Roger Waters – ’’Living in political world“

Lagani uvod u temu – Traumatično odrastanja bez oca i lansiranje Pink Floyd psihodelične krstarice 

Ovo je kratka priča, fragmentarnog, sentimentalnog, zanesenog, sanjarskog tipa o britanskoj muzičkoj rok legendi – basisti i jednom od predvodnika kultnog benda Pink Floyd – Rogeru Watersu, jednom od mojih najomiljenijih umetnika sveta rokenrola i jednog od duhovnih očeva, priča o njegova tri kultna, društveno angažovana i kritički intonirana Pink Floyd albuma – Dark side of the moon, Animals i The Wall, kao i njegovom političkom, humanitarnom angažovanju, priča o umetniku koji je svet zadužio spektakularnom muzikom i osvojio srca mnogih obespravljenih ljudi suprotstavljajući se moćnim političarima sveta i rušeći mnoge zidove koji dele i zavađaju ljude – spolja i iznutra, kao građevine koje dele svet na privilegovane i obesne, s jedne, i ponižene i obespravljene ljude, s druge strane zida, kao i blokade u glavama i srcima gramzivih i zlih vladara koji na tuđoj nesreći i bedi žele da izgrade jedan svet nedostojan života čoveka.

Kratka, uvodna biografija, beleži sledeđe o Votersu : George Roger Waters rođen je u vreme Drugog svetskog rata, 6. septembra 1943. godine u selu Great Bookham, pokrajina Surrey, pored grada Dorking, četrdesetak kilometara južno od Londona, kao drugi sin učiteljskog para Mary Whyte i Erica Fletchera Watersa. Otac mu je bio pobožni hrišćanin i pozvavši se na “prigovor savesti” odbio je učestvovati u ratnim sukobima. Dobrovoljno je vozio kola hitne pomoći u vreme bombardovanja Engleske i učlanio se u Komunističku partiju. Na polovini rata predomislio se i prijavio u vojsku. Kad je otišao na dužnost u Europu, majka se sa sinovima preselila u Cambridge da bi bili sigurniji od nemačkih bombardera koji su nadletali London. Eric Waters proglašen je nestalim, uz pretpostavku da je mrtav, 18. februara 1944. tokom napada savezničkih snaga na obalama Anzija u Italiji (prikazano kao jedna od kultnih scena filma britanskog reditelja Alana Parkera, viđenja albuma Votersovog, pardon Pink Floyd albuma The Wall…) . Iako je Roger tada imao samo pet meseci, pa se oca ne može sećati, zbog ovog je događaja kasnije imao traume koje su se odrazile na njegovo stvaralaštvo, što se delimično naslućuje u projektu The Wall, a eskaliralo je na sledećem albumu, The Final Cut, posvećenom upravo njegovom ocu.

Ja sam ceo život okružen politikom. Otac mi je stradao tokom Drugog svetskog rata, majka mi potiče iz porodice srednje klase iz Severnog Londona. Nakon studija dobila je posao kao učiteljica u Bredfordu, industrijskom gradiću na severu Engleske. Tamo je radila sa decom koja su svakodnevno pešačila kroz sneg na putu do škole i shvatila koliko pogrešno postavljeno naše društvo i tada je postala aktivista. Nekako sam od nje pokupio ideje šta je to “fer plej”

U jednom čudesnom istorijskom trenutku, kako to već legenda kaže, izgledalo je da će rokenrol i andergraund pokret svojim revolucionarnim poletom i ritmom totalno izmeniti svet, odvodeći zapadnu civilizaciju ka novoj evolutivnoj fazi. Osoben umetnički zanos i društveno politička previranja izvirali su iz katakombi podzemlja na videlo dana, šireći svoj uticaj ka svim segmentima društva.

Roger Keith Barrett, student londonske Camberwell school of art, bio je među prvima koji su shvatali da se dešava nešto veliko. Svestrano talentovan i kreativan, kao student slikarstva i gitarista, nastupao je već tokom 1963 – 1965. u bendovima Geoff mott and the motors i Hollering blues, te potom i u duetu sa prijateljem iz rodnog Kembridža – vrsnim gitaristom koji je tih godina takođe tražio svoj put i lutao svetom, Dave Gilmour-om u klubu The Mill. U isto vreme, na arhitektonskom fakultetu u Londonu, trojica studenata i prijatelja (takođe iz Kembridža – čuvenog univerzitetskog mesta, poznatog i po mnogobrojnim ekscentricima Engleske, između ostalog): George Roger Waters, Nicholas Berkeley Mason i Richard William Wright, osnivaju bend Sigma 6 sa nekolicinom prijatelja, tražeći vremenom prava personalna rešenja i vlastiti zvuk i muzički izraz. Nakon niza promena (bilo je to doba eksperimentisanja u svakom pogledu) bend napokon dobija svoj konačni izgled (nakon što ga napušta originalni gitarista Bob Close): postavi se priključuje prijatelj iz Kembridža – Sid Beret, kao solo gitarista i pevač, Voters prelazi na bas, klavijaturista ostaje Ričard Rajt a bubnjar Nik Mejsn. Po Beretovoj ideji bend dobija novo ime – PINK FLOYD, na osnovu imena dvojice bluz legendi – Pinka Andersona i Floyda Councila.

Kao pioniri britanskog andergraunda Floydi započinju proboj početkom 1966. godine u klubu Marquee. Sviraju unutar programa nazvanog The spontaneous underground klasike ritam i bluz scene, koristeći vlastitu elektronsku feedback tehniku, da bi već na jesen te godine dobili stalni angažman u London free schools sound and light workshop, unutar All saints church hall na londonskom Notthing hillu. To je ujedno i bilo mesto gde po prvi put prezentuju light show uz pomoć ljudi s instituta Thimoty Learyja. Pod uticajem droga – pre svega halucinogena (tih godina još uvek legalno svima dostupnih) , zatim misticizma sa Istoka, te umetničkih i političkih previranja, tih godina započinje rađanje novog doba – ere frikova i psihodelije, raznovrsnih eksperimenata sa svešću i kreativnošću koja odvode čoveka ka novim duhovnim iskustvima.

Nakon početna dva singla Pink Floyda: Arnold Lane & See Emily play, 5. avgusta 1967. svetlost dana ugledaće vanvremenski debi album The Piper at the gates of dawn, apsolutni trijumf Sidovog kreativnog ludila i andergraunda šezdesetih. Pored toga što je odabrao naziv albuma – po jednom od poglavlja romana Wind in the willows, Beret se pojavljuje i kao autor 10 od ponuđenih 11 numera. Jedanaesta pesma je bila delo Rodžera Votersa – Take up thy stethoscope and walk.

Svirač na vratima praskozorja otvara jedno sasvim novo poglavlje u istoriji rokenrola – nikada pre a ni posle ovog albuma nije se našao autor ili bend sličnog senzibiliteta i kreativnih vizija. Album se pojavio niotkud i ostao kao neka vrsta monolita u nadrealnom svetu beretovske mašte.

