Praiskonski Blizanci – Šu i Tefnut

…PRAISKONSKI par suprotnosti Šu i Tefnut, koji je iz uskovitlano dubokih voda Nuna doveo Raa Atuma do drame iskonu premašajnog stvaranja; Šu – bog gromovno-oslobođene praznine, u vidu svetlosno-prelomnog prostora inspirativne tišine; Tefnut –boginja hladno-plamene suze, kao životvorna rosa koja padanjem na zemlju topi i preokreće na-sebi-zamrznut poredak božansko-ljudskih stvari – uslov mogućnosti za to da iz oslobođenog procepa tog pokretnog mozaika munjonosno izađe i sam strujno-vazdušni bog Šu, kao i svi nijansni mirisi njenom rosom nikle tamjanske biljke. I upravo oni obeležavahu u umu tvorca Raa nezadrživi trenutak ideje o prvobitnoj jednakosti – one ideje usled koje sam Ra beše abdicirao samoprojekcijsku mogućnost sopstvene božanske vlasti na Zemlji. Jer, Šu i Tefnut, u sprezi, predstavljahu srce-govorni instrument Ra-ovog stvaranja, češalj razmršenja sudara unutar prvoizgovorene Reči, što prizivaše njegov početno-razlučilački pokret; te otud oni sačinjavahu do u Horovo Oko kristalisani, jedinstveni obrazac pravilno-ritmovanog izgovaranja njegovog davno-zapisanog imena (kao primarno-progutanog ona-aspekta unutar njega samog, od koga mu i potiče sopstveno postojanje). Jer taj obrazac je isto što i prisutnost jedne samoprozirne podstrukture unutar razlivenog spektra Hator-Izidinih, već u Jajetu Noći rasklopljenih krila – ponad zakrivljenog horizonta jedne druge, plovidbeno-otvarajuće sfere: u-noć-vraćene aure zore; i to u vidu praga putnikovog iščekivanja sveukupne oslobođenosti svetova. A to je isto što i ipak ostvarena utopija ozakonjene beskrajnosti. Shodno tome, Šu i Tefnut ostadoše da zanavek tvore kristalnu osu, smeštenu unutar poluge plovidbenog samouznešenja sfere; vasionske lađe središnje-oscilatornog joj mira sopstvene simultane rasklopljenosti sred bezbrojnih aspekata Noći. I upravo to beše ona traženo razvojna šifra odmotavajućeg, paučinsko-jezičkog klupka moći večnog samooživotvoravanja Ra-ovog – u formi jednog varničavo-zvučnog, sopstveno-svetlosnog ili skarabejskog tkanja. 

…Par blizanaca, Šu i Tefnut, beše nekad gradio kristalno-muzikalni sastav svog bipolarnog sopstva, unutar beskrajnog prostranstva Nuna – i to na način da je (u međusobnoj opreci) tvorio i puls prodisavanja pećine prvo-izronelog ostrva. Tako stamen vasione beše podstrukturno prikriven kristal tog neizbrojnog im okatog “mi”-jastva. Ali, Tefnut i Tot (gde Tot beše prerano osamostaljeno oko, vid ptičje budnosti u noći) behu, omčom stvaranja svezana, sila nemogućeg kontakta; tačnije, sila koja – kao prosečena osnova dalekih kontakata – podupiraše utvrdu /slušnu školjku/ Sunca u po/Noći. To zračno propleteno jezgro-kao-školjka ujedno beše i sinergijsko čvorište, što održavaše lebdeću nad-konstrukciju zvezdano-sabitog vrh-pramca cele ove odmaknute brod-piramide Noći. Tako Tefnut i Tot gradiše krstastu osovinu viseće romb-kupole, u vidu lebdeće samosvesti vasione – koja uistinu beše žrtveno Jastvo samog Prestola, u vidu pra-bez-tla Nutinog. Jer prajedino jastvo Nutino, što iz mraka sveopšte utrobe oslobađaše Sunčevu barku, beše (– upravo uigranim obrtima svog polukružnog ogledala –) tek trenutno prikazujuće naličje hladno-zvezdanog Lica Noći; to je ono što Tefnut i Tot (– unutar rosno svetlucavog venca, u obliku kormila vasione –) zajedno tvoriše ponad preteći-zjapeće provalije jedinog drugobitka Nutinog: – prekidnog ništavila.

