Svojim stvaralaštvom i delovanjem, Džon Kejdž (1912 – 1992) odbacuje tradicionalne poglede na muziku i umetnost. Ovakvim stavom kao i konceptualnim pristupom ubraja se među pionire eksperimentalne muzike i umetničkog performansa. Kejdž uvodi veliki broj novina u muziku. Na prvom mestu ostvaruje drugačije shvatanje odnosa zvuk-tišina-šum, u kome je tišina zvučanje ambijenta i predstavlja sastavni deo prirode i života.

Njegovo najpoznatije delo pod nazivom 4’33” je premijerno izvedeno 1952. godine. Izvođač je sedeo nepomično za klavirom, osim dok je okretao papirne stranice partiture. Vreme je merio štopericom,  početak svakog stava je obeležio otvaranjem klavirskog poklopca, a kraj njegovim zatvaranjem. Dakle izvođač ovog dela ne proizvodi nikakav ton na dirkama, pri čemu se pažnja publike samim tim preusmerava na vizuelno i prostorno.

Ova kompozicija ima sve karakteristike performansa i sadrži elemente teatarskog nastupa. Glavni parametri umetničkog performansa sadrže u sebi interakciju sa publikom koja svojim žamorom i šumovima participira u samom delu. Znači ovo nije klasična reprodukcija određene kompozicije već kreativan proces izvođača i publike.

Kejdžovo delo sadrži primese japanskog No-teatra, koji se razvijao pod uticajem zen učenja i podrazumeva teatarski princip sa isprepletanošću muzike, poezije, plesa i drame. Najčešće se izvodi u prirodi na otvorenom jer je umetnost sastavni deo prirode i života. Njegove odlike su jednostavnost, statičnost i monotonost u vidu dugih pauza i delova kada se ništa ne dešava. Tišina i praznina principijelno predstavljaju bitnu ulogu u zenu. Zen učitelji formulišu ćutnju kao sredstvo komunikacije i smatraju da ona govori više od reči jer su u njenoj osnovi mudrost i znanje.

Tišina, osmišljena sa aspekta prostora može se dovesti u vezu sa ,,arhitekturom stakla”. Radi se o konceptualnom stvaralaštvu gde se tišina produkuje kroz transparentnost zidova koji su napravljeni od stakla. Ovim postupkom se gubi granica između spoljašnjosti i unutrašnjosti. Zgrada je u potpunosti otvorena prema okruženju i čini sastavni deo prirode. Kejdžov stan je upravo imao providne zidove čime je i sam uklonio vizuelne granice unutrašnjeg i spoljašnjeg prostora. Krajnji rezultat je uvođenje ambijentalnih zvukova i slika prirode u unutrašnjost.

Presudnu ulogu za formiranje Kejdžove tišine u muzici imale su Raušenbergove ,,Bele slike” koje govore da platno nije nikada prazno kao što ne postoji ni apsolutna praznina u prirodi. Ograđujući se od tradicije i ustaljenih normi, ova dva dela (Bele slike i 4’33”) različitih umetnika imaju odlike ekstremnosti u umetnosti. Praznina zvuka odgovara praznim slikama koja samo na prvi pogled asociraju na belinu platna a u suštini predstavljaju otvoreni potencijal i pravo ,,otvoreno delo”. Ono po mišljenju filozofa Umberta Eka sadrži u sebi neograničen broj interpretacija tako da delo nastavlja da stvara posmatrač zajedno sa autorom.

Celokupan muzički opus Džona Kejdža predstavlja određeni vid neodređenosti i novih eksperimenata. Pripadao je grupi kompozitora lišen stilskog identiteta težeći ideji da se treba upustiti u umetničko delo bez koncepcije njegovog kraja. Smatrao je da u muzičkom stvaralaštvu treba realizovati svaku improvizaciju koju izvođač sam osmisli.

Fasciniran Kejdžovim stvaralaštvom pokušao sam interpretirati neka njegova muzička ostvarenja obradivši jednu sonatu (u prilogu ispod teksta).

Borivoj Vujić

Izvor: Tekstovi i poezija

  Borivoj Vujić, Džon Kejdž, Eksperimentalna muzika, Muzika, Tekstovi i poezija