1. Ivica Kralj
Rođen je 26. marta 1973. u Tivtu.
Došao je u FK Partizan Beograd kada je bio u pionirskom uzrastu, sa nepunih 17 godina sedeo je na klupi ‘crno-belih’ na legendarnoj utakmici u Glazgovu (Seltik – Partizan 5:4). Kao pozajmljen igrač “crno-belih” igrao je i za Arsenal Tivat, FK Jastrebac Niš i Zvezdara Beograd. U dresu Partizana nastupao je od 1989. do 1998. godine i od 2002. do ovog proleća. Nekoliko mečeva odigrao je i za kragujevački Radnički kao pozajmljeni igrač Portoa u sezoni 1998-1999.
Inostranu karijeru započeo je u portugalskom Portu, nastavio u holandskom PSV ali se ponovo vratio u matični Partizan u sezoni 2002-2003 i pod vođstvom Lotara Mateusa bio član ekipe koja je izborila učešće u Ligi Šampiona.
Za reprezentaciju nastupao na 41 utakmici. Debitovao je 28. decembra 1996. protiv Argentine (2:3) u Mar del Plati, a poslednji nastup za tadašnje “plave” imao je 05. septembra 2001. u kvalifikacijama za SP, protiv Slovenije (1:1) u Beogradu. Učesnik Svetskog prvenstva 1998. u Francuskoj i Evropskog prvenstva 2000. u Belgiji i Holandiji.
2. Zoran Mirković – “Bata”
Rođen 21. septembra 1971. u Beogradu, Srbija.
Rad je klub u kome je Mirković počeo svoju profesionalnu karijeru 3. marta 1991. (Proleter 2:1 Rad). Međutim, i pre toga su on i njegove klupske kolege osvojili prvenstvo Jugoslavije u kategoriji igrača do 21 godine starosti što je bio najveći uspeh koji je ovaj klub ikada postigao.
Mirković je proveo tri sezone u FK Rad kao profesionalni igrač i sveukupno odigrao 62 utakmice (pet u sezoni 1990/1991., 26 u sezoni 1991/1992, i 31 u sezoni 1992/1993.) i postigao jedan gol. Njegov talenat nije ostao neprimećen pa su ga funkcioneri Partizana pozvali da se bori za crno-bele.
Mirković uvek kaže da su mu te tri godine koje je proveo u Partizanu bile najlepše godine u karijeri, kao i da je Partizan klub koji najviše voli. Za te tri godine izrastao je u pravog igrača, postao standardni reprezentativac u jugoslovenskom timu i osvojio tri titule (Prvenstvo Jugoslavije u sezoni 1993/1994. i 1995/1996. i Kup Jugoslavije 1993/94.). Nosio je dres sa brojem 2.
Postao je junak Partizanovih navijača jer je veliki borac i zato što je u ta teška vremena (rat i sankcije) ispunio svoje obaveze prema Partizanu i ostao u ovom klubu sve tri godine na koliko je glasio ugovor koji je potpisao. U Partizanovom dresu je odigrao 82 utakmice (26 u sezoni 1993/1994, 29 u sezoni 1994/1995, i 27 u sezoni 1995/1996) i postigao jedan gol.
Mirković je dve sezone proveo u klubu Atalanta Bergamo. Nastupao je u ulozi veznog/odbrambenog igrača i igrao toliko dobro da ga je Marcello Lippi, koji je u to vreme trenirao Juventus, pozvao da dođe u Juve. Bio je veoma popularan kod navijača Atalante pa su žestoko protestvovali kada je klub hteo da ga proda. U Juventusu, gde su treneri tada bili Lippi i Ancelloti, Bata je igrao u Seriji A, u Kupu UEFA i u Italijanskom kupu. Mirković je onda potpisao trogodišnji ugovor sa Fenerbahçeom, što se pokazalo kao veoma pametno. U svojoj prvoj sezoni u Istanbulu osvojio je titulu Turske lige i nastupao u finalu Turskog kupa.
