Vidis, Dilan pa Skorseze :). Speakin’ of which, meni je No Direction Home ono, jedina stvar that matters od Skorsezea u posledjih deceniju i kusur. Znam da zvuci glupo kad se ovako kaze, jer i Skorseze u losijem izdanju (Departed recimo) je nedosanjani san devet od deset reditelja. Ali mislim i dalje da mu je Goodfellas kruna karijere. Kazino je isto tu iz te recentnije faze, dok je Bringing Out the Dead potcenjen a odlican film. Ustvari eto ishvalih ga u nameri da ga kritikujem,heh :).

A za ovo si skroz u pravu. Gomila danasnjih filmova je, naprosto, trebalo da bude snimljena s ONIM glumcima jer ove hipersenzibilne primadonas od silnog prenemaganja ne stizu da glume. Problem je i u tome sto je glumi u okvirima popularne masovne kulture pridodat i taj instant-opsenarski fazon nepotreebne apstrakcije, pa su glumci postali dozivljeni bezmalo kao kao nekakvi gurui kod kojih odjednom postaje vazno sta citaju, za koga glasaju i slicno, umesto da vladaju zanatom koji su izabrali.

Inace Shadow od Doubt je moj omiljeni Hicov fiolm i jedan od favorita generalno. Kako je on ono govorio, nemam sta da kazem, nego da pokazem, tako nesto

Moco, evo iz glave, ne gledam scenario (koji mi stoji negde na polici, naravno :)): As far back as I can remember, I always wanted to be a gangster. To me, bein’ a gangster was better than bein’ a president of the United States… (pa krece Rags To Riches, naravno – Toni Benet)

Even before I first wandered to a cabstand for an after-school job, I knew I wanted to be part of them. It was there that I knew I belonged. To me, it meant being somebody in a neighborhood that was full of nobodies. I mean, they weren’t like anybody else. They did whatever they wanted. They double-parked in front of a hydrant, and nobody even gave ’em a ticket. In the summer, they played cards all night, and nobody ever called the cops.
🙂

To mislim o tom filmu, otprilike. Bas tako kako kazes. Jedan od ono malo filmova u kojima nijedan kadar nije suvisan i Skorseze se tu pokazao kao lik koji i samim izborom muzike moze da napravi instantno remek-delo. I saundtrek je tu bez greske, pogotovo one scene “spotova”, od “Then he kissed me”, pa do “Memo from Turner”, ono, skroz danteovski, raj i pakao u zivotu prosecnog gangstoze..

Sad, filmu svakako fali ona linija pouke, mislim, manje verziranom gledaocu mozda deluje afirmativno taj svet koji on tu prikazuje (a ustvari ga nemilosrdno secira). Ali mislim da je zato Skorseze sa Kazinom isao bas na tu pricu s naravoucenijem na kraju, onaj De Nirov voice-over sa snimcima kraja porodice i hotela u Vegasu, monolog

@ Snezana, likewise :). Nego kod Skorsezea pogadjam da ti je After Hours onako tihi favorit, am I right? Jer to je onako bas pravi onaj NYC artsy, potpuno nekonvencionalan i offbeat i verovatno Skorsezeov poslednji naklon toj sceni.

@ Moca

Pazi, ovaj citat iz Skorsezea mi je verovatno jedini koji znam bez gledanja u scenario:). Ostalo su dijalozi, kao ovaj tvoj. Da, odlican, i prepun je GoodFellas tih doskocica u Godfather-meets-Branislav-Nusic fazonu. Znas ono kad Henri i Karen idu u Kopu, onaj prvi date kad mu wiseguys salju sampanjac i on se tamo pozdravlja sa tim sumnjivim debelim sredovecnim likovima sa havanama i u odelima okolo. I Karen sumnjivo nesto i pita ga cime se on bavi. On kaze ‘I’m in construction’. Ona ga uhvati za ruke i kaze ‘They don’t feel like doin’ construction.’ Henri kaze ‘Oh, I’m a union delegate.’ 🙂

@ Boban
Stoji ovo za godine sto kazes, i slazem se da je ovo moje mozda malo rogobatno ispalo. Godine pomenuh u sklopu te kritike, tjest teze koju sam izneo a koja jeste malo prevratnicka, da je GoodFellas daleko, daleko jaci film od Taksiste. Pa reko’ u tom smislu “OK, i Sreder i Skorseze su tada bili mladi”. Ali stoji sve ovo sto kazes, nema sta. I ja sam mislio da ce me neko ispraviti, ali pazi, kad pricamo o godinama, povukla me malo i ova danasnja standardizacija. U ono vreme, ljudi su vec sa 20 i nesto ulazili ozbiljno u film. Autori, mislim. U doba pre njih takodje. A danas je taj generacijski kontekst potpuno redefinisan, em se do rezije dolazi kasnije (valjda guzva prevelika, sta li vec) em se danas 35-godisnjak smatra maltene post-tinejdzerom a u ono vreme su ljudi u tim godinama imali vec po sest filmova iza sebe. Verovatno i planski to ide makar delimicno, jer evo, od danasnjih reditelja, neko ko se etablira kao cudo od deteta (srto se retko dogadja), uglavnom mu vec posle filma-dva istekne rok trajanja. A da i ne pominjem da nijedan od ovih danas nije Orson Vels pa da – kad se zasiti industrije i Holivuda i oni njega – na miru radi Touch of Evil