Aprila 1968. godine grupa Pink Floyd zvanično saopštava dolazak novog gitariste u bend (mada je ta odluka već dogovorena krajem 1967. godine i psihičkog kolapsa Barretta, a ostvarena tokom januara 1968. i prvih nastupa Floyda sa Gilmurom na gitari – mada je Beret još uvek formalno bio u bendu) – Syd Barrett, dotadašnji gitarista, pevač, autor i duhovni vođa benda nije više bio u stanju da nastavi dalje usled preteranog konzumiranja narkotika (pre svih LSD i marihuana) i sve većih psihičkih smetnji (pre svega šizofrenih) postajući vremenom totalno odsutan, izolovan, neupotrebljiv za bilo kakav rad i komunikaciju, odsutan i katatonično izolovan od ostatka realnog sveta. Sjaj ludog dijamanta i njegovog čarobnog, psihodeličnog sveta bajki nestajao je u izmaglicama kiseline. Vreme spontanosti, radosti stvaranja i nadrealističnog eksperimentisanja, interstellar overdrive plovidbe beretovskom svemirskom kapsulom, gde bi Floydi u potpunosti ogolili akordnu strukturu bilo kog materijala i improvizovali čist zvuk nestajalo je pred novom, sigurnijom i mirnijom (ali ništa manje čudnom) fazom rada benda, predvođenom novim duhom i kreativnim vođom – basistom i pevačem, novim kreativcem Rodžerom Votersom.

Nakon psihodelične ere benda Pink Floyd predvođene Rogerom Watersom (pojam koji je karakterisao umetničko stvaralaštvo tog prelomnog vremena nazvan je psihodelija. Ona je označavala stanje velike duhovne smirenosti i višedimenzionalnosti sveta i života, koje mnoštvom nadražaja velikog intenziteta u ljudskoj svesti začinje kompleksno umetničko iskustvo, što je automatski podrazumevalo protest protiv bilo kakvog oblika političke pragmatike ili dogmatike) u periodu od 1968. do 1972., i niza monumentalnih albuma poput A saucerful of secrets, Ummagumma, Atom heart mother i Meddle, sa albumom ,,Dark side of the moon“ počela je neka nova era Floyda, sa izrazito dominantnom ulogom Rogera Watersa i mnogo manje psihodeličnog ,, frikovanja“, čudaštva i muzičkog eksperimentisanja, sa akcentom na priču o svetu koji nas okružuje sa svim svojim gadostima, licemerjem i mrakom, koja se završava sa finalnim rezom iz 1983.  sa albumom ’’The Final cut“, poslednjim pravim Pink Floyd albumom (ipak bez Wrighta), raspadom benda i nekom sasvim drugom pričom koja samo po nazivu benda ima veze sa istorijom Floyda dugom gotovo dve decenije čudaštva i pionirskog probijanja granica u potrazi za novim i smelim izazovima duha muzike.

KULTNA WATERSOVA PINK FLOYD TRILOGIJA

Sociološka studija tamne strane čoveka i sveta

Slede prikazi tri ključna albuma Floyda, predvođenih junakom ove priče, svojevrsni omaž jednom od junaka mog života – Rodžeru Votersu, priča o tri društveno angažovana, sociološki jetko intonirana i kritički beskompromisna albuma Rogera Watersa, uvod u njegovu solo karijeru i duboko humanistički i politički angažman u poslednjih nekoliko decenija (od njegovog napuštanja Floyda 1983. godine) 

Pink Floyd: Dark side of the moon (1973.)

Najveći deo 1972 . (devet meseci sitničavog rada) protekao je Floydima u snimanju albuma ,,Dark side of the moon“. No pre toga reditelj Adrain Maben snimio je film o Pink Floydima u Pompeji, za potrebe evropske televizije . Film je naravno nazvan Pink Floyd at Pompei.

Nije bilo filma o nekoj pop grupi, koji bi po opštem kvalitetu i tehničkoj prezentaciji prevazilazio ovaj, hvalio ga je ,,Melody maker“ časopis. Floydi su u filmu prikazani kako sviraju njihove klasike na kompletno opremljenoj bini u postavljenoj u potpuno praznom Rimskom amfiteatru i šetaju u pauzama po obrocima Vezuva i ruševinama antičkog rimskog grada Pompeje, potpuno uništene u vulkanskoj erupciji Vezuva pre dvadesetak vekova. Mislim da će se frikovima dopasti , bio je Watersov karakteristični komentar.

Upravo tako. Pompeja je bila jedan od vrhunaca jedne neponovljive epohe čudesnih Pink Floyda. Sa albumom ,, Dark side of the moon“ počela je neka nova era Floyda, sa izrazito dominantnom ulogom Rogera Watersa i mnogo manje psihodeličnog ,,frikovanja“, čudaštva i muzičkog eksperimentisanja.

Ticking away the moments that make up a dull day

Fritter and waste the hours in an off-hand way

Kicking around on a piece of ground in your home town

Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain

You are young and life is long and there is time to kill today

And then one day you find ten years have got behind you

No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking

Racing around to come up behind you again

The sun is the same in a relative way, but you’re older

Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time

Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines

Hanging on in quiet desperation is the English way

The time is gone, the song is over, thought I’d something more to say

Home, home again

I like to be here when I can

When I come home cold and tired

It’s good to warm my bones beside the fire

Far away, across the field

The tolling of the iron bell

Calls the faithful to their knees

To hear the softly spoken magic spell

Soundtrack ,,Obscured by clouds“ snimljen je za svega tri nedelje i doneo je novi duh vedrine fantastičnog, neposrednog i energičnog rokenrola, zvuk i silinu izvorišta, veoma inspirativno i zadivljujuće sveće ostvarenje  benda Pink Floyd rasterećeno naslaga psihodelične prošlosti i grandioznosti ideja. Ali već sa narednim albumom vraćaju se njihove stare navike i težnja ka perfekcionizmu, monumentalnosti i dubinskoj analitičnosti svakog novog projekta. One oduzimaju dah nekadašnje spontanosti i želje ka hrabrom eksperimentisanju. Tako je najveći deo 1972. Floydima prošao u snimanju novog albuma Dark side of the moon – perfekcionizam benda dosegao je vrhunac . Utrošeni su meseci snimanja da bi se svaki snimak do najmanje pojedinosti učinio besprekornim. Prema rečima svedoka, pred kraj devetog meseca snimanja Floydi su bili konfuzni i sicrpljeni, bez jasne vizije o finalizaciji albuma. Na kraju su bili primorani da u pomoć pozovu producenta sa strane – Chrisa Thomasa, sa namerom da sredi stvari i dovrši album. Najzad, početkom 1973 . album je završen i marta meseca promovisan je na specijalnoj priredbi u londonskom Planetarijumu.

Basista i glavni muzički kreator benda Roger Waters je ploču opisao kao mnogo drugačiju od svega što smo ranije uradili. Tematski je mnogo lakša za razumevanje. Ideja koju pokušavamo da prenesemo nije složena u previše otkačenom paketu. Nije to loša ploča, iako to ja kažem. I publika i kritika su bili oduševljeni. Album se neviđeno dobro prodavao od samog starta. Rezultat svega je činjenica da je postao prvi američki album broj jedan Pink Floyda i da se bez prekida zadrđao na britanskoj top listi više od dve godine. Turneja koja je usledila bila je spektakularna.

