Češki kantri kao spoj nespojivog. Da bismo razumjeli nastanak ovog unikatnog i nevjerovatnog muzičkog žanra, moraćemo da se vratimo malo u prošlost…

Česi su u drugoj polovini 20. vijeka imali velikih problema s Rusima. Nakon završetka Drugog svjetskog rata i kraha nacističke Njemačke, ponovo je formirana država Čehoslovačka. Državna zajednica Češke i Slovačke nastala je, inače, 1918. godine i ubrzo nakon svog formiranja uspjela je da izraste u jednu od najrazvijenijih i politički najstabilnijih država srednje i istočne Evrope, da bi je Nijemci, uz svesrdnu pomoć Francuza i Britanaca, „dezintegrisali” 1938. godine.

Vlast u ovoj slovenskoj zemlji, sklonoj boemštini i slobodi, poslije rata, 1946. godine, osvojili su komunisti, slijepo potčinjeni Staljinu i Sovjetskom Savezu. Godine 1955. Čehoslovačka ulazi u Varšavski pakt, a istovremeno i u duboku ekonomsku krizu. U tim teškim i zeznutim vremenima, potomci ponosnih i „nestašnih” žitelja Kraljevine Bohemije, kako se nekada nazivala Češka, morali su da prihvate kruti komunistički način razmišljanja i funkcionisanja, bez previše slobode i kreativnosti. Tračak svjetlosti pojavljuje se 1968. godine, za vrijeme takozvanog Praškog proljeća, kada su u Čehoslovačkoj sprovedene snažne i hrabre ekonomsko-političke reforme. Ali sve je to surovo zaustavljeno upadom ili, kako Česi vole reći, ruskom okupacijom u avgustu te iste godine. Rusima su u tome potpomogli Istočni Nijemci, Mađari, Bugari i Poljaci. Nakon te godine, stanje na području ekonomije te političkih i drugih sloboda u Čehoslovačkoj je, pogađate, bilo još katastrofalnije.

Ako je neko do tada u ovoj zemlji možda i gajio izvjesne simpatije prema Rusima, nakon 1968. takvih više nije bilo, naravno, izuzme li se vladajuća komunistička oligarhija. Dakle, situacija u glavi prosječnog Čeha i Slovaka nakon 1968. bila je — mrzim Ruse, ali nikome ni riječi…

I tu se negdje ova geopolitička priča polako pretvara u muzičku. Naime, Česi i Slovaci tih godina počeli su da primjenjuju prefinjen i efikasan način iskazivanja neposlušnosti i nenaklonosti prema Rusima i to ni manje ni više nego slušanjem i sviranjem do tada čisto američke kantri muzike!

Češke i slovačke porodice bježale su subotom i nedjeljom u svoje vikendice, i tu su, kako bi izbjegle političke pritiske svakodnevnog života, putem radija slušale zapadnu muziku iz antiruskog bloka. Najviše se slušao američki kantri, koji je tada predstavljao čistu, idealizovanu, romantičnu viziju Amerike, koja je Čehoslovacima tih godina bila sinonim za slobodu.

Kantri muzika polako počinje i da se svira u Čehoslovačkoj. Isprva samo u divljini, uz logorsku vatru. Ali ljubav za ovim muzičkim žanrom ubrzo postaje sve više javna, pa se uskoro počinju osnivati bendovi u kojima su ključna mjesta zauzimali gitara, kontrabas, usna harmonika i neizostavni — bendžo! Kantri pjesmice i prepjevi američkih kaubojskih hitova otpjevani naravno na češkom i slovačkom zapljusnuli su radio-stanice te komunističke zemlje.

Bendovi sa zapadnim imenima, poput „Rangers”, „Michal Tučný & Greenhorns”, „Brontosauri”, „Kapitan Kid” i drugi postaju veoma popularni.

Treba napomenuti da pomama za američkom kantri muzikom vuče svoje korijene i iz takozvanog tramping pokreta, jedinstvenog životnog stila koji je u prvoj polovini 20. vijeka nikao u Češkoj, a koji se zasnivao na ljubavi prema prirodi, lutanju šumama i planinama, strašću za avanturom i velikom žudnjom za svim što dolazi iz Amerike. Češki „tramperi” bili su očarani talasom zapadne muzike i filmova koji su idealizovali tamošnji život, baš kao i književnošću koja je iz „druge ruke” opisivala život na Divljem zapadu, poput, na primjer, romana Karla Maja.

Kantri muzika postala je toliko popularna u Čehoslovačkoj 70-ih godina da su i komunističke vlasti — vjerovatno procijenivši da tu nema neke realne opasnosti i da je bolje pustiti narod da pije pivo i zabavlja se umjesto da se samospaljuje i otvoreno buni — počele i same da tolerišu i podržavaju ovu američku „laku zabavu”. Tako su u drugoj polovini 70-ih godina u Pragu organizovana gostovanja nekih od najvećih američkih zvijezda, poput američkog kantri superstara Džonija Keša, na čiji je koncert 1978. godine došlo preko 10.000 ljudi!

Ipak, treba reći da se paralelno s popularnošću ovog endemskog — neki bi rekli „nakaradnog” muzičkog pravca — krajem 70-ih u Čehoslovačkoj razvija i svijest o „manjkavostima” slovenskog kantrija, pa niču i prve parodije. Najpoznatija je pjesma čuvenog češkog zabavljača i muzičara Ivana Mladeka, koji je krajem 70-ih u svom šou-programu na TV-u izveo numeru pod nazivom „Jožin z bažin”, koja priča o nekakvom Joži, čudovištu iz močvare, koji je pojeo većinu stanovnika Praga, a koji je na kraju neutralisan uz pomoć aviona za zaprašivanje komaraca.

Ova pjesma, fenomenalna diksilend mračna veselica s elementima kantrija, nekoliko decenija nakon svog nastanka postala je poznata širom svijeta. Između ostalog, snimljena je ultrapopularna obrada na srpskom koju svi znate pod nazivom „Medo Brundo” (sic!), a čak je i američka „Metallica” na koncertu u Pragu početkom 2018. izvela svoju verziju (LINK) „Jože iz močvare”!

Svoj vrhunac popularnosti češki kantri doživio je u prvim godinama nakon „plišane revolucije” i odlaska komunista sa vlasti 1989. godine, tj. mirnog razlaza Češke i Slovačke 1992. godine. Tih godina osnovan je i češki „Country radio”, prvi i najpopularniji radio te vrste u Evropi. Koncert čeških kantri zvijezda braće Jana i Františeka Nedveda 1996. godine privukao je više od 80.000 ljudi na praški fudbalski stadion Strahov, skoro isti broj koliko ih je došlo i na koncert grupa „Rolling Stones” i „Pink Floyd” na tom mjestu!

Nakon odlaska „zlih” komunista i dolaska „slobode” sa Zapada, pomama za kantrijem je jako brzo splasla, a dojučerašnji kaubojski superstarovi bivaju sve više žrtve podsmijeha zbog „copy paste” melodija, plitkih tekstova i užasnog stajlinga.

Ipak, nekoliko kantri klubova u Pragu preživjelo je sve do sada, a u njima i dalje nastupaju muzičari u kaubojskim čizmama, s maramama i šeširima. Oni priznaju da su se prethodnih decenija tako oblačili kako bi nervirali komuniste i Ruse, a sada tako izgledaju „jer su navikli”.

Siniša Stanić

Izvor: Časopis Talas

Tekstovi o muzici na portalu P.U.L.S.E

  Čehoslovačka, kantri, Muzika, Siniša Stanić, Talas