Oko “aljkavosti” u Taksisti, pazi, ne mislim da je to neka ‘aljkavost’ nego da je film nekom dinamikom, dramaturgijom, cime hoces – vise delo epigona tadasnje klasike i tadasnjih skola, nego neki licni izraz. Sto nije nista lose, naprotiv. Samo primetih to.
Razjareni bik je vec daleko jasniji Skorsezeov brandmark, a GoodFellas onako, koncentrat Skorsezea

Pa dobro, stvar ukusa mozda. Mislim da smo ovde na terenu gde bi moglo argumenata za obe pozicije da se da, pitanje samo ko koje preferira :). Mislim, sta hocu da kazem, Taksista je nastao u jednom specificnom trenutku americke moderne istorije, sezdesete su implodirale onako malaksalo, gradovi su po prvi put izbacili svoju (do tada skrivenu) prljavstinu na SVE plocnike, Vijetnam se tek zavrsio, i (JAKO bitna stvar) taj neki talas patoloskog nasilja po prvi put postaje nacionalna opsesija (a prethodio mu je talas atentata kao opsteg mesta nacionalne politike), Bandi, Gejsi, Summer of Sam (OK, dve godine posle Taksiste). I nekako svega toga ima u tom filmu. I zato je i prepoznat kao neki, ajde, dokument vremena (po mom misljenju, jos jedan film hvata atmosferu tadasnje Amerike jako dobro, mada drugacije od Taksiste, Looking for Mr. Goodbar, daleko opskurniji naslov, a dodao bih i Esbijev GENIJALNI Being There, mada je to vec politicka satira ozbiljnija, a svakako i The Net). Ustvari i Altmanov Nesvil kad bolje razmislimo.

A GoodFellas je stvar koja dekonstruise citavu mitologiju wiseguys, gangstera i toga i pokazuje taj svet onakvim kakav je. Makar ja ne znam za film koji je to uradio na taj nacin. Jer svi oni raniji (i kasniji) gangsterski filmovi su mahom bili mesavina Makijavelijevog Vladaoca i mitologije Kamelota, pa mudri don daje univerzalne istine a okolo ga prate hrabri vitezovi u dobru i u zlu. Sto je nevidjena budalastina, slozices se. Da ne bude zabune, NE MISLIM na Kuma, koji je onako, Rat i Mir medju filmovima (mada su kasnije interpretacije i imitacije stvarno unistile zamisao tog filma, i sam Kopola kaze da ga nikad ne bi snimio da je to znao- da ce tako delovati) .

Jeste, After Hours, ustvari usudio bih se (bez ijednog argumenta u ruci) da kazem da je citava ona ‘anti-Hollywood’ scena indie-filmova devedesetih ustvari jednim okom gledala na taj film Martijev i jos neke, a drugim u Dzarmusa. Mada je taj indie 1990ih Pandorina kutija koju verovatno nije ni trebalo otvarati ali to je druga tema. Speaking of Dzarmus, moguce da je ovaj i napravio After Hours da poikaze (tadasnjim) klincima kako se to radi, jer taj film i operise u dobrom delu sa svim onim sto je proslavilo (ranog) Dzarmusa

Nego, oko citata, ej, pa i ja to imam :), isto sa nekim internim krugom sire familije i ortaka koji dele slicne filmske ukuse. I to bas ima onako opskurnijih ostvarenja koja su nam usla u govor (recimo raniji Zucker, Zucker& Abrahams koje smo gledali kao deca, ponesto klasike iz Kuma i Skorsezea, i naravno brdo Nadrealista, domacih replika i The Simpsons :)). Od muzike bih voleo da mogu da se sporazumevam u Bobsterovim citatima ali retko kad mi polazi za rukom, mahom ga ne slusaju ljudi mojih godina. Sto me, naravno, ne sprecava da to radim svakom pogodnom prilikom, na sopstveno zadovoljstvo 🙂 a posto negujemo slicnu nikotinsku kulturu Dilan i ja :), umem i da ga imitiram 🙂 iz ove sada novije faze