Prestižni  muzički časopis ,,Roling stone“ je bio oduševljen pločom . Njihov recenzent je napisao o Floydima sledeće:

Eminentni techno-rockeri … barataju arsenalom zvučnih efekata rafinirano i istančano . Razvili su stil koji je kadar da izdrži njihovo zaslepljujuće i potencijalno poražavajuće zvučno čarobnjaštvo . Zvuk je bujan i višeslojan , a ipak ostaje čist i strukturisan. Poseduje izvesnu grandioznost koja prevazilazi običnu muzičku melodramatičnost i koja se retko nalazi u rokenrolu.

Britanska Ilustrovana rok enciklopedija donosi sledeći prikaz albuma:

Bio je to njihov magnum opus – album koji kasnijim poklonicima u stvari simbolizuje Pink Floyd. Grupa se pozabavila pritiscima, ludostima i smrću u savremenom društvu; sve je to prikazano uz pomoć jedne od najsavršenijih produkcija koja se ikada pojavila na ploči. Cinici su tvrdili da je za uspeh albuma u velikoj meri odgovorna briljantna produkcija – stereo polucija za hi-fi snobove na celom svetu – no bilo bi nekorektno uskratiti grupi priznanje na značajnom domašaju .

Za fantastičan omot albuma (čuvenu prizmu na tamnoj podlozi kroz koju se prelama zrak svetlosti) bili su zaduženi legendarni ’’Hypgnosis“, umetnički tim na čelu sa prijateljem iz Kembridža – Stormom Torgersenom, deo Pink Floyd magije,  a za sam sadržaj i koncept ploče Roger Waters – od ovog albuma Floydi lagano sleću na planetu Zemlju i vremenom postaju sve pristupačniji. Socijalna kritika savremenog sveta, sa svim njegovim licemerjem, lažima, nasiljem, smrtnošću, nehumanošću, kultom novca, gramzivošću i brojnim gadostima postaje ključnom temom završnog dela Pink Floyd opusa, obuhvatajući albume od ,,Dark side of the moon“ do ,,Final cut“. Vremenom sve više postaju pratećim bendom Rogera Watersa (pre svega kao muzička podloga njegovom novom idejnom konceptu zaogrnutom žestokom socijalnom kritikom savremenog sveta)  – iz fokusa interesovanja lagano nestaju nekadašnje psihodelično čudaštvo i želja za muzičkim eksperimentisanjem, muzičkim progresom. Muzika i dalje ostaje vrhunska, ali se draž nekadašnje neizvesnosti, nepredvidivosti i individualnih kreativnih uzleta vremenom sve više gubi – do trenutka konačnog Wrightovog odlaska tokom snimanja albuma ,,The Wall“.

Money, get away

Get a good job with more pay and you’re O.K.

Money, it’s a gas

Grab that cash with both hands and make a stash

New car, caviar, four star daydream,

Think I’ll buy me a football team

Money, get back

I’m all right, Jack, keep your hands off of my stack.

Money, it’s a hit

Don’t give me that do goody good bullshit

I’m in the high-fidelity first-class traveling set

And I think I need a Learjet

Money, it’s a crime

Share it fairly but don’t take a slice of my pie

Money, so they say

Is the root of all evil today

But if you ask for a rise it’s no surprise that they’re giving none away

“Ha-ha! I was in the right!”

“Yes, absolutely in the right!”

“I certainly was in the right!”

“Yeah, I was definitely in the right. That geezer was cruising for a bruising!”

“Why does anyone do anything?”

“Yeah!”

“Why does anyone do anything?”

“I don’t know, I was really drunk at the time!”

“I was just telling him it was in, he could get it in Number Two. He was asking why it wasn’t coming up on freight eleven. After, I was yelling and screaming and telling him why it wasn’t coming up on freight eleven. It came to a heavy blow, which sorted the matter out.”

Speak to me – breath in the air, uz otkucaje srca, krik i smirujuće tonove uvode nas u priču o ,, tamnoj strani meseca“  Nelagoda i nemiri savremenog čoveka izviru iz svakog ,,kadra“ ove lucidne i dramatične Pink Floyd priče o modernom bezosećanom i gramzivom društvu – bez humanosti i solidarnosti, kao i haosu koji proističe iz takvog načina života – ležerni vokal Gilmoura relaksirajuće deluje kao upliv bilo kakve nade, ali ga On the run dodatnim ubrzanjem i konfuzijom uzaludnosti ,,bekstva“ demantuje. Nema izlaza iz začaranog kruga smrti jer ,,vreme“ satire i uništava sve pred sobom – pokušaj bekstva je uzaludan i nestaje u jezi dosade, monotonije, prolaznosti i konačne smrti pred kojom sve takozvane trajne vrednosti gube smisao. Vreme otkucava i otvara se prostor za fantastičnu, dramatičnu Time, osvrt na ljudsku prolaznost, uzaludnost, tren postojanja, dosadu, trivijalnost i izlišnost samog postojanja,uzaludnost svih velikih misli, radnji , snova … Floydi lagano grade priču na talasima genijalne produkcije – ubedljiv Gilmourov vokal, sa dozom sete i neverice plovi na talasima muzike i kulminira u briljantnoj gitarskoj solo deonici, arhitektonskom zvučnom savršenstvu i nesebičnoj dozi melanholije koja nudi ,,tamnu stranu meseca“ … The Great gig in the sky uzleće na nebesa fantastičnim, hipersenzibilnim ženskim vokalnim soliranjem, dramaturški produbljujući album, senčeći ga i dajući mu dinamičku nesputanost, na trenutak pronalazeći unutrašnji mir i pomirljivost čoveka sa sudbinom koja mu je data, neosetnim bolom jača se iznutra i nestaje. Zvuk registar kase i jednoličnost, bezdušna monotonija života vrednovanog besmislenom količinom novca, iznova navlače pesmom Money zastor sprečavajući svetlost života da makar malo ulepša ljudsku sudbinu i stvarnost … Muzički uzbudljiv i dinamičan komad, naglašen čudesnim, neuobičajenim ritmom i kristalnim zvukom saksofona, promenama ritma, džeziranim deonicama i jakom emocijom, ,,Money“ briljira kombinacijom žestoke kritičnosti i ironičnosti teksta kao i uzburkanošću melodije – vokal Gilmoura dovoljno je ubedljiv i agresivan. Treptaji i ludilo savremene materijalističke civilizacije (bez duše i duhovne vertikale) izbijaju ispod naslaga ustreptale uskomešanosti i haosa ljudske užurbane svakodnevnice, nihilistične do nivoa nehumanosti i opšteg grebanja za životni prostor – bez pardona, saosećanja, milosti i solidarnosti među ljudima. Smirujućim tonovima i prelivima savršeno producirane Us and them Floydi nude kontrast i katarzično pročišćenje, preko potrebnu harmoniju i unutrašnji mir, lepotu samu po sebi, umetnički zanos koji se uzdiže iznad zla gramzivosti, perfidnosti, licemerja, zlobe i zla, ljudske destruktivnosti i odsustva bilo kakvog osećanja.. Slapovi kontemplativnih akorda izviru iz Pink Floyd kuhinje duše i vraćaju dostojanstvo opštoj posrnulosti čovekovoj, pretapajući se sa još jednom harmoničnom i višeslojnom temom  – Any colour you like, predivnim sazvučjima tonova i boja, tako iskričavom, čistom, ehoom produkcije razloženom na slapove i talase zvuka koji neprestano naviru i ispunjavaju prostor obiljem predivnog zvuka.

