belgrade for the rest of the 2005 season.
He moved to FC Moscow in 2008 and made his debut for his new team on November 2, 2008 in a game against Terek Grozny, scoring on his debut.
He has several international appearances to his name, the first of which was against Azerbaijan in February 2003. He was part of the Serbia and Montenegro national football team at the 2006 World Cup, where he came in from the bench in one game.
19. Nikola Žigić
Rođen 25. septembra 1980. u Bačkoj Topoli.
Visok je 2,02 m, pa je jedan od najviših igrača sveta. Tri puta je dobio nagradu najboljeg igrača Srbije i Crne Gore (2003, 2005, 2006).
Pre Crvene zvezde je igrao za AIK Topolu, Mornar, Spartak Suboticu i Kolubaru. Za vreme nastupanja za beogradske “crveno-bele” u 110 utakmica postigao je 71 gol.(nacionalno prvenstvo,nacionalni kup i evropska takmičenja).
Nakon beogradskih “crveno-belih” karijeru je nastavio u španskom timu Rasing iz Santandera, gde je skrenuo pažnju na sebe odličnim igrama i golovima. Prvog Aprila 2007 postigao je svoj prvi het trik u španskoj primeri, dok je u dresu Rasinga u sezoni 2006-07 odigrao 35 utakmica i postigao 13 golova
Od 8. avgusta 2007. član je španskog velikana Valensije, gde nije dobijao mnogo prilika da pokaže svoje golgeterske sposobnosti. Uglavnom je nastupao u španskom Kupu Kralja i u utakmicama Lige UEFA. Ukupno je za Valensiju na 26 nastupa, često sa klupe za rezerve, dao sedam golova.
U januaru 2009. vratio se u Rasing iz Santandera, kao pozajmljen igrač Valensije.
Za reprezentaciju debitovao 31. marta 2004. u Beogradu protiv Norveške (0:1). Učesnik Svetskog prvenstva 2006. u Nemačkoj (3 meča, 1 gol).
20. Mladen Krstajić
Rođen je 04. marta 1974. u Zenici (Bosna i Hercegovina) u srpskoj porodici (majka iz Bijeljine, otac sa Žabljaka).
Ponikao je u u mlađim kategorijama NK Čelik Zenica (1984-1992), a u jeku ratnih sukoba 1992, prelazi u OFK Kikinda, koji je u to vreme član Prve B llige.
Nakon izuzetnih partija u dresu kikindskog prvoligaša, interesovanje za njega pokazali su vodeći srpski klubovi Partizan i Crvena zvezda, i Krstajić (191 cm, 83 kg) se odlučuje za Partizan, klub za koji je navijao od “malih nogu”, kao i cela njegova porodica. U dresu “crno-belih” za nepune četiri godine osvaja tri šampionske titule (1996, 1997, 1999) i jedan Kup Jugoslavije (1998).
Nakon odlaska u Verder iz Bremena, postaje jedan od najpouzdanijih odbrambenih igrača Bundes lige. Sa Verderom osvaja “duplu krunu” (prvenstvo i Kup 2004), a zatim karijeru nastavlja u bundesligašu Šalke 04 iz Gelzenkirhena.
U reprezentaciji je debitovao 5. septembra 1999. u kvalifikacijama za EP 2000 protiv BJR Makedonije (3:1) u Beogradu, a u kvalifikacijama za SP 2006 bio je standardni član odbrane reprezentacije Srbije i Crne Gore (Gavrančić, Vidić, Krstajić, Dragutinović) koja je u kvalifikacijama primila samo jedan pogodak.
Nakon neuspeha reprezentacije Srbije i Crne Gore na SP 2006, najavio je povlačenje iz reprezentacije, ali je na nagovor predsednika FSS Zvezdana Terzića i selektora Havijer Klementea, pristao da pomogne novoformiranoj reprezentaciji Srbije u kvalifikacijama za EP 2008, a potom je odigrao i nekoliko susreta u kvalifikacijama za Svetsko prvenstvo 2010. u Južnoj Africi.
Nakon devet godina u inostranstvu Mladen se vratio u Partizan. Dvogodišnji ugovor je potpisao 5. juna 2009.
21. Danijel Ljuboja
Rođen je 4. septembra 1978. u Vinkovcima.
Karijeru je započeo u vinkovačkom Dinamu, a u mlađim kategorijama nastupao je i za NK Osijek i beogradsku Crvenu zvezdu. Kao 13-godišnjak stiže sa roditeljima u Francusku i fudbalski se afirmiše u mlađim kategorijama Sošoa (1991-1998) . U ovom klubu postaje i profesionalac, a u nastavku internacionalne karijere igra za Strazbur (2000-2003), zatim i PSŽ (2004-2005). Osvajač Francuskog kupa (2001, 2004).
