Prostori duševne intime

Tiho, prirodno zrenje prožima slikarski opus Pavla Popovića. Od početka svog umetničkog bavljenja, ovaj umetnik ostao je veran jednom slikarskom idiomu koga je vremenom samo nadograđivao, usložnjavao i bogatio. Pavle Popović pripada onim slikarima koji imaju sposobnost da na slikarskom polju vizualizuju najdublje vibracije i sagleda unutrašnje strukture i vibracije života. Ovog umetnika zanima čista likovnost, čisto likovno otelovljenje, čime se njegovo asocijativno-slikarsko tkanje nastavlja na iskustva Ljubice Cuce Sokić i njegovih profesora Nedeljka Gvozdenovića i Stojana Ćelića. Od Stojana Ćelića Popović je preuzeo pitagorejsku učenost, a od Nedeljka Gvozdenovića i Mila Milunovića lirsko-enformelističku materiju. Kroz svoje osetljive duševne filtere Popović je propustio ta intimistička duhovna strujanja, ali je uspeo da u svemu tome ostane sabran i svoj, usmeren na kompleksne likovne probleme i razvijanje svog intimističkog temperamenta. A intimizam je, podsetimo se, predstavljao čitavo jedno stanje duha u srpskom slikarstvu.

Odličan crtač i znalac medija, Popović hrani svoju sliku plemenitom, medonosnom materijom. Pri tom udeo nagonskog, iracionalnog presudan je u nastajanju njegove slike. Slikarstvo Pavla Popovića privlači nas u prvom suočavanju snažnom kolorističkom muzikom. Na slikarskom polju odbačena je slikarska naracija, kako bi viši status bio dat duševnom prizoru. Ima na ovim slikama bahanalijskog drhtaja vrelog žara leta. Predeo gori pod jarom mediteranske svetlosti. Sve likovno vibrira i drhti, a opet sve je stilski čisto i jasno određeno. U jednom razmahnutom zapletu, imaginarni svet preobraća se u stvarnost. Slikarski svet izvučen je iz unutrašnje, duboko lične umetnikove ekspresionističke mitologije. Svakom od tih pejzaža Popović nameće svoj koloristički naboj.

Ničeg hladnog i faktografskog nećemo pronaći u slikarstvu Pavla Popovića. Slikarsko polje Pavla Popovića vidim kao sabiralište pikturalnih, poetskih i muzičkih kvaliteta. Sve je na tom slikarskom polju u permanentnom preobražaju okupano buktavim, uzavrelim, bengalskim kolorizmom, prodornom zvučnošću i rudimentarnom snagom. Popovićeva manuelna euritmija sva je u službi istraživanja predela ezoterijsko-duhovne intime. Ne libeći se ni simboličkog dekorativizma, Pavle Popović vraća nas jednom uzvišenom svetu poezije i lepote. Njegovo slikarstvo je estetizovano i kultivisano, ozareno eteričnošću i lirskom evazivnošću.

Apstrakcija Pavla Popovića ima i svojevrsni figurativni alibi što znači da među njegovim naizgled neopredmećenim oblicima možemo prepoznati izvesne figuralne elemente. Nabujalo, naglo slikarsko izricanje dolazi iz autentičnog duševnog izvorišta. Kod Popovića čulnost, emotivnost i jedna slovenska, dionizijska žest odnose prevagu nad konstrukcijom i cerebralnošću. Dionizijska radost slikanja sve je odlučila na ovim slikama koje računaju sa gestualnom dramatičnošću i euforijom.

Dragan Jovanović Danilov

Tekstovi o slikarstvu na portalu P.U.L.S.E

  Pavle Popović, Slikarstvo, Umetnost