Tokom svoje druge sezone u Turskoj igrao je u Ligi šampiona i osvojio drugo mesto u prvenstvu Turske. Pošto je proveo tri sezone u Turskoj, Mirković je opet postao igrač Partizana. Potpisao je ugovor na dve i po godine. Mirković je redovno igrao za reprezentaciju Srbije i Crne Gore u kojoj se najčešće pojavljivao na poziciji desnog beka u dresu sa brojem 2. Odigrao je 59 utakmica za reprezentaciju. Učestvovao je na Svetskom kupu 1998. u Francuskoj ali mu je UEFA zabranila da se pojavi na tri utakmice što ga je sprečilo da učestvuje na Euro 2000. 6. marta 2006. Mirković je najavio da se povlači zbog stalnih bolova u leđima. Tada mu je bilo 34. godine.
Van terena
24. aprila 2007. godine Fudbalski savez Srbije postavio je Mirkovića za sportskog direktora svih selekcija reprezentacije. Povukao se sa ovog položaja tokom aktuelnog restrukturiranja Fudbalskog saveza Srbije i sada se bavi nezavisnim fudbalskim projektima.
3. Goran Đorović
Goran Đorović (born November 11, 1971 in Priština, Kosovo, Serbia, SFR Yugoslavia) is a former Serbian footballer.
Having initially played for his home club FK Priština(KF Prishtina), he joined Red Star Belgrade. He played 100 games for Red Star. However, interest was soon to follow from big-name international teams including Italy’s U.C. Sampdoria and England’s Arsenal F.C..
However, as his brother Zoran also played for Celta during this time, he decided to stay for at least the duration of the 1998/99 season. He was included in the FR Yugoslavia squad to play in the 1998 FIFA World Cup.
Having had one attempt to sign the player previously rebuffed, Javier Irureta signed Đorović in 2001 for Deportivo de La Coruna. Incidentally, he had also been the manager who signed him for Red Star. Đorović instantly earned over two million Euro per season, thus making him one of the most highly paid players of the time. After being plagued by injury during his first full season, his chances to play in the first team became few and it became evident that he had to move on again.
After a loan spell to Elche proved unsuccessful with a view to signing him, he moved back to Deportivo, having come on more and more during his time with the club.
Đorović played for FR Yugoslavia at the 1998 World Cup and Euro 2000. He was capped 49 times for his country.
4. Slaviša Jokanović
Rođen 16. avgusta 1968. u Novom Sadu.
Igrač sredine terena, jedan od najboljih “zadnjih veznih” u svojoj generaciji.
Ponikao je u pionirima Novog Sada (1985-88), da bi od 1988-1990 bio prvotimac novosadske Vojvodine, za koju je odigrao 54 utakmica i postigao 10 golova. Dao je izuzetan doprinos u osvajanju titule prvaka Jugoslavije (1989).
Karijeru nastavlja u beogradskom Partizanu (1990-93) – 61 utakmica, 21 gol, Kup Jugoslavije (1992), prvak države (1993).
Kao internacionalac igrao u Španiji i Engleskoj u klubovima : Real Oviedo (1993-95) – 62 utakmice, 12 golova, CD Tenerife (1995-99) – 123 utakmica, 17 golova, Deportivo La Coruna (1999-2000), Chelsea (2001-2002) – 39 utakmica.
Posle najave da se oprašta od aktivnog igranja fudbala i jednogodišnje pauze, Slaviša Jokanović odlučio je da se reaktivira na inicijativu trenera Lilja, koji je preuzeo novog člana Segunde i sa kojim je Jokanović sarađivao u Tenerifima. Postao je član španskog drugoligaša Sijudad Mursije, u koju je stigao kao slobodan igrač i sa kojim je potpisao jednogodišnji ugovor, ali je za ovu ekipu odigrao samo šest utakmica i definitivno okačio kopačke o klin.
Reprezentativac Jugoslavije (1991-2002). Odigrao je 64 reprezentativna meča i postigao 10 golova. Debitovao je 1991. na prijateljskoj utakmici protiv Turske (1:1) u Izmiru, a oprostio se 2002. godine na prijateljskoj utakmici protiv Ekvadora (0:1) u Nju Džersiju(SAD).
Učesnik je Svetskog prvenstva 1998. u Francuskoj i šampionata Evrope 2000. u Belgiji i Holandiji.