The lunatic is on the grass

The lunatic is on the grass

Remembering games and daisy chains and laughs

Got to keep the loonies on the path

The lunatic is in the hall

The lunatics are in my hall

The paper holds their folded faces to the floor

And every day the paper boy brings more

And if the dam breaks open many years too soon

And if there is no room upon the hill

And if your head explodes with dark forbodings too

I’ll see you on the dark side of the moon

The lunatic is in my head

The lunatic is in my head

You raise the blade, you make the change

You re-arrange me ’till I’m sane

You lock the door

And throw away the key

There’s someone in my head but it’s not me.

And if the cloud bursts, thunder in your ear

You shout and no one seems to hear

And if the band you’re in starts playing different tunes

I’ll see you on the dark side of the moon

 

“I can’t think of anything to say except…

I think it’s marvellous! HaHaHa!”

Sve se na kraju pretapa u jedinstvenu celinu i mrak Brain damage, Watersovo epohalno finale jedne uznemiravajuće i kritikom prožete priče o svetu oko nas i njegovim lutanjima. Na samom kraju dolazi do totalnog pomračenja – Eclipse je bolna spoznaja da ne postoji samo tamna strana meseca, već da je on u potpunosti taman .Otkucaji ljudskog srca bude poslednju nadu da će uprkos totalnom mraku i gadostima ono jedino uspeti da izdrži sve pritiske i ludilo sveta, ostavljajući čoveka u igri barem još neko vreme.

Propratna američka turneja i veličanstveni nastup u londonskom ,,Earl’s courtu“ doveli su priču o albumu do logičnog vrhunca: vrhunska high – tech predstava napravila je od benda neponovljivu scensku atrakciju, neku vrstu simbola za savršen tehničko scenski nastup.

Pink Floyd: Animals(1977.)

Ako te nije briga za ono što mi se događalo, a ja ne marim za tebe, koračaćemo krivudavom stazom dosade i bola, povremeno dizati pogeld kroz kišu, pitaćemo se koga da okrivimo i gledaćemo za svinjama u letu

pevao je Roger Waters na početku novog Pink Floyd albuma, početkom 1977. godine. Tematski, bio je to nastavak društvene kritike u orwelovskom stilu započete na prethodna dva albuma, kritike koja se dešavala u vreme mahnite najezde ciničnog i oštrog pank pokreta, povratka rokenrola nakon godina izdaje bazičnom buntu i zvuku … I mada je bilo dosta kritičara koji su se silovito obrušili na Floyde kao još jednog rok dinosaurusa, prezasićenog slavom, novcem i bezidejnošću, koji nema više šta da kaž , istina je bila sasvim drgačija.Postoji anegdota, iz potonjih vremena (negde iz devedesetih) kada su novinari pitali Watersa kako gleda na pank pokret iz sedamdesetih i njegovu žestoku kritiku svega pa i bendova poput Floyda. Opor i ciničan , kakav već jeste, Waters je uzvratio duhovitim odgovorom: Pank? Nisam  ga primetio! Kada je bio pank?

You got to be crazy, gotta have a real need

Gotta sleep on your toes, and when you’re on the street

You got to be able to pick out the easy meat with your eyes closed

And then moving in silently, down wind and out of sight

You got to strike when the moment is right without thinking.

And after a while, you can work on points for style

Like the club tie, and the firm handshake

A certain look in the eye, and an easy smile

You have to be trusted by the people that you lie to

So that when they turn their backs on you

You’ll get the chance to put the knife in.

You gotta keep one eye looking over your shoulder

You know it’s going to get harder, and harder, and harder as you get older

Yeah, and in the end you’ll pack up, fly down south

Hide your head in the sand

Just another sad old man

All alone and dying of cancer.

And when you lose control, you’ll reap the harvest you have sown

And as the fear grows, the bad blood slows and turns to stone

And it’s too late to lose the weight you used to need to throw around

So have a good drown, as you go down, all alone

Dragged down by the stone.

I gotta admit that I’m a little bit confused

Sometimes it seems to me as if I’m just being used

Gotta stay awake, gotta try and shake off this creeping malaise

If I don’t stand my own ground, how can I find my way out of this maze?

Deaf, dumb, and blind, you just keep on pretending

That everyone’s expendable and no-one has a real friend

And it seems to you the thing to do would be to isolate the winner

And everything’s done under the sun

And you believe at heart, everyone’s a killer.

Who was born in a house full of pain

Who was trained not to spit in the fan

Who was told what to do by the man

Who was broken by trained personnel

Who was fitted with collar and chain

Who was given a pat on the back

Who was breaking away from the pack

Who was only a stranger at home

Who was ground down in the end

Who was found dead on the phone

Who was dragged down by the stone.

Životinje su predstavljale novi konceptualni Watersov (pardon, Pink Floyd) album – basnu (pesme su govorile o svinjama, psima i ovcama, jasno aludirajući na ljude i njihove postupke) tj. kritički osvrt na ludilo, paranoju, licemerje, dosadu i apsurd savremenog sveta. Mračni tonovi očaja i depresije, beznađa i ogorčenja boje ovaj mračni album crnim i sivim tonovima, zadirući u samu srž ignorisnog i prećutkivanog problema. U stilu Orwellove Animals farm bend na čelu sa Watersovom socijalnom satirom secira moderno društvo i osvetljava ga oštro iznutra, dočaravajući dugim instrumentalnim pasažima atmosferu nehumanosti i nesolidarnosti, kao i bezočne zlobe koje su odraz praznih i zatrovanih ljudskih duša. Glasom punim gorčine Waters se nemilosrdno obrušava na licemerje i apsurd gramzivih sistema, dajući kroz metafore jasnu sliku iskonstruisane društvene ,,idile“… Industrijski kompleks polunapuštene i depresivne elektrane u Londonu sa omota albuma ’’Animals“ deluje brutalno očajno, kao da je napravljen u stilu nacističkih koncentracionih logora – bez ikakvih mogućih naznaka ljudskosti i nade.

Big man, pig man, ha ha, charade you are

You well heeled big wheel, ha ha, charade you are

And when your hand is on your heart

You’re nearly a good laugh

Almost a joker

With your head down in the pig bin

Saying “keep on digging”

Pig stain on your fat chin

What do you hope to find?

When you’re down in the pig mine

You’re nearly a laugh

You’re nearly a laugh

But you’re really a cry.

Bus stop rat bag, ha ha, charade you are

You fucked up old hag, ha ha, charade you are

You radiate cold shafts of broken glass

You’re nearly a good laugh

Almost worth a quick grin

You like the feel of steel

You’re hot stuff with a hat pin

And good fun with a hand gun

You’re nearly a laugh

You’re nearly a laugh

But you’re really a cry.