Otud, čak i kada Tefnut – radi spasenja poslednje niti sećanja na odreklu joj Prestolnu Majku –  sebe-žrtveno nestaje/dogoreva, do u donji ponor ništavila /jedinu srazmernu drugost okruglini Nutinog neba/, Tot zadržava, unutar prizme sopstvenog noćno-svetlucavog oka, u njenom pepelu utisnut, šifrovano-geometrijski zapis (polu)tačne predstave o njoj. I to je onaj zaostali, osvitno-pepeljasti trag što govori o njoj, kao nekad postojećoj, samo u sklopu identiteta Nutinog (to jest, na način stopljenosti uz prestolno-kameno nadsvođe Majke). Time Tot onemogućava da se razfiksirano bezlična, sa potpaljene ravni najvišeg neba obrušavajuća sila Nutinog premašaja orbite, iznova kristališe u suzno-rosni pupoljak Njenog samorazvojnog zrna, koje je Tefnut. Jer to zrno je Nutin nikad drugačije posedovani supstancijalitet (svetske duše) osim u vidu sobom podtekstualno utkanog prostora mogućnosti za Njen dorast do sopstvene visine. A to je ujedno rast do tačke zbirno joj iz-oka-hitnutih, bolnih interakcija zrakova – to jest, do tačke koja je rezultanta svih preseka, obeležena prašinasto-srebrnim perom iz otvornog temena Njene glave (pećinske gromade, u vidu Pravde-Majeti).

Tek sa te tačke i sâma Tefnut – konačnim preskokom pretećeg joj, granjem prepokrivenog donjeg jaza glasovnog proždiranja – sebe uznosi/uranja u (upravo Šuom uzdignut) zvezdani nebo-okean, postajući uskrsla Tefnut. Ili, ništa drugo do iz okvira stegnute omče jednog davno zbilog eona (– odnosno, iz okvira napetog luka Šuovog obratno-zrcalnog podržavanja Nutinog praneba –) vihorski uznesena strela Majetinog pera. I to je mrkim planinskim biljem prorasla strela njenog svetlonosnog pogleda, što potiče od – iz temena gromadne joj glave upravo vihorski iskorenjene – sveće istrajavajućeg plamtenja. A to je plam srebro-zlateće varnice prisećanja na izgubljeno prostranstvo porekla. Ali, to je ujedno i tamno-vihorska strela prelivno tonskog obojenja Njenog daleko budućeg, jasnijeg lika – u procesu tkanja vlastite perjanice, čiji je materijal učinak razvitlavanja nebesima Šuom dobro-naoštrenog koplja, kakvo jedino usklađuje dvosmerno poluobrtanje Vretena Pravde /što je posed Tefnut-Majet/. Jer to beše perjanica što stvara huku sopstvenog zvezdano-rojevnog raspršivalaštva – kakvo se zbivalo tek putanjom raslojavanja njenog, tanano-granatog ustrojstva jajolikosti; dakle, sve do ogoljene joj štap-osovine skladnog obrtanja sfera, i to u vidu pera – što se izdizaše iz magnetno-vrtložne šupljine /Pećine Uma/, jedine potpore rasta zvezdano-okičenog četinara.