Izuzetan napadač, prepoznatljiv po svojoj karaktereističnoj frizuri, na insistiranje istaknutog italijanskog stručnjaka Đovanija Trapatonija od 2005. nosi dres nemačkog bundesligaša VfB Štutgarta i u prvoj, uspešnoj sezoni, na 26 utakmica za Štutgart postigao je osam golova. Nakon toga je ušao u sukob sa upravom i “švabe” su ga pozajmile Hamburgu. Tek tamo nije dobro prošao, pošto ga je trener Hub Stevens u aprilu isključio iz prvog tima, uprkos činjenici da nije igrao loše i da je na 16 mečeva pet puta bio strelac. Srpski napadač je po povratku u Štutgart odbio ponudu da predje u italijansku Sijenu, iako su se oba kluba dogovorila o transferu. Imao je i ponude iz Ujedinjenih Arapskih Emirata.
Do kraja sezone 2007-08 bio na pozajmici u Volfsburgu, gde nije zadovoljio čelnike nemačkog prvoligaša koji mu nisu ponudili otkup ugovora. Vratio se u VfL Stuttgart gde mu ponovo nije ukazano poverenje. U februaru 2009. isključen je do kraja sezone iz ekipe zbog nediscipline, pa je jedno vreme nastupao i za amatere VfL Stuttgarta.
Nakon više godina fudbalskog lutanja, karijeru je nastavio u redovima novog francuskog prvoligaša Grenobla.
Za najbolju reprezentaciju odigrao je 19 mečeva i postigao jedan gol. Debitovao je 2003. na kvalifikacionoj utakmici protiv Azerbejdžana (2:2), a nakon SP 2006. u Nemačkoj i selektor Havijer Klemente računao je na ovog napadača, koji može igrati i kao krilo.
22. Saša Ilić
Saša Ilić je rođen 30. decembra 1977. godine u Požarevcu.
U periodu od 1996. do 2005. je za osam i po sezona odigrao tačno 200 prvenstvenih utakmica za Partizan, postigao 98 pogodaka i osvojio pet titula i dva nacionalna kupa. Ukupno je 432 puta obukao „crno-beli” dres i dao 197 golova.
Proleće 2004. je proveo u španskoj Selti, a od leta 2005. je član turskog Galatasaraja, s kojim je 2006. osvojio šampionski lovor. U junu 2007. potpisuje ugovor sa austrijskim Red Bull Salzburgom, na insistriranje trenera Lotara Mateusa, sa kojim je sarađivao u beogradskom Partizanu.
Dok je Đovani Trapatoni vodio “crvene bikove”, nakon odlaska Mateusa bio je standardan, dok mu trener Ko Adrijanse u sezoni 2008-09 nije davao mnogo šanse da zaigra u austrijskoj ligi i uveo ga je samo tri puta. Ilić je posle Trapatonijevog odlaska prebačen i na treninge mlađih kategorija, pa se čekao januar da definitivno promeni sredinu, pa je očekivano napustio Salcburg, koji ga je poslao na šestomesečnu pozajmicu grčkoj Larisi.
Za nacionalni tim je debitovao 16. avgusta 2000. protiv Severne Irske u Belfastu (2:1).
23. Vladimir Stojković
Vladimir Stojković je rođen 28. jula 1983. u Loznici.
U istoimenom klubu je počeo karijeru, a zatim prešao u Crvenu zvezdu za koju je ukupno branio 23 puta (primio 12 golova). Bio je na pozajmicama u trebinjskom Leotaru i Zemunu (34 meča, 39 primljenih pogodaka), a zatim se vratio među „crveno-bele” odakle je prošlog leta otišao u Nant (10, 12). Zimus je pozajmljen holandskom Viteseu (8, 10).
Od 11. jula 2007. član je lisabonskog Sportinga.
Za mladu selekciju je odigrao 24 utakmice (primio 23 gola), a za A reprezentaciju devet (šest). Bio je učesnik Svetskog prvenstva u Nemačkoj 2006, ali nije dobio priliku, kao i 2004. na Evropskom šampionatu za mlade takođe u Nemačkoj.
Na Evropskom prvenstvu 2005. u Portugaliji je sa mladom selekcijom Srbije i Crne Gore u kojoj je bio kapiten stigao do polufinala, gde je eliminisan od Ukrajine posle jedanaesteraca.
Podaci o igračima preuzeti sa sajta reprezentacija.rs
za P.U.L.S.E: Simić Mihajlo
Poslednje brukanje – Nemačka 2006. II deo napisao/la Moca dana
Pregled tekstova autora – Moca →