Hey you Whitehouse, ha ha, charade you are

You house proud town mouse, ha ha, charade you are

You’re trying to keep our feelings off the street

You’re nearly a real treat

All tight lips and cold feet

And do you feel abused?

…..!…..!…..!…..!

You gotta stem the evil tide

And keep it all on the inside

Mary you’re nearly a treat

Mary you’re nearly a treat

But you’re really a cry.

Groktanje svinja na početku numere Pigs ističe ogoljeno atmosferu okoline u kojoj živimo – proždrljivost, podmuklost, nebriga za druge ljude, bezosećajnost i cinizam, pohlepa i smrad koji dolazi iznutra (sa mesta gde je nekad postojala ljudska duša i saosećajnost) razarajuće deluju na ljude, stvarajući haos iz kojeg nastaju nasilje, ratovi, beda, patnja, beznađe i konačni čovekov pad. Dok jedni (statistička manjina) grokću i množe se u nedogled matematičkom progresijom od sile i prežderanosti, većina , sasvim normalnih ljudi, umiru od gladi, očaja i totalnog beznađa, bez budućnosti i elementarnih ljudskih prava na život. Muzika benda je u potpunosti u službi lirike i uglavnom bez naglih, eksperimentalnih zaokreta i promena ili pak svega onog ,,kosmičkog ludila“ koje je karakterisala bend u ranoj, početnoj fazi rada. Ona svojom moći dramatike naglašava atmosferu raspadanja, sivila, truleži i kraha jedne materijalističke i isprazne civilizacije, društva modernih robova i praznih, licemerni, ljigavih priča bez dela. Teške tonove i mrak pesme Pigs donekle raspršuje Gilmourova solaža i lagano dizanje tempa, koji bar na trenutak rasteruje teške oblake nadvijene nad Londonom i svetom. Gotovo istovetna je i situacija sa pesmom Dogs … Pesmu Sheep otvara klavirska melanholija, ponor sivila koji usisava svaku mogućnost akcije i nade, a onda se tempo donekle podiže i kreće putem iskričave vožnje uz Watersov vokal, ritmičko gruvanje i snažne uzlete Wrighta i Gilmoura koji postaje sve manje primetan na albumima Floyda.

Harmlessly passing your time in the grassland away

Only dimly aware of a certain unease in the air

You better watch out

There may be dogs about

I’ve looked over Jordan and I have seen

Things are not what they seem

What do you get for pretending the danger’s not real

Meek and obedient you follow the leader

Down well trodden corridors into the valley of steel

What a surprise

A look of terminal shock in your eyes

Now things are really what they seem

No, this is no bad dream

The Lord is my shepherd, I shall not want

He makes me down to lie

Through pastures green he leadeth me the silent waters by

With bright knives he releaseth my soul

He maketh me to hang on hooks in high places

He converteth me to lamb cutlets

For lo, he hath great power and great hunger

When cometh the day we lowly ones

Through quiet reflection and great dedication

Master the art of karate

Lo, we shall rise up

And then we’ll make the bugger’s eyes water

Bleating and babbling we fell on his neck with a scream

Wave upon wave of demented avengers

March cheerfully out of obscurity into the dream

Have you heard the news?

The dogs are dead!

You better stay home

And do as you’re told

Get out of the road if you want to grow old

Oblaci beznađa i depresije toliko su zgusnuti i zagađeni izduvnim gasovima zaprljane ljudske duše da ih ništa ne može razbiti ili bar na momenat odagnati. Bilo kakav nagoveštaj nade ne nalazi mesta na albumu ,,Animals“ – Waters ostaje dosledan u stavovima do samog kraja albuma (pa i karijere, ispostaviće se vremenom , kao svaki pravi umetnik i čovek). Ostatak benda, nažalost, vremenom je pokazivao sve manje inicijative i kreativnih ideja, odrađujući muzički deo posla standardno dobro i uglavnom rutinski – bez nekadašnje lucidnosti , žara i ideje.

Akustični Watersov uvod sa ,,Pigs on the wing 1“ , akustični Watersov kraj sa ,,Pigs on the wing 2“ i suština koncepta je zadovoljena u potpunosti i do samih krajnosti.

Znaš da brinem šta se tebi događa, i znam da brineš za mene i više se ne osećam usamljenim

 odjavna je špica i mogući tračak nade za posrnuli svet bez ljubavi.  Bilo je to pre mnogo decenija, u ,,zlatno„ doba pre svih mogućih kriza i ratova, raspada mehura od sapunice laži i licemerja.  Vizionarski ili ne, ali od jačine današnjeg groktanja moćnika vapaj unesrećenih danas se gotovo i ne čuje – povezani globalnom mrežem (u suštini novom, tehnički uznapredovalom varijantom bodljikave žice mesta za koncentrisanje nepodobnih), sami u gomili ljudi umiru od bede ,, zbrinuti“ pred očima Velikog Digitalnog Brata koji nas sve posmatra.

Pink Floyd: The Wall (1979.)

Vrhunac kritičkog opusa Pink Floyda objavljen je 30. novembra 1979.  u vidu duplog, novog konceptualnog albuma The Wall, nove monumentalne epske avanture sa ubitačnom Floyd krstaricom i socijano kritičkom intonacijom nošenom dahom Rogera Watersa. Nakon epskih devetomesečnih radova pojavio se ,,Zid“ (nešto kasnije i kao film nastao u saradnji sa bitnim filmskim režiserom Alanom Parkerom – pod istim nazivom, Watersovskim scenarističkim angažmanom i Bobom Geldofom, tadašnjim liderom benda ,,Boomtown rats“ u naslovnoj ulozi propale muzičke zvezde – Pinka (Barrett) ili alter ega Rogera Watersa i njegove tragične mladosti i odrastanja bez oca poginulog u užasu Drugog svetskog rata)

Goodbye cruel world

I’m leaving you today

Goodbye

Goodbye

Goodbye

Goodbye all you people

There’s nothing you can say

To make me change my mind

Goodbye.

Bio je to na neki način album koji je zaokružio na epohalan način Watersov koncept sagledavanja modernog sveta iz socijalno kritičkog ugla i počeo da ruši sve zidove koji nas razdvajaju i dele, deset godina pre zvaničnog pada najvećeg zida podele – Berlinskog zida. Bio je to još jedan Pink Floyd ,,magnum opus“, jedan od najbitnijih, krucijalnih albuma sedamdesetih godina 20. veka, glavni zamajac Watersove solo karijere i album koji je doneo kultni hit singl (prvi singl Floyda nakon deset godina, u Britaniji) – Another brick in the wall i niz ništa manje značajnih pesama poput: One of my turns, Don’t leave me now, Confortably numb, Hey you, In the flesh, Run like hell …

We don’t need no education

We don’t need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teacher, leave them kids alone

Hey, teacher, leave them kids alone

All in all it’s just another brick in the wall

All in all you’re just another brick in the wall

We don’t need no education

We don’t need no thought control

No dark sarcasm in the classroom

Teachers, leave them kids alone

Hey, teacher, leave us kids alone

All in all you’re just another brick in the wall

All in all you’re just another brick in the wall

[Spoken:]

Wrong! Do it again!

