O ostvarenju Tri lica je nemoguće pričati ukoliko niste upoznati sa pričom samog reditelja. Reditelj Džafar Panahi je do 2006. snimio pet filmova koji su pokupili brojne nagrade širom sveta kao što su: Zlatni lav u Veneciji; nagrada u Kanu; Medvedi sa Berlinskog festivala itd. Od tih pet, zadnja tri filma su zabranjena u njegovom rodnom Iranu, prvenstveno jer se bave temom ženskih sloboda, tj. manjkom istih. Godine 2010. biva uhapšen i ubrzo osuđen na šest godina zatvora i dvadeset godina zabrane snimanja filmova zbog „zločina protiv državne bezbednosti i propagande protiv Islamske Republike”. Najverovatnije usled ogromnog pritiska, kako međunarodnog tako i unutrašnjeg, Džafara ubrzo puštaju na slobodu, ali mu ne dopuštaju da napusti zemlju i zabrana snimanja ostaje na snazi. Od tada je napravio još četiri filma. Svi su nelegalni i snimljeni na minimalnom budžetu, što bi rekao naš narod uz pomoć štapa i kanapa.

Poslednje takvo ostvarenje jeste Tri lica u kome glumica Behnaz Džafari, glumeći fiktivnu verziju sebe, dobija snimak nepoznate devojčice koja, naizgled, želi da se ubije, jer joj roditelji ne dozvoljavaju da pohađa glumačku akademiju u Teheranu. Glumica, uz pratnju svog prijatelja, reditelja Džafara Panahia, koji takođe glumi fiktivnu verziju sebe, odlazi u zabačeno selo kako bi pokušala da spase devojčicu od sebe, ali i od njenog patrijarhalnog okruženja.

Tri lica iz naslova su tri glumice u različitim životnim dobima, koja lako mogu biti i tri životna doba samog reditelja. Motiv više žena koje zapravo oslikavaju životni vek jedne iranske žene, Panahi je već koristio u svom, možda najboljem, ostvarenju Krug, iz 2000. godine, no vratimo se našim licima. Prvo lice je talentovana tinejdžerka sa snimka, koja se svakodnevno suočava sa nepravdom i glupošću njenog okruženja, koje smatra da ona jedino vredi za ulogu supruge i majke. Drugo lice je spomenuta Behnaz, poznata i voljena glumica, od nekih četrdeset godina. Ona, i pored svog oduševljenja koja izaziva među narodom, nailazi na žestoki otpor kada pokušava da nešto promeni u tom istom narodu, koji je toliko voli. Treće lice je ostarela i skoro zaboravljena glumica, sa kojom je zabranjeno pričati. Svojih pet minuta slave ona je doživela još pre Iranske revolucije iz ’79 i, mada se i dalje bavi umetnošću, to čini među svoja četiri zida. Izlovana od svoje publike, poput samog reditelja, čiji filmovi moraju biti prošvercovani preko granica, ne bismo li ih bar mi gledali, kada već ne mogu ljudi kojima su namenjeni. Ipak, ni mi, ni reditelj ne znamo šta nas sutra čeka, te poput Duha budućnosti iz Dikensonove Božićne priče, lice ostarele glumice ostaje skriveno do kraja filma.

  Časopis Kuš, Džafar Panahi, Film, Igor Belopavlović, Iranski film