Likovna poetika Naoda Zorića zasniva se na istraživanju materijalnih i simboličkih slojeva slike, gdje procesualnost i taktilna dimenzija postaju ključni nosioci značenja. Njegov umjetnički izraz nije usmjeren ka mimetičkoj deskripciji stvarnosti, već ka složenoj analizi odnosa između materijalne supstancije slike i njenih ontoloških aspekata. Slikarska površina kod Zorića nije pasivan nosilac slike, već polje dinamičkih transformacija u kojem se sjećanja, tragovi i prostorna dubina međusobno preklapaju, brišu i iznova uspostavljaju.

U tom složenom procesu vizuelne stratifikacije, slika postaje prostor neizvjesnosti – ono što je prisutno istovremeno je i na ivici iščeznuća, dok se oblici formiraju i dekonstruišu kroz gestualne intervencije i slojevite nanose boje. Ova unutrašnja dihotomija između djelovanja i kontemplacije, odluke i odlaganja odražava napetost između potrebe za činom i neizvjesnosti koja ga odgađa, istovremeno otvarajući prostor za dublje preispitivanje. Kao što neodlučnost može postati prepreka djelovanju, tako se i u Zorićevim slikama forma pojavljuje u stanju stalnog preobražaja, nikada ne dosežući konačnost, već ostajući otvorena za neprekidnu reinterpretaciju.

Slikarska metoda Naoda Zorića ne zasniva se na konvencionalnim principima gradnje kompozicije, već na gestualnim i materijalnim intervencijama koje istražuju granice same slike. Tragovi incizije, erozije i abrazije ostaju kao vizuelni zapisi vremena. U tom kontekstu, Zorićevo slikarstvo može se posmatrati kao specifična forma vizuelne arheologije – proces u kojem se značenje ne prenosi narativno, već se uspostavlja kroz slojeve materije, otkrivajući napetost između onoga što je sačuvano i onoga što je izgubljeno.

Koloristička paleta, reducirana na tonove sepije, zemlje i crne, dodatno potencira osjećaj suptilne nestabilnosti slike, dok crvena interveniše sporadično, ali sa naglašenom izražajnom snagom. Ova koloristička dispozicija ne rezultira ograničenjem izraza, već njegovim intenziviranjem – boja u Zorićevim djelima funkcioniše kao ključni nosilac emocionalne i semantičke napetosti unutar kompozicije.

Zorićeva umjetnost postavlja pitanja o samoj prirodi slike – da li ona može postojati kao dovršen entitet ili je njena suština upravo u procesu neprekidnog mijenjanja i redefinisanja? U tom smislu, njegove slike ne pripadaju ni statičnom ni narativnom okviru, već su oblikovane unutar dijalektike prisustva i odsustva, materijalnosti i efemernosti, vidljivog i skrivenog. Upravo kroz tu strukturalnu ambivalentnost, Zorićevo slikarstvo izlazi izvan granica tradicionalnog likovnog izraza i ulazi u sferu konceptualnog promišljanja slike kao dinamičkog entiteta u stalnom procesu transformacije.

U ovom smislu, Zorićevo slikarstvo može se dovesti u vezu s filozofijom Artura Šopenhauera, čije se shvatanje umjetnosti temelji na ideji da ona nadilazi empirijsku stvarnost i otkriva dublje zakonitosti postojanja. Prema Šopenhaueru, svijet kakav poznajemo nije objektivna datost, već konstrukcija naše percepcije, pri čemu umjetnost djeluje kao medij kroz koji subjekt privremeno prevazilazi individualnu volju i dotiče univerzalne aspekte egzistencije.

U tom kontekstu, Zorićeve slike ne funkcionišu kao reprezentacija konkretne stvarnosti, već kao vizuelni prostori u kojima materija, tragovi prošlosti i gestualne intervencije formiraju složenu mrežu značenja. Njegova umjetnička praksa oslanja se na proces stalne evolucije slike, što odražava Šopenhauerovu misao o nestabilnosti i prolaznosti fenomenalnog svijeta. U slikarstvu, kao i u filozofiji, postoji težnja ka hvatanju suštine koja izmiče konačnoj spoznaji, ali kroz čin umjetničkog izraza ona biva intuitivno naslućena.

Unutar savremenih teorijskih okvira, ovakva slikarska praksa može se tumačiti kao vizuelna refleksija fenomena memorije, gdje slika ne bilježi prošlost kao stabilan podatak, već kao fluidni entitet u kojem se značenja neprestano preklapaju i mijenjaju. U tom procesu, Zorićeva djela postaju prostori u kojima se sjećanja materijalizuju kroz slikarske geste, dok sama slika ostaje u stalnoj napetosti između postojanja i nestajanja – između onoga što je bilo, onoga što jeste i onoga što tek može postati.

Kristina Senić

istoričarka i teoretičarka umjetnosti

Izvor: Vijesti

Tekstovi o slikarstvu na portalu P.U.L.S.E

  izložba, Kristina Senić, Noad Zorić, Slikarstvo, Vijesti