Brajen Džons – nepriznati vođa

Brian Jones (28.februar 1942 – 3.jul 1969.)

Bio je i ostao jednom od nezaobilaznih ikona šezdesetih. Plavokosi gitarista Stounsa, multiinstumentalista, harizmatični, nepriznati vođa i jedan od osnivača The Rolling Stones, bravurozni slide-gitarista i neodoljivi zavodnik, autodestruktivni, nihilistični buntovnik s razlogom jedne neponovljive epohe. Bluzer u srcu, umetnik u duši, jedna od onih hipersenzibilnih i tragičnih duša koje ne mogu dugo da traju i prebrzo sagore u plamenu vlastitih snova – između jave i sna.

U večnom sukobu sa okolinom i stalnoj potrazi za vlastitim identitetom, sklon hedonizmu, preterivanju, drogama i narcisoidnosti, krenuo je stazama bunta i lutalaštva od rane mladosti. Prvo se okušao kao ulični svirač negde u Skandinaviji, potom u jazz vodama kao klarinetista i saksofonista, našavši se početkom šezdesetih u Londonu kao deo narastajuće rhythm and blues scene. Menja ime u Elmo Lewis, pod uticajem slavnog bluzera Elmora Jamesa, majstora slide gitare. Usledila je saradnja sa predvodnikom pomenute scene Alexisom Kornerom. Bend Blues incorporated bio je mesto gde je ispekao zanat, stekao ime i upoznao ostatak budućih Stounsa, pre svega njihovo buduće stvaralačko jezgro Jagger-Richards.

I am the little red rooster

Too lazy to crow for day

I am the little red rooster

Too lazy to crow for day

Keep everything in the farm yard upset in every way

The dogs begin to bark and hounds begin to howl

Dogs begin to bark and hounds begin to howl

Watch out strange cat people

Little red rooster’s on the prowl

If you see my little red rooster

Please drive him home

If you see my little red rooster

Please drive him home

Ain’t had no peace in the farm yard

Since my little red rooster’s been gone

Buntovan, multitalentovan i harizmatičan, kakav je već bio, nalazio se u stalnom raskolu između vlastitih potreba i mogućnosti. Lutao je od impresivnih blues korena Little red rooster i prefinjene bottleneck tehnike do psihodeličnih partija na albumu Their satanic majestic request, ostajući u večnoj senci tandema Jagger-Richards. Nedostatak izražajnosti nadomeštao je sviranjem mnoštva najrazličitijih instrumenata – od klavira do dulcimera, promenama imidža i stalnim incidentima.

Ma koliko u muzičkom smislu bio značajan i kreativan tandem Džeger – Ričards, doprinos Brajana Džounsa više je no krucijalan, suštinski i raznovrstan u mnogim ključnim momentima i klasicima Stounsa … Napomenimo samo neke : briljantna Džounsova slajd gitara u vanvremenskim bluz klasicima I am a king bee i već pomenutoj Little red rooster, zatim solo i ritam gitara u ritmičnoj Stouns magiji The last time (Džounsov je i glavni, ponavljajući, razarajući plesni riff kao jedan od zaštitnih znakova ranih Stounsa), sitar u Paint it black i Street fighting man, marimba (jedan od instrumenata iz grupe udaraljki) na Under my thumb, Out of time i Yesterday’s papers, dulcimer u Lady Jane, a potom i melotron u We love you, She’s a rainbow, Stray cat blues …. među ostalim bizarnim i lucidnim kreativnim momentima jednog čudesnog talenta i neobičnog čoveka…

Njegova usna harmonika ostaje temeljnim vrednostima bluz i rokenrol muzike u komadima poput Come on, Not fade away, I just wanna to make love to you, Goin’ home, Dear doctor, Prodigal son … Sklon ženama u enormnim količinama, neodgovornim ispadima i drogama, upadao je konstantne nevolje, na ivici zakona, uništavajući pre svega sebe i narušeno zdravlje. Probleme sa drogama i astmom pratila je paranoja, sumnja u vlastiti talenat, raskoli u idejama i stavovima unutar benda i proganjanje od strane establišmenta.