Od januara 2008. obavlja dužnost šefa stručnog štaba FK Partizan Beograd.
5. Miroslav Đukić
Rođen 19. februara 1966. godine u Šapcu.
Đukić je započeo svoju igračku karijeru igrajući za klub iz svog rodnog grada FK Mačva u kojem je vrlo brzo stvorio ime, kako za sebe tako i za svoj klub. Beogradski rivali FK Crvena zvezda i FK Partizan tada su počeli da se otimaju oko toga za koga će da potpiše, ali on je umesto toga izabrao FK Rad, kao klub koji je tada bio tek u usponu. Bio je to neočekivani izbor, ali Đukić je i kasnije nastavio da čini stvari na svoj način.
Naime, vođen sličnim razmišljanjem on je potpisao za španski FK Deportivo , 1990 godine. Deportivo je tada bio u drugoj ligi, ali Đukićeva odluka ubrzo se pokazala opravdanom. Deportivo je prešao u prvu ligu sledeće godine, a ubrzo je počeo da se takmiči i u vrhu evropskih takmičenja. U sezoni 1992/93 Đukić je bio proglašen za najboljeg stranog igrača u španskoj ligi. Miroslav Đukić će uvek ostati emotivno vezan za ovaj klub iz La Korunje, a posebno će mu ostati u sećanju jedan trenutak iz završnice španskog prvenstva 1993/94 godine, kada je Deportivo imao šansu da osvoji titulu. U poslednjoj minuti utakmice protiv Valensije sudija je svirao penal u korist Deportiva. Đukić je preuzeo odgovornost, ali je promašio penal i FK Barselona tako je postala šampion Španije.
Dve godine kasnije Đukić je prešao u Valensiju da bi sledeće godine Deportivo konačno osvojio svoju prvu titulu. “Ima boga, oni to zaslužuju. Sada mi je mirna duša,” izjavio je tada Đukić.
Za nacionalni tim debitovao je protiv Turske u Izmiru (1-1), a u dresu reprezentacije imao je ukupno 48 nastupa i postigao je 2 gola. Igrao je na Svetskom prvenstvu 1998. u Francuskoj i Evropskom prvenstvu 2000. u Belgiji i Holandiji.
Svoju igračku karijeru završio je u klubu Tenerife, 2004, i mada je mogao da nastavi da igra i posle toga, nadjačala je njegova želja da prihvati nove izazove, tako da je nastavio da se bavi trenerskim radom u Španiji.
Trenersku karijeru Djukić je uspešno počeo prošle godine na klupi reprezentacije Srbije do 21 godine. On je mladi državni tim odlično predvodio u kvalifikacijama, a potom i na prvenstvu Evrope u Holandiji, koje je održano od 10. do 23. juna ove godine.
Selekcija Srbije u izuzetnoj konkurenciji Italije, Engleske i Češke uspela je osvoji prvo mesto u “B” grupi, a potom i da obezbedi plasman u finale šampionata.
Iako je u finalnom susretu ubedljivo poražena od domaćina takmičenja (1:4), srpska ekipa je obezbedila plasman na Olimpijske igre u Pekingu 2008. godine, a velike zasluge za taj uspeh pripisane su Djukićevom umešnom vodjenju tima.
U jesenjoj sezoni 2007-08 Djukić je uspešno predvodio beogradski Partizan. Sa crno-belima je osvojio titulu jesenjeg šampiona, ali je , zbog, kako je rekao “odvojenosti od porodice i izazova na novom poslu, koji planira da radi”, odbio da produži ugovor sa tim klubom.
Od 25. decembra 2007. godine Miroslav Đukić obavlja dužnost selektora seniorske reprezentacije Srbije.
6. Branko Brnović
Rođen je u Podgorici, 6. avgusta 1967. godine.
Prve fudbalske korake napravio je u Budućnosti. U Podgorici je odigrao četiri sezone i stotinu utakmica, nakon čega se seli u Beograd gde postaje neizostavni deo moćnog veznog reda Partizana. U crno-belom dresu Brnović je osvojio dva prvenstva i jedan Kup, uključujući duplu krunu u sezoni 1993/94.