Wrong! Do it again!

If you don’t eat your meat, you can’t have any pudding!

How can you have any pudding if you don’t eat your meat?!

You! Yes, you, behind the bike sheds, stand still, laddy!

Bio je to Watersov bolno emotivni osvrt na traume iz detinjstva (kada je izgubio oca u strahotama Drugog svetskog rata), priča o odrastanju, beznadežnom obrazovnom sistemu ,,ispiranja mozgova“, kontrole uma i pretvaranja ljudi u mentalne robove, priča o zlu nacizma, bezdušnosti sveta, neurozama i psihozama, usamljenosti i frustracijama, duševnim lomovima i svim mogućim zidovima koji nas izoluju, dele i oslabljene slamaju. Bio je to njegov duševni i emotivni odušak, duhovni ventil za sve pretrpljene strahove, poniženja i patnje današnjeg čoveka u kandžama agresivnih ideologija, interesnih grupa i sistema koji sa nehumanim, satanističkim osnovama pretvaraju ljude u potrošnu robu, biomasu, bezosećajne i nihilistične očajne kreature podložne svim vrstama manipulisanja – praznih glava, džepova i duša. Još jednom mračni i depresivni tonovi, uobličeni i naglašeni brutalnim scenama nasilja, ratnih razaranja, duševnih lomova i tužnih dečačkih snova boje atmosferu Pink Floyd albuma, secirajući iznutra i spolja nimalo optimističnu, jednom rečju licemernu i zlu stvarnost. Drugu stranu iste priče, naličje ili lice predstavlja tužna i nihilistična priča o ludilu i propast bivše rok zvezde – Pinka, i njegove frustracije, skretanja i ludilo koje vremenom prerasta u nasilnost i destrukciju. Maestralni Bob Geldof prosto briljira u dvostrukoj ulozi, licu i naličju jedne te iste medalje savremenog sveta bez osećaja solidarnosti, ljubavi i Boga.

Hey, you!

Out there in the cold

Getting lonely, getting old.

Can you feel me?

Hey, you!

Standing in the aisles

With itchy feet and fading smiles.

Can you feel me?

Hey, you!

Don’t help them to bury the light.

Don’t give in without a fight.

Hey, you!

Out there on your own

Sitting naked by the phone.

Would you touch me?

Hey, you!

With your ear against the wall

Waiting for someone to call out.

Would you touch me?

Hey, you!

Would you help me to carry the stone?

Open your heart, I’m coming home

But it was only fantasy.

The wall was too high as you can see.

No matter how he tried he could not break free.

And the worms ate into his brain.

Hey, you!

Out there on the road,

Always doing what you’re told.

Can you help me?

Hey, you!

Out there beyond the wall,

Breaking bottles in the hall.

Can you help me?

Hey, you!

Don’t tell me there’s no hope at all.

Together we stand,

Divided we fall.

Odrastanje uz majku, bez oca koji je poginuo kao samo još jedna cigla u zidu bezdušnog društva, prošarana je brutalnim scenama stradanja, bolnih sećanja, košmara, usamljenosti … Tata, šta si to ostavio za mene … sve u svemu to je samo još jedna cigla u zidu. Posledice bezumnog rata su pogubne – razoreni ljudski životi, razorene porodice, nebriga za pojedinca i atmosfera bez ljubavi, saosećanja i topline. Usamljenom dečaku ostavljena su samo bleda sećanja i svet izgrađen maštom, maštom nesretnog odrasatnja. Uteha od licemernog društva samo je besmislena zahvalnica poginulima, mrtvo slovo na papiru – od novog obećanog sveta ostali su samo bol i laž, zastava Britanije čiji se crveni, engleski krst pretvara simbolično u krv koja se sliva u šaht otpada … Good bye, blue sky – ironičan je i sarkastičan Watersov komentar na domete i uspehe modernog demokratskog društva zasnovanog na licemerju, praznim pričama, demagogiji i lažima, brutalnosti, gramzivosti, sili. Ne treba nam obrazovanje, ne treba nam kontrola misli, niti mračni sarkazam u učionicama.  Učitelji, ostavite nas decu na miru … sve u svemu to je još samo jedna cigla u zidu jetko se osvrće Waters na brutalnost , ispraznost i čvrstu ruku obrazovnog sistema – Another brick in the wall part 2 obrušava se na čisto zaglupljivanje i kontrolu misli koji od mladih ljudi prave morone, mleveno meso, poslušnike, moderne robove i buduće ratnike sistema, nove tempirane bombe i glinene golubove za nove besmislene ratove smišljene u kuhinjama vladara radi još većeg bogaćenja i uklanjanja buntovnih i nepodobnih delova sistema – sistema bogaćenja samo za privilegovane … Mama, da li da podignem zid? … Bezosećajnost, cinizam, perfidnost i strah vladaju svetom – cilj igre je zadržati vlast po svaku cenu, prigrabiti za sebe sve i slomiti volju pojedinca, pretvoriti ga u društveno korisnog roba, ratnika, praznu, bezosećajnu i bezimenu ljušturu bez pameti i osećanja, još jednu ciglu u zidu.

Hello,

Is there anybody in there?

Just nod if you can hear me.

Is there anyone at home?

Come on now

I hear you’re feeling down

Well, I can ease your pain

And get you on your feet again

Relax

I’ll need some information first

Just the basic facts

Can you show me where it hurts?

There is no pain, you are receding

A distant ship smoke on the horizon

You are only coming through in waves

Your lips move but I can’t hear what you’re saying

When I was a child I had a fever

My hands felt just like two balloons

Now I’ve got that feeling once again

I can’t explain, you would not understand

This is not how I am

I have become comfortably numb

I have become comfortably numb

O.K.

Just a little pin prick

There’ll be no more aaaaaaaah!

But you may feel a little sick

 

Can you stand up?

I do believe it’s working, good

That’ll keep you going through the show

Come on, it’s time to go.

There is no pain you are receding

A distant ship smoke on the horizon

You are only coming through in waves

Your lips move but I can’t hear what you’re saying

When I was a child

I caught a fleeting glimpse

Out of the corner of my eye

I turned to look but it was gone

I cannot put my finger on it now

The child is grown

The dream is gone

I have become comfortably numb.

Ima li nekog unutra? Šta to treba da preduzmemo da popunimo prazninu svemira, kojom talasi gladi struje? Moramo li krenuti preko ovog mora lica u potragu za više i više aplauza? Sluđeni pojedinac današnjice postaje stranac u vlastitom svetu poremećenih osnovnih ljudskih vrednosti, svetu koristoljublja, novca, gramzivih i perverznih moćnika, mase nepotrebnog materijalističkog smeća, gluposti, manipulacija masama, bezosećajne ,,ljubavi“, nasilja, neuroza i rada koji ne oplemenjuje čoveka, ne budi kreativnost i humanost u čoveku. Opasnost vreba iza svakog ugla, čovek čoveku postaje ponor u kojem se utapa i gine.

Ooh babe

Don’t leave me now

Don’t say it’s the end of the road

Remember the flowers I sent

I need you babe

To put through the shredder

In front of my friends

Ooh babe

Don’t leave me now

 

How could you go

When you know how I need you?