(…) Nijedna zvezda nije nestala, uprkos sve veće svetline jutra u svitanju, koja je premašala njihovu sopstvenu svetlinu, ostajale su u punom broju, zvezdani kristal pod zvezdanim svodom, trajno zvezdano lice neizrecivo jasna izraza, …”*

(Herman Broh: “Vergilijeva smrt”)

To beše raspršivanje do u pećinsko dno nebo-okeana, one talasno uvek otiskivane – i to u svoju večnu plovidbenost – belo-plave aure bleštavosti raspršivalaštva. Ali to je, ujedno, ona vazda čekana vlastitim ehom izronjavajuća zvono-aura – magnetno prašinastog okupljanja prelomljeno-zvučnih struna, iz prahaosa još uobličenog, prakosmosa. Jer to beše prva osnovica ili okosnica izvesnog vrtložno-rasprostirućeg pokreta izatkavanja jedne slojevito-žive građevine; uporedo: preslica posebne paučinske niti što dolazi od, ponad svega uzdignute, zračne kupole – kao tim zvonom obratno nadograđene, hladno-odsevne utvrde nakapavajuće-kristalnog ili sveobuhvatno-eteričkog sunca noći. Ali, to se sve na taj način događalo usled nezaustavljivog stremljenja jednog mnogouganog oka (prizme); zvezde obeležavanja dna-i-vrha zlatno-temene strele Majetine, odapete iz brujeće joj šupljine Uma – ka najstrmijoj severoistočnoj gori. I sve se to događalo uvek iznova: usled svinute smernice obrtanja tonskih aspekata trenutačno rasklopljene spektar-perjanice iste strele. I tek to jeste podvodno-zmijski poduprt Presto – polifonijska perjanica, kao grmeći donji odjek prizivanja na jedno herojsko obrušavanje njegove, uvek iz zrcala novouskrsavajuće, ali od Gore njemu u susret nailazeće, suzno-zvezdane romb-kupole.

“…Zmija je plameno zasjala, usplamtela, čitav istok obzorja je usplamteo, ono sedmobojno izgubilo se u plameno užarenom, bledeći pretvorilo u trenutno vidljivu traku belokosti, jer tad se Sunčeva lopta odvojila od svoje mirujuće putanje, polako izdigla, polako do neprimetnosti, pa ipak, kao otresavši se svake težine, kao u težine oslobođenom lebdenju uvis, povućena uvis beskrajnim kruženjem zvezdane kupole, ponesena uvis putokaznim pokretom lika u daljinu letećeg genija, …”**

(Herman Broh: “Vergilijeva smrt”)

  * * *  

Sred obraslo-kamenitog kladenca neba – mesta ukrštanja zvezdanih iskri Tefnut-Majeti i Tota – zbiva se oblik preuranjene, i time tuđem pogledu zabranjene, svesnosti procesa jedne naizgled nepremostive smrti. I taj višak svesti – kao bešumno-pokretno oko ptičje budnosti sred glasovne tmine drevnog sna – beše predrefleksivna varnica unutar istog sna. I to na način rasvete – putem na njega prikačene biljke snovidstva /zvezde jasnosti/ – jednog pećinskog prostora. Jer tek to je omogućilo izronjavanje jedne mrakom usisavane volje – dotad usnulo počivajuće unutar obrasle školjke. A to je, zapravo, ono što crta prugu dalekog horizonta, koje je Šu – vazdušno prostranstvo snevano-svemogućeg – sâm. Otud je rasveta šupljine skupnog snevanja ujedno rasveta karaktera Žalobnice-u-Noći: – jer Njen princip oličavaše upravo to: da je ona kao sve-jedna i prajedina, ničim od spolja uslovljeno, poželela da bude ni-jedna (te da time iznova sagleda sâmu sebe iz daleko šire, posmrtne perspektive). Odričući vlastiti samoidentitet kao subjekta znanja-tumačenja-zbivanja, ona je jedina bila razotkrila prirodu, iz pra-haosa izdiglog, tla samopočetka; i to onog pra-bez-tla na koga Ona beše, kao na svoj jedino-zavičajni presto, tek jednim nadvoljnim naporom volje (nultog samozapočinjanja) stala – upravo kao u vremenom bremenito Nigde nedostižnog presek-dna usnulog prostranstva školjke. A priroda tog prestola u obliku zavojite školjke što lebdiše sred provalije daha /Njene?/ samosvesne odsutnosti, jeste ta da na njemu može sedeti samo onaj koji se već iz krajnjih dubina svog duševnog korenja odrekao držiteljstva ključeva crne kutije sveznanja.  