Nakon “duple krune” odlučuje se za odlazak u inostranstvo i to u Španiju, u Espanjol. U Barseloni će provesti narednih šest sezona i ostati upamćen kao jedan od najboljih stranaca koji su oblačili plavo bijeli dres. Od fudbala se oprašta 2000. godine, nakon 146 odigranih utakmica u Primeri i osvojenog Kupa kralja.
Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 27 utakmica i postigao tri gola.
Poznat kao neumoran i taktički besprekoran igrač sredine terena, Branko Brnović ostavio je dubok trag u svim klubovima za koje je nastupao tokom trofejne karijere. Fudbalu se vraća u sezoni 2006/07. u dresu Koma sa Zlatice, kojem pomaže da izbori opstanak u prvoj prvoligaškoj sezoni u nezavisnoj Crnoj Gori.
Od 5. marta 2007. godine asistent je Zorana Filipovića u “A” reprezentaciji Crne Gore.
7. Vladimir Jugović
Vladimir Jugović (rođen 30. avgusta 1969. godine u selu Milutinovcu pored Trstenika) je bivši jugoslovenski reprezentativni fudbaler .
Igrao je za Trstenik, Rad i Crvenu zvezdu u Jugoslaviji, a u Italiji timovi su mu bili Sampdorija, Juventus i Lacio. U Španiji je igrao za Atletiko Madrid, a u Francuskoj za Monako.
Isticao se kao vanserijski igrač sredine terena, sa savršenim pregledom igre i racionalnim i probojnim dodavanjima. U dugoj i uspešnoj karijeri dva puta je osvojio titulu šampiona Evrope – sa Crvenom zvezdom i Juventusom. Za nacionalni tim je odigrao 41 utakmicu i postigao tri gola.
Do svoje petnaeste godine Jugović je tu učio školu, da bi ga potom Tomislav Milićević, trener Zvezdine omladinske Škole, pozvao u Beograd. Tako je počela karijera ovog divnog mladića, koji je od rane mladosti spoznao pravu životnu istinu – da sve u životu najvećma zavisi od nas.
On to i danas ponavlja. Išao je za svojim zvezdama ali nikad nije zaboravio da mora da uči, sluša, vežba i igra, unoseći u igru sve svoje potencijale, svu vatru svog temperamenta i znanje koje je neprekidno povećavao.
Karijera ovog fudbalera se razlikuje od mnogih sličnih priča i sudbina. Jer, sve što je on postigao vezano je za njegovu ličnost, karakter, dar, skromnost, upornost i veru da će uspeti.
Kad je završen njegov juniorski staž, Crvena zvezda ga ne vidi kao prvotimca i ustupa ga Radu, prvoligašu sa Banjice. Igrom slučaja, tada je u tom klubu bio trener Ljupko Petrović koji je već sledeće sezone preuzeo prvi tim Zvezde. Zahteva da klub vrati Jugovića. l od tada počinje uspon ovog mladića koji je bio predodređen za velika ostvarenja na fudbalskom terenu.
Nenametljiv, kakav je po prirodi, takav je i na terenu. Neumorno trči, gradi igru, brani svoj gol, povremeno završava napadačke akcije. Ali je u potpunosti podređen interesima tima. Ne teži ličnom isticanju, skoro do samozaborava ostvaruje ideje plana igre. Takve pojedince treneri najviše cene. Tako je uvek bilo i sa Jugom, kako ga zovu saigrači.
Kad je Crvena zvezda osvojila Kup šampiona Evrope, Jugović je bio jedan od igrača čiji je doprinos u finalu, kao i na prethodnim utakmicama, bio dragocen.
Krajem te 1991. u Tokiju je Zvezda igrala protiv pobednika južnoameričkog kontinenta – Čileanskog tima Kolo Kolo. Junak utakmice bio je Vladimir Jugović. Mada “vezista”, dao je dva gola, Zvezda je trijumfovala (3:0). Našao se na počasnom postolju – kao najbolji fudbaler meča dobio je automobil “tojota”. Svi su ga slavili: u Japanu ali i u Jugoslaviji. I kao da se to događa nekom drugom, Jugović ostaje postojan – ništa ga ne dodiruje u meri koja bi mogla da poremeti njegov unutrašnji mir, ravnotežu duha, jednostavnost u ponašanju… Klasičan primer antizvezde!
