Evropa – JUGOSLAVIJA je 1918. stvorena u trenutku kada nacionalni sukobi i pokreti još nisu bili završeni – u trenutku kada su se nastavljali u još gorim međunarodnim i socijalnim okolnostima neto što su to bili ranije.
Akademik Milorad Ekmečić o istorijskim pretpostavkama rađanja zajedničke države
Jugoslavija 1918. bila je prirodni zaključak nacionalnih pokreta koji su u jugoslovenskim zemljama trajali više od jednog veka. Novostvorena država bila je jedna zakonomerna evropska tekovina koju je stvorila Evropa po svojim kriterijumima. Što je Evropa stvarala, Evropa će i razgrađivati.
Ovu sivu, ali utemeljenu, ocenu prirode okolnosti nastanka zajedničke države Južnih Slovena, kao i predviđanje njenog kraja, izneo je 1988. godine istoričar akademik Milorad Ekmečić. Na poziv “Književnih novina” eminentni naučnik izneo je jednu od najbriljantnijih studija o nastanku Jugoslavije i determinantama njenog rađanja. Upravo u faktorima njenog uspostavljanja Ekmečić će potražiti uzroke njenih potonjih slabosti pa i koren propasti. U duhu čuvene sentence Valtazara Bogišića da što se “grbo rodi, vrijeme ne ispravi”, Ekmečić je nepogrešivo locirao najveće probleme zajedničke države koja se bližila svom kraju.
Kako je njegov istup u “Književnim novinama” po pristupu i kvalitetu jedna od najbriljantnijih studija o istorijskom povoju u kome je rođena Jugoslavija, uz izvesna skraćenja, prenosimo je u celosti.
– Jugoslaviju je stvorila Evropa i evropski procesi nacionalne integracije, pa je bila prirodan rezultat tih procesa koji su trajali više od jednog stoleća. Nacionalni preporod u jugoslovenskim zemljama počeo je 1790. godine, sa Temišvarskim saborom Srba iz južne Ugarske. Sabor je doneo jednu peticiju austrijskom caru, u kojoj se Srbi žale, citirajući francuskog filozofa “Monteskiona”, da su oni samo nacija u ideji, a nisu prava nacija, jer nemaju svoju teritoriju kojom bi mogli da autonomno upravljaju.
NASILjE STVARA NACIONALNE DRŽAVE
NASILjE je babica stvaranja nacionalnih država, i to, uglavnom, nasilje u ratu. Svaki nacionalizam počinje sakupljanjem bajki ili epskih pesama, i to je, dakle, elitni nacionalizam. Svojim studentima pričam anegdotu s početka prošlog veka iz Praga. U Gradskoj kafani, okupili su se ljudi i sede. Onda je neko ušao i upitao šta bi se dogodilo ako bi im se na glave srušio plafon kafane. Toliko je malo ljudi radilo na tome da se Česi probude kao nacija i ujedine u nacionalnu državu, da bi im mali zemljotres, koji bi oborio plafon kafane, mogao zatrti tragove.
Međutim, svaki nacionalizam se, na kraju, pretvara u masovni nacionalizam. Ova evolucija ima svoju socijalnu dinamiku, koja u istorijskoj nauci nije razgrađena. Činjenica je da u vreme stvaranja nacionalnih država u tom pokretu učestvuje mnogo više ljudi iz redova inteligencije.
PRVI nacionalni pokret, elitni, počinje tek sa velikom kulturnom akcijom i sa delima Dositeja i Vuka. To znači da su proplamsaji iz 1790. bili samo prvi uvodi, a da pravi nacionalizam još nije zametnut. Grci su bili prvi na Balkonskom poluostrvu koji su začeli kulturu nacionalizma, zatim Mađari, pa onda Srbi, pored njih Hrvati, kasnije dolaze Bugari i Slovenci, i poslednji koji to ostvaruju su muslimanski narodi – Turci i Albanci. O albanskom nacionalnom pokretu ne može se govoriti pre 1878, izuzev u nekim elementima.