Kada su Stonesi nakon neuspešne psihodelične faze odlučili da se vrate bazičnim rock and roll korenima, Brajana gotovo više i nije bilo. Godine haosa kroz koje je prošao, na ivici ludila i autodestrukcije ostavile su bolne ožiljke i duševne lomove. Usledio je definitivni razlaz. Očevici tvrde, da se Brajan u vreme snimanja povratničkog albuma Beggars banquet bukvalno raspadao. Ipak, doprinos Džounsa albumu, u trenucima ‚‚prisutnosti“ nije bio zanemarljiv: on svira sitar na ,,Street fighting man“, slajd gitaru na ,,No expectations“, usnu harmoniku na ,, Parachute woman“, ,,Dear doctor“ i ‚‚Prodigal son“, a potom i melotron na ‚‚Jig-saw puzzle“ i ,,Stray cat blues“ (neke od čudesnih momenata snimanja ovog kultnog albuma i neponovljivog duha šezdesetih beleže i kamere slavnog francuskog filmskog režisera Žan Lik Godara, postavljene u studiju radi potreba njegovog filma ,,One plus one“ nastalog u tim čudesnim danima).

Please allow me to introduce myself

I’m a man of wealth and taste

I’ve been around for a long, long year

Stole many a man’s soul and faith

And I was ’round when Jesus Christ

Had his moment of doubt and pain

Made damn sure that Pilate

Washed his hands and sealed his fate

Pleased to meet you

Hope you guess my name

But what’s puzzling you

Is the nature of my game

I stuck around St. Petersburg

When I saw it was a time for a change

Killed the Tsar and his ministers

Anastasia screamed in vain

I rode a tank

Held a general’s rank

When the blitzkrieg raged

And the bodies stank

Pleased to meet you

Hope you guess my name, oh yeah

Ah, what’s puzzling you

Is the nature of my game, oh yeah

I watched with glee

While your kings and queens

Fought for ten decades

For the gods they made

I shouted out,

“Who killed the Kennedys?”

When after all

It was you and me

Let me please introduce myself

I’m a man of wealth and taste

And I laid traps for troubadours

Who get killed before they reached Bombay

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, oh yeah

But what’s puzzling you

Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, oh yeah

But what’s confusing you

Is just the nature of my game

Just as every cop is a criminal

And all the sinners saints

As heads is tails

Just call me Lucifer

Cause I’m in need of some restraint

So if you meet me

Have some courtesy

Have some sympathy, and some taste

Use all your well-learned politesse

Or I’ll lay your soul to waste, um yeah

Pleased to meet you

Hope you guessed my name, um yeah

But what’s puzzling you

Is the nature of my game, um mean it, get down

Woo, who

Oh yeah, get on down

Oh yeah

Oh yeah!

Tell me baby, what’s my name

Tell me honey, can ya guess my name

Tell me baby, what’s my name

I tell you one time, you’re to blame

Ooo, who

Ooo, who

Ooo, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Oh, yeah

What’s my name

Tell me, baby, what’s my name

Tell me, sweetie, what’s my name

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Ooo, who, who

Oh, yeah

Nošen dahom samodestrukcije ostao je nikad dovoljno iskazanim talentom. Ipak, ostavio je neizbrisiv trag unutar jednog vremena radikalnih promena i kreativnih uzleta na polju umetnosti. Ostao je samo simbol, demonski lep i opasan anđeo destrukcije, iskorak u nepoznato najsmelijih…osujećen i nikad dovoljno shvaćen.

Pronađen je mrtav 3. jula 1969. godine na dnu bazena svoje kuće u Hartfildu. Imao je 27 godina i svojom tragičnom dušom ponovo je otvorio vrata kluba 27 – svih onih koji su ‚‚slučajno“ otišli prerano. Otvorio je vrata kluba 27, vrata čiji je temelj postavio,otvorivši zlom sudbom klub, možda največa legenda bluz muzike – Robert Džonson, maestralni gitarista, ženskaroš i mitska figura, čovek koji je prodao dušu đavolu na raskršću života i smrti da bi uspeo(po mnogo čemu sličan talentovan i rastrzanom Brajanu Džounsu), omogućivši da na isti dan, dakle 3.jula, samo dve godine kasnije na njih uđe još jedan od legendarnih buntovnika, pesnika i bitnika, predvodnika jedne neponovljive generacije – Džim Morison. Plavokosi anđeo Stounsa otvorio je nikad zatvoreni krug misterioznih smrti neprilagođenih i neposlušnih, opterećenih prevelikom dozom duše, slobode i saznanja za ovako malen, beznačajan i zao svet… Svet bez svetlosti ili bilo kakve iskrene saosećajnosti, kruga lepote gde se radost meri kroz sreću drugih i bogatstvo u razlikama… Samo srcem, nikako materijalnim smećem i nesrećama bližnjih.

Dirljiv opraštaj sa plavokosim anđelom priredili su Stounsi u Hyde parku 5.jula 1969. Stihovi engleskog romantičarskog pesnika P.B. Shelleyja iz poeme Adonis bili su više nego rečiti, u prisustvu oko pola miliona ljudi: Mir, mir! On nije mrtav, on spava. Utonuo je u san o životu.