Vujadin Boškov ga preporučuje Sampdoriji. Odlazi u Đenovu. Miris mora i čempresa je prijao dojučerašnjem dečaku iz malog mesta, koji se u velikoj italijanskoj luci odlično snalazi. Brzo je ubedio svoje nove saigrače i publiku da im je iz Beograda došao fudbaler “čiste krvi”.
– Impresionirala me je lepota Italije – iznosio je jugoslovenski reprezcntativac svoje prve utiske. – Svidela mi se i bučnost njihovih ljudi, vedro raspoloženje, stil života koji su digli do umetnosti življenja. Mladi vole muziku, pesmu, igru, druženje. Zapazili su moju stidljivost, nenametljivost, umerenost, da kažem i to: moju skromnost. To je odudaralo od latinske razmetljivosti, koja je inače svojstvena tom podneblju. Andrić kaže: “Važno je u svemu imati meru”. Ja nisam bio takav što sam hteo da na taj način pokažem svoju kulturu. Jednostavno, to je moja priroda. Pa ipak, našao sam kopču sa svojim novim drugovima, zvali su me u društvo, dopala im se moja odmerenost u ponašanju, a kasnije, kad sam dobro savladao italijanski, delili su mnoga moja mišljenja i sudove, u fudbalu i mnogo čemu ostalom.
Jugović priznaje da je u početku bio nostalgičan. U takvim trenucima je na videorekorderu gledao naše filmove: “Ko to tamo peva”, “Maratonce” i “Balkan ekspres”. Slušao je prelepu italijansku muziku, posebno kancone, ali i naše pevače sa kasete. Polako se oslobađao žala za domovinom…
I pored toga što mu je bilo lepo kraj Tirenskog mora, odlazi u Torino “iz više razloga”, kako je objašnjavao tu odluku. – Juventus je ponos fudbalske Italije – tvrdi naš as. – U unutrašnjosti svi navijaju za mesni klub, a druga ljubav je najčešće – “Juve”. Smatram da fudbaler treba da menja sredinu, ne sme da dosadi navijačima, promene osvežavaju obe strane – igrača i klub.
U Juventusu igra izvrsno, nezamenljiv je, dobija priznanja sa svih strana. I pored toga što nema harizmu jednog Piksija, Savićevića ili Peđe Mijatovića, on se visoko kotira, ne samo kod stručnjaka. I publika ga voli. Na terenu je on sušta suprotnost ličnosti van njega. Korisnost njegove igre postaje dijamantski jasna, bori se lavljim srcem, on koji privatno ne može ni mrava da zgazi.
Dvojstvo ličnosti? Ne, njegova fudbalska filozofija je jasna. On svaku utakmicu shvata kao rat. Protivnik hoće da sruši njegovog kralja. On to ne prihvata, bori se, trči, skače, njegova glava je komandni centar. To publika voli, o stručnjacima da i ne govorimo. “Juve” osvaja još jednu titulu prvaka, a iste godine opet u Tokiju, njegovi “crno-beli” iz Torina postaju pobednici i Interkontinentalnog kupa. Te dve blistave krune od naših igrača ima još samo Savićević.
Slobodan Santrač, kad je bio selektor nacionalnih “plavih”, nije mogao da zamisli tim bez Jugovića.
– Juga je svestran fudbaler, može da koristi na svim mestima – objasnio je Santrač. – On ima posebnu dragoccnost, tako retku kod drugih fudbalera: ponavlja svoju vrednost! Igra dobro u kontinuitetu. U fudbalskom žargonu mi za takve igrače kažemo: pun ga je teren! A ima i sposobnost brzog
usaglašavanja sa saigračima. Zato on može da menja klubove i koncepciju igre i uvek će biti od velike koristi. On pripada kategoriji “radnih igrača”. Nije fajter, ima dar za igru, smisao za kombinacije, sigurno vlada loptom, mnogo zna i poseduje filing, tu tako retku vrlinu u fudbalu. Bez njega mi
je teško da zamislim državni tim.