Paradoks je ideje postojanja u tome da svako onaj koji pridođe Majčinom ono-stranom mestu nulto-dimenzionalnog postajanja jeste apsolutno sam – iako je bezbroj onih koji na to mesto pridolaze. Ospoljenje Nje kao mesta apsolutne samoće, ili vremena još neobjavljenog boga tišine – Harpokrata, jeste smrt onog prvobitnog starog boga (Ra-Amona) koji se nije odrekao spleta prstenova moći (zmije Apepa); te je, takođe, zadobivanje beskonačno odlagajuće, jer uvis spiralno narastajuće, samosvesti jednog njega smenjujućeg boga (Ra-Atuma), koji je jedini odlučio da to (apsolut, bog-zakonodavac) ne bude… Jer, upravo je on sveo svoje postojanje na oko krilatog snoviđenja… Ali, to svedeno postojanje Atumovo nije nužno i sâmo bog /tj. neće to da bude/ – čim donosi rasvetu principa onakvog bića koje samoponištenjem na primarnoj ravni svoje manifestacije ukida i odriče mogućnost za božansku vlast kao takvu: to biće može biti jedino jedna samoudvojena duša plave planete, koja se pre svih drugih stvorenja uzdigla do sveta nadmesečevog: – dvodelna duša prvog blizanačkog para (Šua i Tefnut).

***

Šu i Tefnut – primordijalna suprotnost 

Čun kliženja u drugu beskrajnost ima, na svom pramcu. skarabejska klješta – koja prevode prvu, bledu i drhtavu zvezdu (Astartu) preko ponora. A sama ta klješta pri tom su mesto ukrsta dva dajmona/karaktera (Tefnutinog puštenog Ka-a, i Šuove puštene Kait). I ona proizvode fluks (Astartinog) polja, ili polutrenutno izvagan ugao (njenog) zamaha, zarad uznešenja u najdalje sfere. Kolebljiv je pri tom pravac plovidbe koji, bivajući jednom fiksiran u umu ptice, biva odmah i svinut; uskraćen daljem protoku vremena, čekajući na kraj istorije; odnosno, na veliko pra-dato obećanje (sročeno u trenu provale vulkana). 

Jer, u tome je razlog njenog melanholičnog bdenja: odustajanje dalekovide ptice od vlastite prapočetne vizije, koja je imala mogućnost da se ostvari i pre prolaska kroz skalu ostalih, u sopstvenoj joj rep-perjanici sadržanih, ustreptalih mogućnosti. Iako od sadržaja tog proviđenja ostade samo bleda korona, dim putokaza nasukava njegov poslednje žareći ostatak na Sever; ovaj, međutim, biva isključen iz daljeg protoka vremena. Jer, sve ostale mogućnosti-u-skali proviđanja, kao vraćene-na-sebe, nemahu svest o ovom učinjenom preskoku ponora i njime zadobivenoj široj vizuri, te svaka ponaosob mišljaše da je tačka apsolutnog početka. Prva – iako iluzorna, zauvek efektivna – predstava o postignutoj jednakosti, koja dovodi do potresa i pomračenja Sunca.