Kod ove prve pretpostavke jugoslovenskog ujedinjenja 1918, zaključujem da je stvorena jedna država još dok istorija nacionalizma nije prekinuta. Ne samo da nije integrisana jedna nacija – jugoslovenska – kao što se težilo, nego nisu integrisani ni oni narodi koji konstruktivno sačinjavaju tu buduću jugoslovensku naciju – Srbi, Hrvati i Slovenci.
Nacija je živ organizam i ona ima jedinstvo koje može biti političko, ali može biti i društveno i kulturno, a nijedno od njih se ne ostvaruje jednakom dinamikom i intenzitetom.
Do Francuske revolucije, tradicionalna porodica, zadružna porodica, iščezava. A u jugoslovenskim zemljama zadruga je rasprostranjsna u svim oblastima, sem u slovenačkim pokrajinama. Osnovna poluga takve porodice je žena, i to zarobljena žena, žena koja je nekada bila stalno pokretna mašina predilica, a zatim je ostala mašina za rađanje dece.
Prva i osnovna institucija za izgradnju nacionalne svesti je borba za jezik i pravljenja sopstvene gramatike. Svuda u Evropi, nacionalni pokreti počinju kao lingvistički pokreti. To je princip, gvozdeno načelo – svaki nacionalizam u Evropi počeo je kao lingvistički nacionalizam, i to po modelu da nema prirodnog književnog jezika i da je svaki književni jezik veštački.
PORED jezika, tu su i druge kulturne institucije putem kojih se neguje nacionalna svest. Pre svega, matice, koje su kod nas nastajale ovim redom: 1826. Srpska, 1842. Ilirska, 1863/4. Kranjska i Dalmatinska; zatim pozorišta, pevačka društva, Dan mrtvih, Vidovdan.
Sve te ustanove i svetkovine modelovane su prema nemačkim kulturnim institucijama, a Vidovdan prema Danu mrtvih, koji se u pruskim, luteranskim crkvama, obeležavao od 1816. godine. Institucije za uobličavanje i odvajanje nacionalne svesti, završavaju se stvaranjem političkih partija nakon 1860. godine, a na našim prostorima dešava se to kasnije.
U uzimanju kulturnih institucija kao sredstava odgajanja nacionalne svesti, nama su učitelji bili Nemci. I to u toku čitave istorije našeg nacionalizma, do 1918. godine. Isto to, važi i za Omladinski pokret 1903-1914. Prvi koji je 1774. upotrebio izraz “Južni Sloveni” bio je Nemac, Šlecer. Reč “Jugoslavija” u obliku kako je mi izgovaramo, pojavila se tek 1835. u jednoj poemi. Prvi koji se istorijski identifikovao kao Jugosloven, u nacionalnom smislu reči, bio je Vatroslav Lisinski, na Sveslovenskom kongresu u Pragu 1848.
U svakom slučaju, čak i reč Jugoslavija nemački je izum. Od Nemaca su i ostali zapadnoevropski narodi i prihvatili da je nacija jezik. Fihte 1807. izričito kaže: nacija je jezik. Najkraća, najdemokratskija definicija koja je ikada data o naciji.
I svi elementi koji se pripisuju omladinskim pokretima i njihovoj ideologiji, pre nego što je došlo ovde, stvoreni su u nemačkom omladinskom pokretu.
APOSTOLI SRPSKE INTELIGENCIJE
O UTICAJU Rusije na ovim prostorima svedoči slučaj iz 1849. godine kada je ruski dvor, nezadovoljan njegovim radom, promenio konzula. Došao je jedan general koji je ustanovio da je srpska inteligencija neslovenska i usmerena da ide putem koji joj se pokazuje iz Francuske – da prihvata francuske ideje i jugoslovensku perspektivu.
On je to objasnio činjenicom da je srpska vlada slala svoje studente na univerzitete u Zapadnu Evropu počev od 1842. Bilo ih je po 12, a kako bi koji diplomirao, upućivan je sledeći. To su 12 srpskih apostola koji su stvorili modernu srpsku inteligenciju.