U leto 1998. godine, Jugović ostvaruje svoju davnašnju želju – odlazi u Španiju. Njegovo visoko obeštećenje isplaćuje madridski Atcltiko, klub koji je sa našim trenerom Radomirom Antićem zabeležio najveći uspeh u jednovekovnom postojanju – osvojio je “duplu krunu”!
Cele sezone u Madridu je imao nevolje za koje nije znao da postoje – povrede u nizu. Ne zna se da li se više lečio ili igrao.
– Dopao mi se Madrid, način na koji se Španci predaju fudbalu i sa kakvom vatrom u srcu vole svoj klub. I još mnogo što šta me je impresioniralo u toj velikoj zemlji tako bogate i duge istorije. Jedino nisam zadovoljan sobom, odnosno time što mi je onemogućeno da se iskažem na pravi način.
8. Dejan Savićević
Legenda crnogorskog fudbala. Karijeru počeo u Mladosti, a nastavio u Budućnosti. U Crvenu zvezdu prešao 1988. godine. Tri godine kasnije, 29. maja 1991, sa «crveno-belima» je osvojio Kup šampiona, pobedom nad Olimpikom iz Marseja u finalu u Bariju. U decembru iste godine Crvena zvezda je osvojila trofej u Interkontinentalnom kupu, nakon pobede nad šampionom Južne Amerike, ekipom Kolo Kolo iz Čilea.
Od 1992. do 1998. godine igrao je za Milan, sa kojim je postao prvak Evrope 1994. godine. Bio je najbolji pojedinac nezaboravnog finala sa Barselonom i strelac jednog od najljepših golova u istoriji elitnog evropskog klupskog takmičenja.
U Italiji dobio nadimak – Genije, koji dovoljno govori o njegovom fudbalskom majstorstvu. Savićević je 4. aprila 2006. godine dobio priznanje UEFA za doprinos razvoju evropskog fudbala i Lige šampiona.
Karijeru je završio u Rapidu iz Beča.
Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 29. oktobra 1986. godine u Splitu, protiv Turske. Učestvovao je na dva Svjetska prvenstva – u Italiji 1990. i Francuskoj 1998. godine. Za reprezentacije SFRJ i SRJ odigrao je 56 utakmica i postigao 22 gola.
Predsednik FS Crne Gore od 2001. godine.
9. Predrag Mijatović
Predrag Peđa Mijatović (born January 19, 1969 in Titograd, Montenegro, SFR Yugoslavia) is a former Serbian football player and current sports director of Real Madrid. He is considered one of his country’s best players of the 1990s. During his career his position on the pitch was striker.
On the club level, Mijatović has played for 6 different clubs: Budućnost Podgorica, FK Partizan, Valencia, Real Madrid, Fiorentina, and Levante. Internationally, Mijatović has been capped 73 times, scoring 28 goals (the appearances are split between the SFR Yugoslavia and the FR Yugoslavia national teams). He played in the 1998 World Cup and Euro 2000.
A very technically gifted player, Mijatović is well remembered for scoring a goal for Real Madrid in the 1998 Champions’ League final that brought the biggest European title back to Madrid after 32 years. He also had many memorable moments on the big stage, both on club and international levels.
In the 1995/1996 Primera División season, he scored 28 goals for Valencia CF, which earned him a transfer to Real Madrid.
National team
Simultaneously with Mijatović’s transfer from Valencia CF to Real Madrid, Yugoslavia returned to playing competitive matches after a 4 year ban due to the UN embargo. Naturally, Mijatović, by this time a bone fide European football star, played a prominent role for Yugoslavia as well. Playing in the pure attacking role for his country, he was seemingly scoring at will. In late 1997, during the 2-game World Cup playoff qualifiers against Hungary, he notched 7 goals (hat-trick in the first leg in Budapest and 4 goals in the return home leg at Marakana). Yugoslavia demolished their opposition 12-1 on aggregate and qualified for the 1998 World Cup in France.