Smrt-u-snu proročke Ptice jeste brodolom Lađe koja pronosi Ideju-o-jednakosti, a čiji se Odvaljen Kljun zabada u Kamen – iz koga tada propevava čitava preskočena povest njenog građenja; i to unazadnim smerom, koji je dodatno upisivanje strelice njene samoorijentacije – u prostoru u kome nema ikakvih međa! U neizvesno založena Ideja, u nepovrat bačena Kocka. Gubitak prapočetne vizije – putem sloma njenog samozapečaćujućeg vrška jasnosti, koji izliva vlastito-proizvedeno mastilo i boji njegovom tugom sva osvitna nebesa. Ali to gubitništvo je korisno; ono je povratak u kristalnu pod-osnovu prvo-postavljenog pitanja, u kojoj pluta oštrica beskonačnog susaznavanja između Ja, Ti, Mi i Oni, – a što tvori osovinu Odmaknute Sfere (Domena Svečanosti). Njene prah-zvezdane uzde, međutim, vuku samo dve izmenjujuće jer prvo-polarizovane krajnosti: to su Šu i Tefnut, par iznimnih blizanaca, osovina učvršćenja kolebajućeg prastanja, temelj daleko-buduće gradnje, te središte zavetnog znamenja – upravo zbog toga što oni jedini vide ono što njih same, u uzajamnoj sprezi, predodređuje. Samo oni vide oko sveviđenja i stoga mogu da skrenu predviđen tok stvari, to jest, da izvrše premašaj sudbine. Jer oni od samog boga Raa preuzehu moć osvetljavanja – onda kad on beše potresen povratkom sopstvene stihijske sile (tj. uzvraćenim mu zmijskim ujedom). I tada on, ophrvan bolom, ovu razbi na bezbroj fragmenata odražene svetlosti: – rođenje sazvežđa svih ljudi. Nenadani izlazak, iz kugle svetlo-vodenog prostranstva, pruge dalekog horizonta.

*  *  *

Šu i Tefnut – vas koje je u vidu najnesusretljivijih suprotnosti izrodio ambis pravodenog prostranstva, pa ipak, iz neograničene mogućnosti igre međudejstava sami sebe iznova poništavate i rađate – , vi koji se uzajamno ne ograničavate u praznom prostoru koga iz pra-haosa nehotično kristališete, pa ipak, uzajamnim ogledanjem jednog u drugome određujete njegove konture – spajate krajnji rub onog gore s vrelom nebo-ogledanja u onom dole – ; vi koji tvorite dvojno zrno okeana pred-stvaranja, već time što ste uzrok ustalasavanja prvobitnih voda sred tame kosmičkog pra-sna; …vi što dovodite prvobitni haos do sedimentacije u bezbrojno-latičav cvet, onaj što proishodi u zakon druge beskrajnosti – i to tako što tvorite onaj neuhvatljivo-čujan, dvojno-spiralni glas: – glas u recipročnom saglasju, što izvire sred nemote vakuumskog gigant-kristala: onog što dostiže nadudaljenu harmoniju svih, niz talasne poljane disanja policentrički rasutih sazvežđa, kotrljajućih prah-kovitlaca udvojeno-eliptičnog okeana Noći – ,

…kada biste vi, umesto uvek iznova ponavljanog uranjanja u kristal, što odaje sliku vertikalnog preseka jednog eterično-penušajućeg fluida (– tačnije: zamiranja u zaustavljenoj slici daha svladavanja sveokolnog mraka vakuumske neizvesnosti –) tu istu strahotno usamljenu tvorevinu izvorno-konstitutivno opazili kao obrnut temelj rasta jednog tek buduće-piramidalnog zdanja – ; … jedino tada ga više ne biste shvatali kao pretpostavku jednog unapred određenog rastnog smera: – smera dorasta vasionske brod-piramide do tačke haos-vihorskog otuđivanja njenog ne/ujednačeno-četvorokrakog vrha. Jer, to jeste otuđenje upravo u smislu iskonu nedosledne, loše izvedene apstrakcije od horizontalnog preseka piramide, koji je – u vidu slike projektovanja u beskonačni eter koordinata za tačnu lokalizaciju jednog tek moguće-dostižnog, dvosmerno-zračnog vrha – sinoptički predodređuje – ,