To beat to a pulp on a Saturday night

 

Ooh babe

Don’t leave me now

 

How can you treat me this way

Running away

 

Ooh babe

Why are you running away?

Ooh babe!

Priča o zidovima izolacije, netrpeljivosti među ljudima, usamljenosti i mržnje poprima u Watersovom viđenju cele priče još jednu strašnu dimenziju, dimenziju u kojoj Bob Geldof preuzima na sebe lavovski deo posla tumačeći istovremeno dva lika – mladog Watersa i njegovo nesretno odrastanje i sazrevanje bez oca (u svetu žena) kao i ulogu Pinka, posrnule rok zvezde (Waters ponovo aludira na prošlost i duh nezaboravnog Syda Barretta, duh ludila i kreativnosti koji se sukobljavaju u svakom genijalnom čoveku)… Sjajni britanski reditelj (Alan Parker: ,,Ponoćni ekspres“, ,,Anđeosko srce“) sjajno uklapa višeslojnu priču u jedinstvenu celinu – maestralan spoj muzike, briljantnih animacija i uverljive Geldofove glume – scene unutar pesama poput ,, Don’t leave me now“, ,,One of my turns“, ,,God bye cruel world“, ,, Hey you“, ,,Run like hell“ ili nezaboravne ,,Comfortably numb“ prosto su genijalne i ostavljaju bez daha …

Dani prolaze, a ljubav postaje siv, kao koža čoveka koji umire. Noći prolaze, mi se pretvaramo da je sve u redu, ali ja sam ostario, a ti postaješ hladnija i ništa više nije zabavno. Ja mogu da osetim da dolazi moj loš dan. Osećam se hladan kao oštrica noža, napet kao struna , suv kao pogrebni doboš …

Pritisnut hladnim i perfidnim svetom koristoljublja i samoživosti čovek današnjice lomi se iznutra i na kraju puca – duševni slom je neminovnost, posledica društva i okoline koja svakodnevno nasrće na nervni sistem pojedinca. Usamljene, ostavljene i sluđene duše lutaju izgubljene svetom pohlepe i laži, svetom koji lagano nestaje pod vlastitim, nesnosnim teretom nasilja i zla. Good bye cruel world poručuje Waters …Zbogom svi vi ljudi što ništa niste rekli, neću se predomisliti … Zbogom …

Ima li koga napolju? , pita se čovek opasan zidovima mržnje i izolacije, sujete i laži, tražeći izlaz iz začaranog kruga ubijanja, osvete, mržnje i ponovnog ubijanja … kruga bez početka i kraja, kraja večnog nasilja, zla i izolacije … Album ,,The Wall“ varniči od unutrašnje energije i žestokih antiratnih poruka, preplićući se sa veoma emotivnim introspektivnim slikama Watersa – kako srušiti sve te zidove oko nas i u nama?

Zdravo, ima li koga unutra? Hajde sad, čujem da si neraspoložen, pa, mogu ti olakšati bol i ponovo te postaviti na noge. Opusti se, trebaš mi prvo dati neke informacije, samo osnovne činjenice. Možeš li mi pokazati gde te boli? Ne postoji bol, ti si izbezumljen, na horizontu je dim udaljenog broda, ti dolaziš sam, ravno kroz talase. Usne ti se miču, ali ja ne čujem šta ti govoriš. Kada sam bio dete imao sam groznicu. Ruke su mi bile kao dva balona. Sada se ponovo tako osećam. Ne mogu da ti objasnim, ne bi razumeo. U stvari ne osećam se tako, ja, postajem samo blaženo oduzet.

Comfortably numb je zastrašujuća slika sveta bez emocija, duše i ljubavi, gde su svi postali prokleto usamljeni u gomili i blaženo oduzeti – oduzeti bez iskrenih emocija, bez ljubavi, saosećanja, topline, istine, milosrđa, praštanja …

Album ,,The Wall„ blistavo je Pink Floyd remek delo, surova slika stvarnosti i raspada svih istinskih sistema vrednosti, slika nihilizma sveta bez ljubavi i duše, gde se jedino možete ,,obogatiti“ na nesreći i poniženju drugih ili prodajući vlastitu dušu, snove, ideale i dostojanstvo za sitnu lovu. Ukoliko nemate odgovora u vašem srcu i duši, ostaje vam da se nadate da nećete biti ,,zatvoreni , jer ste uhvaćeni na delu pokazujući osećanja“. I proglašeni ludima ili možda razapeti nazid , mekog srca umetničkog.

RESIST – TRUMP IS PIG. Novo Watersovo upozoravajuće pitanje s druge strane novog zida u glavama lidera sveta i ljudi, glasi sledeće : IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT?

Nakon monumentalne, kritički intonirane trilogije i sve veće Watersove političke i društvene angažovanosti i u izvanmuzičkim aktivnostima( od humanitarnih koncerata do otvorenih napada i komentara vodećih svetskih moćnika, preko političkih angažmana na strani mase obespravljenih ljudi sveta – od čitavih naroda i država, do miliona migranata i  protiv podizanja novih zidova koji dele i zavađaju ljude, posebno ovaj poslednji, čuveni Trampov zid prema Meksiku (i ostatku sveta), naročito nakon albuma The Final cut (posvećenog besmislu rata i ranoj pogibiji svog oca u Drugom svetskom ratu) život i karijera Rogera Watersa poprimaju još jednu, pored umetničke i vizionarske – humanitarnu i politički beskompromisnu notu, tako lepo opisanu samo jednim jedinim  pojmom – RESIST, otporom prema svim nepravdama moćnika sveta, otporom prema političkim vladarima sveta i otvorenim angažmanom na strani čitavih obespravljenih naroda.

Drugi Watersov solo album Radio K.A.O.S. (1987.) je bio još jedan konceptualan album, na neki način nastavak pomenute Pink Floyd trilogije stilski drugačijim sredstvima i muzičkim rešenjima. Središnji lik potresne Watersove priče i vizije sveta je Billy, dečak u invalidskim kolicima. Za njega brine brat, rudar, koji zbog štrajka dospeva u zatvor. Billyja pošalju ujaku u Los Angeles gde ustanovi da telepatski može napadati računarske sisteme, sprijatelji se s DJ-em s radio stanice K.A.O.S. te zavara svet da će u velikim gradovima sveta eksplodirati balistički projektili. Posljednja pesma s albuma, “The Tide is Turning”, iznenađuje obrtom. Nakon turobne atmosfere čitavog albuma dolazi se do zaključka da je rat beskoristan i da je ljubav važnija od svega…

Kada sam napisao pesmu “The Wall” verovatno sam osećao najveći bol ikada u svom životu. Razlog zašto sam joj se vratio je to što sam osetio da ukoliko krenem na tuneju mogu da prenesem poruku koja je politički angažovana, globalna poruka protiv rata, na mnogo većem nivou nego što je to bio moj lični stav kada sam originalno napisao pesmu.