Rusija 1849. zahteva da Srbija prestane sa slanjem studenata na zapadne univerzitete, gde primaju “filozofski otrov” iz Francuske. Nastupa zaokret – mladi otad idu na ruske univerzitete, ali tamo studiraju Hrizostoma, a zaljubljuju se u Hercena. Svetozar Marković je počeo kao tehničar, a postao filozof i sociolog. Pašić je bio inženjer, Vladimir Jovanović ekonomista. Postojao je pritisak Rusije na formiranje srpske inteligencije i zahtevalo se studiranje tehničkih nauka, a manje filozofije i socijalnih dsciplina.
SLEDEĆA pretpostavka za ujedinjenje Jugoslavije jeste da je takav proces uvek zavisio od stepena kulturne i socijalne razvijenosti jednog naroda. U jugoslovenskim uslovima kultura nacionalizma počela je sa lingvističkim nacionalizmom, međutim, završila je sa nacijama koje su zasnovane na religioznoj osnovi.
Drugim rečima, nema slučaja da je i jedna od jugoslovenskih nacija danas integrisana izvan crkvenog okvira. Tu naročito naglašavam srpskohrvatsko područje gde važi princip: dokle seže religiozna granica dotle se širi i granica jedne nacije. Ipak, jednom treba priznati da imamo inferiornu kulturu prema Evropi, kao i da nismo bili u stanju da prihvatimo ponudu koju nam je Evropa dala – da je nacija jezik.
Kod Srba crkvena ideologija najviše je došla do izražaja 1860. u “Poslanici Srbima”. Tu je osnovna poruka da pravoslavni Srbi ne treba da se ujedinjuju sa katoličkim Hrvatima i bore za jugoslovensku državu, jer je katoličanstvo Slovenima tuđa religija, i prema njima se mora napraviti granica. Danas znamo da je ovaj tekst okončan srpskom narodnom katastrofom 1878. godine.
Četvrta pretpostavka je da postoje velike sile i da one vode politiku na Balkanu, pa prema tome borba Jugoslovena za ujedinjenje mora se odvijati u tom okviru. Bitne su dve velike sile – Rusija i Austrija.
NEMA sumnje u to da Rusija pomaže nacionalne pokrete na Balkanskom poluostrvu, za oslobađanje od Turske. Ona ih pomaže u svakom vidu, sem u jednom; u njihovom zahtevu da stvore samostalne, nacionalne države, bez strane kontrole. U srpskom slučaju, Rusija zagovara rascepkanost, ne samo da izdvoji Crnu Goru u svim projektima, već ne dozvoljava da se srpski narod ujedini i izvan crnogorskog prostora.
Rusija nije nikada na Balkanu cenila ono što nije sama stvorila. Nije reč samo o politici carskog dvora, već i o politici ruske demokratije. Obično se kaže da je Kominterna kriva što je nacionalno pitanje u Jugoslaviji vođeno onako kako je vođeno. Lično mislim da to nije netačno, ali smatram da je to nešto dublje. Jedno suvo i šturo telo, kao što je Kominterna, nije moglo iscediti toliko sokova. Mora postojati dublja istorijska baština.
OMLADINSKI POKRET UGUŠEN NACIJAMA
GDE je koren jugoslovenske revolucije 1941-1945. godine? On je duboko u našoj istoriji, ne bi ga trebalo vezivati samo za knjige i početi od Svetozara Markovića. Mislim da je daleko značajniji ideološki rezervoar omladinskog pokreta.
Nešto u igri, nešto u zbilji, napravio sam selekciju pet predstavnika omladinskog pokreta 1903-1914. koji će živeti u jugoslovenskoj revoluciji. Evo, da ih se setim. Mladen Stojanović, Mile Budak, Jezdimir Dangić, August Cesarec i Ivo Andrić. Svi žive i u jugoslovenskoj revoluciji 1941-1945, sem Andrića koji je pasivan, i svi reprezentuju određene pravce. Mladen Stojanović – boljševičkog jugoslovenstva, Mile Budak – klerikalne ideje velike Hrvatske, August Cesarec – sovjetskog Balkana u kojem će Hrvatska biti samostalna nacija i Jezdimir Dangić kao ekskluzivni srpski nacionalista.