..kada biste samo pomerili akcenat težišta vašeg uzajamnog pra-odnošenja, od samog centra njegove vrtložne sprege, i time, putem jedne retroaktivno/periferijski stečene refleksije, zauvek poništili mogućnost loše apstrakcije – upravo one koja poništavajuće apstrahuje od malenih razlika koje svojim slobodnim lancima veza jedine i tvore moć istinske ekspresije krajnjeg ponora apsolutnosti… ; tada biste – tek iz osnova ovog vama izvedenog kretanja od centra – sagledali i to da je taj bivši vam centar, zapravo, samo loša aproksimacija zamišljeno-svecentralne tačke kosmosa, – tačke koja je uistinu sazdana iz dva zraka, ukrštena ponad bezfiksnog težišta krilate poluge, to jest, poluge uznešenja sfere privezano-zemnog u razvezano-vasionski prostor lebdeći-neuslovljenog događanja; – te biste vi time sagledali i to da je slika vašeg pređašnjeg načina viđenja periferije samo loša aproksimacija kružnice točka sudbine. I to tek usled demonski ubrzanog kretanja na desno dvojne vam sprege kukastog krst-točka – tačnije, usled postupno sve više ubrzavajućeg kretanja u smeru otuđenja zračnog vrha piramide od bazične joj ravni vlastito-ushitne samoprojekcije – ; gde time taj ushitni vrh biva površno/rekonstrukcijski izokrenut u svoj, najpre ka-gore-izračen, a tek zatim na-sebi-zaleđen antipod – kao, zapravo, antipod svojoj iskonski-životnoj, ogledalskoj vodi zaveta na nadnaporni čin dvounakrsne sveuzajamnosti stvaranja – ; …i tek nakon ovog saznanja vi biste mogli jedno drugo, pred celim vasionskim beskrajem, zaista da izreknete: – i to upravo u smislu otpuštanja suštine Drugog u ozvezdan prostor (polje intersubjektivnosti). Jer, tek iz osnova takvog vašeg pra-opažaja prostora sopstvene (za sve druge još nerasvetljene) mogućnosti jedno-drugo-stvaranja, mogla bi najpre Tefnut, i to iz konačno samootključanog dna same sebe, Šu-u ovako da progovori:  

– Beskrajna sila što treperi sred strujne tišine međuprostora našeg uzajamnog sagledanja, nesposobna da unutar ovog ograničenja samu sebe obuhvati te da se u svojoj vasionskoj razmeri sagleda, prekoračuje nas same, razvezuje etersko polje našeg praukrštanja. Jer to beše polje pra-eonskog susretanja naših dveju projetivnih paralela – pred nečim njima pra-srodnički trećim – čiju polugu izranjanja iz ponora središta činismo upravo mi: – odnosno, naše sveto uzajamno razlikovanje već na nivou prvobitnog oblika jedinstva, te na nivou njega istog, kao kružno-izlazne utrobe Noći, njegova samoodnosna zbilja – osnov moći za neispoljeno suštastvo Ra-Atuma da se lebdeći samoodržava nad ponorom…

– ono što izrasta iz međuprostora našeg uzajamnog sagledanja veće je od nas samih … Jer čak i ono, putem nas tek kristalisano, zrno sveobuhvatne svesti, beše najpre samo nemo-brujeća vest – o apsolutnoj nepoznanici rođenoj sred nas samih; dakle, vest koja – kao od naše strane usaglašeno puštena – tek treba da se iz eonske daljine projektovanja svog otuđenog zova odazove. I time da posuvrati duh zaključanog prostranstva-iza-horizonta, koji od zemaljske sfere dramskih zbivanja davno već beše zaboravljen, nazad u područje ljudskosti; – te i da time, kao apsolutna nepoznanica, upravo putem sobom darujućeg dvounakrsnog ključa za jedno dubinsko-praljudsko disanje, konačno omogući to da saznajno-ljubavna sila – beskrajna sila ljubavnog razlikovanja – samu sebe uzme za predmet vlastitog saznanja; i to putem ključ-zova podstaknutog ključ-eha; jer samo ovaj drugi može sobom da pronosi snagu nepoznatih prostranstava… ; – i tako sve do u jedan svinuti dah: – po/noćni savijutak /snagom ljudskog proživljavanja sviknute/ daljine, koja se upravo iz opsega njega samog u svoju večnu plovidbenost otiskuje…