Roger Waters je krajem osamdestih godina prošlog veka (nakon iskustva iz buntovnih, revolucionarnih i prevratničkih šezdesetih) dočekao nove burne istorijske događaje koji su prekrajali svetsku istoriju i geografiju. U novembru 1989. počeo se ne samo klimati i ljuljati 45 kilometara dug Berlinski zid (koji je delio Nemačku i čitav svet nekoliko decenija na dva suprotstavljena bloka – kapitalistički i komunistički), već su istočnonemačke vlasti dozvolile i rušenje zida, pa i odnošenje njegovih komadićaka kao suvenira. U niz priredbi koje su slavile pad zida uvršten je 21. jula 1990. i dugo neizvedeni spektakl “The Wall”. U blizini Brandenburških vrata, na Postdamer Platzu, uz ruševine Berlinskog zida, Roger Waters odlučio je iste večeri sagraditi i srušiti svoj čuveni zid… Koncert je prenošen u 35 zemalja. Zid je bio visok 23 metra, dug 180 metara i sagrađen od 2500 cigli.”The Wall” je izveden, uz tehničke poteškoće i zastoje. Neki su delovi predstave izazvali i neugodne asocijacije, na primer kada Pink zamišlja da je diktator poput fašističkog, ali Waters se nadao da će svi shvatiti da je to satira. No, rušenje zida i dodatak “The Tide Is Turning” podigli su atmosferu, “učvrstili” moral, ujedinili sve prisutne i oplemenili svečanost. Računa se da je spektakl uživo posmatralo bar 200 hiljada ljudi i još oko milijardu preko televizije.

U avgustu 1992. Waters objavljuje album “Amused to Death”. Najvažnije teme bile su masakr na kineskom Trgu Tiananmen 1989. i Zalivski rat 1991.. Waters se svojom karakterističnom ironijom, satirom i sarkazmom obrušava na televiziju kao medij koji užasima takve vrste zabavlja gledaoce. Na albumu gostuje više poznatih i cenjenih muzičara. Posebno je zapažen gitarista Jeff Beck koji je, da nije uskočio David Gilmour, možda mogao biti gitarista “Pink Floyda” nakon Syda Barretta. Tekstovi samo potvrđuju Watersove čvrste stavove o svetu koje forsira od vremena kada se počeo razilaziti s “Pink Floydom”. Turneje nije bilo jer je prodano samo milion primeraka albuma, što je za Watersa bilo malo. Priznao je da bi prodao 10 miliona da je objavljen pod “firmom” “Pink Floyd”. Sledećih sedam godina nije javno nastupao…

Donald Tramp? Ne želim da gubim svoje dragoceno disanje za tog odvratnog tipa!

Waters je usled aktuelnih svetskih zbivanja  osetio potrebu da se još jednom izrazi (u životnoj dobi od 78 godine, vitalan i ništa manje lucidan i hrabar, kao u najboljim danima svoje višedecenijske karijere), pa je nakon 25 godina objavio novi studijski  album Is this the life we really want? (2017.)  i otisnuo se na novu kolosalnu svetsku turneju – nazvanu Us and them i krenuo obračunavati s vodećim svetskim političkim figurama…

Album “The Wall” je aktuelniji više nego ikada, zbog Trampa i njegovih izjava o izgradnji zidova kojima samo želi da maksimalno podeli narod po rasi i veri – rekao je Rodžers.

Poslednja turneja “The Wall” očigledno baš i nije ispunila obećanje boljeg sveta pa se stiče dojam da je nova turneja “Us and Them” nazvana – logično. Između nekih Nas i nekih Njih očito još uvek stoji neki Zid kojeg treba srušiti, Waters to primećuje pa to javno i obznanjuje… Krug zla je nepravilan i zato se nikad ne zatvara – smenjuju se samo imena aktera i forma ispoljavanja zla kojim sve više žele da porobe i ponize svet … u ime demo(n)kratije i viših ciljeva privilegovane manjine!

[Intro: Donald Trump]

So, as an example, you’re CNN. I mean it’s story, after story, after story is bad. I won. I won. And the other thing, chaos. There’s zero chaos. We are running. This is a fine-tuned mach-

[Verse 1: Roger Waters]

The goose has gotten fat

On caviar in fancy bars

And subprime loans

And broken homes

Is this the life, the holy grail?

It’s not enough that we succeed

We still need others to fail

[Verse 2: Roger Waters]

Fear, fear drives the mills of modern man

Fear keeps us all in line

Fear of all those foreigners

Fear of all their crimes

Is this the life we really want? (Want, want, want, want)

It surely must be so

For this is a democracy and what we all say goes

[Verse 3: Roger Waters]

And every time a student is run over by a tank

And every time a pirate’s dog is forced to walk the plank

Every time a Russian bride is advertised for sale

And every time a journalist is left to rot in jail

Every time a young girl’s life is casually spent

And every time a nincompoop becomes the president

Every time somebody dies reaching for their keys

And every time that Greenland falls in the fucking sea is because

All of us, the blacks and whites

Chicanos, Asians, every type of ethnic group

Even folks from Guadeloupe, the old, the young

Toothless hags, super models, actors, fags, bleeding hearts

Football stars, men in bars, washerwomen, tailors, tarts

Grandmas, grandpas, uncles, aunts

Friends, relations, homeless tramps

Clerics, truckers, cleaning ladies

Ants – maybe not ants

Why not ants?

Well because its true

The ants don’t have enough IQ to differentiate between

The pain that other people feel

And well, for instance, cutting leaves

Or crawling across windowsills in search of open treacle tins

So, like the ants, are we just dumb?

Is that why we don’t feel or see?

Or are we all just numbed out on reality TV?

 

Uz Johna Lennona i Jima Morrisona, veliki umetnik i čovek, Roger Waters, ostaje jednim od najznačajnijih i najinspirativnijih ljudi u mom skromnom životu, jedan od onih čiji me je duh, kreativnost, društvena angažovanost i kritičnost spram sveta licemera, glupaka, nasilnika i zveri, večnih moćnika i krvnika sveta, usmerio na mom andergraund, RESIST putu, učinivši me mnogo otpornijim i samosvesnijim pojedincem unutar besmisla gomile i perfidnih vladara koji ovu prelepu planetu nezaustavljivo svakim danom vode ka totalnoj propasti i sve većoj duhovnoj bedi … o onoj materijalnoj, gde vlada beskrupulozno robovlasništvo prikriveno medijskom manipulacijom i tzv. demokratijom da i ne govorim.

Gospodine Waters, šta bi bila vaša poruka svetu danas?

– Ne plašite se da brinete o sebi i drugima…

Dragi Rodžer, hvala ti na svemu!!! Hvala ti što već više od pet decenija deluješ kao takav i daješ svojim delom i angažmanom više nego neophodnu svetlost i nadu posrnulom svetu tame.Hvala ti što u ime svih nas obespravljenih i poniženih podižeš svoj moćni, umetnički glas i svojim legendarnim numerama činiš svet mnogo prijatnijim i optimističnijim mestom za život dostojan čoveka. Sa tobom, ovo je ipak život koji zaista želim(o)!  Hvala ti  još jednom na svemu! Od srca!

Za P.U.L.S.E Dragan Uzelac

  Dragan Uzelac, Muzika, Pink Floyd, Psihodelija, Rodžer Voters