Osnovni uticaj omladinskog pokreta od pre 1914. na jugoslovensku revoluciju i njenu ideologiju jeste prenošenje kulta nacije u revoluciju 1941-1945. Doživeli su naciju kao idealizovanu ćeliju ljudskog roda i tu je istorijska veličina, ali i istorijski grob jugoslovenske revolucije. Nastojali su da ostvare jednu poruku iz istorije i smatrali da je rešavanje nacionalnog pitanja njegova glavna tekovina u toku rata, a dalje od toga nije se otišlo, rizikujući da se moderni jugoslovenski komunizam toliko natopi nacionalizmom da je on u njemu, kasnije, izazvao paralizu i onesposobio ga da vodi Jugoslaviju u budućnost.
Ako bismo gledali politiku Austrije prema Balkanskom poluostrvu i jugoslovenskoj ideji, moramo reći da je Jugoslavija upravo ujedinjena u sukobu sa Austrijom. Okupacija 1878. je usledila zbog toga što Beč nije smeo rizikovati stvaranje jedne jače države na svojim jugoistočnim granicama – ujedinjene Bosna i Hercegovina i Crna Gora sa Srbijom u jednoj državi.
ŠTROSMAJEROV liberalni katolicizam bio je protiv ove austrijske politike. On je imao ideju da su Bosna i Hercegovina srpske zemlje i da je Srbija dužna da ih ujedinjava sa Crnom Gorom. Kad ih ujedini, zbog toga što u Bosni i Hercegovini ne živi samo srpski narod, Srbija prestaje biti isključivo srpska nacionalna država i mora voditi jugoslovensku politiku. Otud podržava ovu ideju. I obnavljana hrvatsko-srpska koalicija pod Franom Supilom, posle 1905. goline išla je tom linijom. Ideolozi Radikalne partije, Milovanović, zatim Protić, jasno kažu da treba voditi politiku zajedničke srpsko-hrvatske narodnosti. To znači, ne trošiti uzaludno energiju u sukobljavanju oko toga gde je granica ove dve narodnosti, već pomagati jedni drugima.
To je zaista i urađeno – Jugoslavija je 1918. godine ujedinjena na ovim pretpostavkama. Aneksija Bosne i Hercegovine 1908. godine je sprovedena, jer se nije smelo rizikovati stvaranje jedne velike srpske države koja bi za Srednju Evropu i njen razvoj imala pogubne posledice. Ono što je bilo akutno pre trideset godina, veli baron Erental, akutno je i sad, pa je zbog toga morala biti izvršena aneksija. Nemoćna da rešava jugoslovensko pitanje i u svojim granicama i van njih, Austrija je rizikovala sukobljavanje sa nacionalnim pokretima jugoslovenskih naroda i isprovocirala rat 1914. goline. Prirodna posledica tog rata bilo je njeno rasulo.
Milorad Ekmečić
Evropa je gradila i razgradila Jugoslaviju napisao/la P.U.L.S.E dana
Pregled tekstova autora – P.U.L.S.E →
Žalosno je da je tekst napisan u odbranu ljudi koji su srušili bivšu državu –
akademika i neki umjetnici-M.od Mačve, B.Crnčević, M.Kapor,M.Bulatović.
U svojoj kući smo stvorili nered i haos, podijelili i zavadili nacije, počeli se
klat-uspostavili vučje odnose -ponovo ušli u mitska vremena Kraljevića
Marka, kao da sve to već više puta nijesmo prošli-kao da je taka kalvarija
samo jedno kazališno dijelo, pa što da ga stalno ne igramo, neshvaćajući
da padom Berlinskog zida Evropi nije bilo do igre koja se zvala-rat .
Sada kroz dokaze koji su doveli do stvaranja države Južnih slavena neko
podastire kao činjenice da nas Svijet nije želio i da je Evropa razgradila
SFRJ.
Ovakvim tekstovima povjesne činjenice se neće promjeniti ali će u kućama
balkanskih-ex jugoslavenskih civilizacija nastati profundusi i lunarni prah.