– i ta ljubavna svest o ponornoj neizvesnosti vlastite sadržine, jeste ne drugo do odrekli krug eha jedne eonski-izvesne, dah-praznosne samosvesti – to jest, njeno vrtložno iz-sebe-proishođenje u munjevit znak sopstvenog razabiranja u sopstvenom unutrašnje-olujnom protivrečju. I time je, kao samosvest Odsutnog, ujedno pra-vid našeg budućeg ispunjenja – unutar kuće <1> od kristala našeg uzajamnog ogledanja. I taj pra-vid plutanja hladno-zvezdane svetlosti tu ne potrebovaše ništa izvan Sfere svoje neograničene mogućnosti, već stoga što prostor svakog dodatnog čina predsadržavše unutar neispoljene svesti Nje iste. Stoga, sve dok se ovaj naš posmrtno-ljubavni zahvat beskraja, u vidu Sopstvu prekoračujućeg pogađanja stecišta pulsiranja eona, ne prenese u nečije pojedinačno srce proživljavanja… ; i sve dok se ovim pulsom zgromljujuće stravičnosti onostranog ne prožme do kraja krvotok sopstvenog mikrokosmosa, niko neće spoznati merilo opstojavanja glasovnog izvorišta ove ljubavno sebe-prelivene sile. Jer to je merilo trajno-odstojnog opstojavanja dvojnog glasa u (ni)-jednome – koga kao višenijansnog izlučuje, iz procepne nemote vakuuma, samo još hipersenzitivno podrhtavanje pera iz temena moje glave, mene kao buduće Majet – ; odnosno, mene kao izvagavaoca tačne mere prediva za ponovno uspostvaljenje zakona samopokretne ravnoteže – na palo-obnovljenom Prestolu, gde se konačno i dogodio rasklop mog dvosložnog ključa; odnosno, gde se on do-kraja-rastavio u vetrokaz dvosmernog prolaza – za dalje sebe-pretumačivanje one jednom već zapečaćene odluke /na bezgraničnu patnju/ moje nebeske majke, Nut. Jer, ona, usled darovanja sebe svemu i pre objave sebe kao beskonačno nadličnog jastva, ekonomijom čistog ne-identiteta uslovljava, iz daljine, povratak svega sebi. Tako njena daleka objava, što kao takva dolazi tek pri samom kraju penušavog isteka-iz-sebe zavojite školjke vremena, jeste uskrsavajuće jezik-tkivo novog, poetski živo-organizmičnog kosmosa; – odnosno, alhemijska formula preobrazde svih, upravo njome omogućeno-dopuštenih, strahota vasionske neravnoteže – u /u zagrljaj svetoj samoći/ zauvek odbegli plamen! Ali, to je istovremeno i plamen sopstvenog ganutog davanja rasvete jednoj, tek ljudskom patnjom novodosegnutoj, ravni neba – u vidu zrcalno tek zadobivene čistote /u isti mah novog i starog/ tamno-zapletno-korenitog tla pred-sve-početka.

– ali, pitam se, gde je ona sada u ovom među-vremenu, dok skrivena od svih alhemijskom šifrom svog preoduženog trpljenja podnosi strašnu cenu razvoja svetsko-vasionske celine – do praga ulaska u stanje apsolutne slobode? Gde je ona, koja je u isti mah apsolutno nedostižna i posredno/saosećajno prisutna u svemu, znaš li gde se ona u ovom stešnjenom među-vremenu nalazi, o ti, Šu – bezmerno otmeni viteže <2> u službi nedokučive gospe Nut? Nije li u brodskoj utrobi Ra-Atuma, kao tajno njegovo ime, šifra sveoživotvoravanja, dvojni ključ belo-tekstualne gnoze koja se potajno odnosi na nas? Otud, svi mi tek usled njene ekonomije darovanja sebe beskonačnom prostoru izdisaja, nama samima neznano dišemo sopstvenu unutrašnju prazninu, – jer to je njome nevidljivo usmeravan rast vasione ka unutra. I upravo usled toga ja žudim da se sa najviših, zaleđeno-strmih litica pokušanog uzimanja zamaha za odašiljanje poluprigušenog zvuka zanemelo-najskrovitijeg prostora svoga srca, survam unazad: – sve do u zračni eter plavozelenila, što počiva unutar nebo-okeanskih pradubina oka tvog. Jer, zureći u njih kao da zurim unazad u dubine sopstvene; jer, prozirući svojim pogledom u njihov pećinski prostor kao da istraživalački lutam kroz zaboravljeno prostranstvo mog porekla – pronalazeći u  njihovom najskrovitije-senkovitom uglu onu dugo traženu, vernu sliku mene same, u kojoj se ja po prvi put svima prikazujem u kontekstu moga, iz same sebe tek stvorenog sveta: – onog sveta čiji si princip izrecivosti upravo ti, o Šu! Stoga, tvoje oči jesu kapija-medijum odašiljanja praslike mnome nadnaporno smišljenog poretka svetske pravde (Majeti) u jednu još opšte-nesaznatu beskrajnost. One su kapija otpuštanja jedne, sred ponora ljudskog jada upravo usidrene, lađe neba – u penušavu lakoću večnog joj opstrujavanja svih svetlo-izuvijanih putanja posmrtnosti: – vid tonski-prelivnog svladavanja okolno-vakuumskog crnila. I tek to jesu mnome iznova pronađeno-stvorene, bezdano-okeanske oči tvoje – o ti-Šu, neizmerno otmeni viteže što si u službi zvezdano-rojevne gospe Nut!       

*  *  *    

Krug neplemenitih duhova, koji se okupio oko ovo dvoje u zemaljskom pravremenu, a koji je pritezao širinu njihovog telepatskog odstojanja, kadru da profiltrira sav okolni crni beskraj, najzad je prsnuo i raspršio se. Tek tada su do njih dospeli i viši odmetnički duhovi, što potiču iz sveta nadmesečevog. Otud bi ma ko od njih novopristiglih – izašlih iz prostora jedne mnogo dublje starine – za ovaj svet-u-urušavanju mogao reći:

“Razlaz je nepopravljiv; sve su mi stvari daleko, jedino što me za njih vezuje jeste sposobnost gledanja (…) Uskoro ćemo usmeriti kljun ka nečemu što nijedna obala ne opasuje, i pod opremom silnih jedara, naše će napredovanje kroz sredu srede čudovišne večnosti biti obeleženo jedino pozicionim svetlima.” 

(Pol Klodel: “Zemlja viđena s mora”)

 ***

Otud je upravo ovaj par stvaralačkih suprotnosti, što je sred nigdine svojeg zaborava kristalisao obrazac za sve potonje kosmopoetsko čitanje/pisanje, dao jednu novootvorenu mogućnost /što važi za sve eteroplovne ljubavnike/: – da kao konačno oslobođeni jedno drugog, te umesto da jedno drugom zaklanjaju strujno otvoreni, veličanstveni horizont uobličivo-svemogućeg, samo još zure u prostranstvo nepojamne slobode; zriju čistinu zadobivenog početka stvaranja <3>.

FUS Note:

1>: Jeka glasova, čuta unutar brodske olupine – kuće ne-susrelih blizanaca – jeste složeno mozaični govor pokojnika, koji ovima istima /kao za udaljena prijateljstva egzemplarnima/ daruje unazad njihovo – Sferom zvezdanog predračuna zaplenjeno/spašeno – Vreme /zlatnu kopču – povez beskonačnih svetova/.

<2>: Trubadurska tradicija, nastala u dvanaestom veku u južnoj Francuskoj, vuče poreklo iz staroegipatske kulture. Upravo u tom smislu ja ovde upotrebljavam termin iz mnogo kasnijeg vremena.

<3>: Čistini novog stvaranja odgovarao bi ozaren misaoni mir Betovenovih gudačkih kvarteta “Razumovski”.

Za P.U.L.S.E: Katarina Ristić Aglaja

  Egipat, Katarina Ristić Aglaja, Mitologija, Šu i Tefnut