World Cup 1998
The expectations in France 98 were undoubtedly substantial. In many circles Yugoslavia was considered to be the tournament’s dark horse as a team full of players with prominent roles in top European clubs. Now 29 years of age, Mijatović, arguably the squad’s biggest star was in the prime of his career and also heading into the tournament on a high from his Champions League final success. Furthermore, with 14 qualifying campaign goals to his name, he was expected to provide most of the scoring punch. He himself beamed with confidence, even cautiously suggesting Yugoslavia will go far in the tournament.
However, he performed way below expectations, managing to score only one goal in 4 matches – a fluky effort during group phase match against Germany that was awarded to him only after further video examination because at first it seemed like Dejan Stanković provided the final touch to put the ball in the net. To compound his subpar performance, Mijatović slammed a crucial penalty against the crossbar in the round-of-16 elimination game against Netherlands that Yugoslavia subsequently lost to injury time goal by Edgar Davids.
Post-football
After retiring in 2004, Mijatović continued living in Valencia and soon became a player agent.
In June 2006, he hooked up with Ramón Calderón as part of his candidate bid for the position of Real Madrid president. When Calderón won the closely contested club election on July 2, 2006, Mijatović became Real’s new sporting director.
Personal
Mijatović’s personal life has also been well publicized due to his turbulent relationship with Belgrade socialite Elena Karaman. They were married for 11 years during the early 1990s, and had two sons before divorcing. During the divorce proceedings, he often wore a Los Angeles Dodgers baseball cap with the initials “L.A.”, dedicated to their sons Luka and Andreja.
He was involved in several high-profile protests against the NATO bombing campaign of his home country. He was fined over 5 million pesetas by Real Madrid after refusing to play against Alavés in April 1999.
In the years following his divorce, Mijatović got remarried to fashion model Aneta Milićević. The couple has three daughters: Nađa (born 1999), Nina, and Lola.
Since becoming Real Madrid football director, Mijatović lives in Madrid.
10. Dragan Stojković – “Piksi”
Rođen je 3. marta 1965. godine u Nišu, Srbija.
Sa 175cm i 73kg briljirao je na poziciji centralnog veznog igrača. U detinjstvu dobio nadimak „Piksi“ po aktuelnom crtanom filmu tog vremena.
Svoju profesionalnu karijeru započeo je u FK Radnički Niš u sezoni 1981-82. Sledeće 4 sezone za Radnički je u 69 mečeva postigao 8 golova. Nakon toga prelazi u Crvenu Zvezdu gde u narednih 5 sezona postiže 48 golova u 120 utakmica za „crveno-bele“. Ubrzo je postao kapiten tima i najbolji igrač u Jugoslaviji. Međutim, najveće priznanje je dobio kada je 3. maja 1989. promovisan u petu Zvezdinu Zvezdu.
1990. godine je prešao u francuski Olimpik iz Marseja sa kojim je već u prvoj sezoni došao do finala Kupa evropskih šampiona, u kome je igrao svega nekoliko minuta i to upravo protiv svog bivšeg kluba, Crvene zvezde. Iz Olimpika je zatim prešao u Veronu gde je proveo jednu sezonu.
Igračku karijeru je završio u Nagoji u kojoj je ostavio neizbrisiv trag, nakon nekolikao uspešnih godina igranja u zemlji izlazećeg sunca. U Japanu je tri puta izabran za najboljeg igrača lige 1995. 1996. i 1999. godine.
Reprezentacija
Za reprezantaciju je odigrao 84 utakmice, debitovao je za nacionalnu selekciju 1984. u Francuskoj. Učesnik je Svetskog prvenstva 1990. godine u Italiji, i Francuskoj 1998. i Evropskog prvenstva 1984. u Francuskoj i 2000. u Holandiji i Belgiji.
Po završetku igračke karijere bio je predsednik Fudbalskog saveza Jugoslavije, a od jula 2005. do oktobra 2007. je bio predsednik FK Crvena zvezda.
U toku fudbalske sezone 2007/08. odlazi ponovo u Japan da bi trenirao svoj bivši klub Nagoju. U svojoj debitantskoj sezoni sa klubom zauzima treće mesto u prvenstvu i biva proglašen za najuspešnijeg trenera u japanskoj Džej ligi.
Priznanja
Prva liga Jugoslavije, najbolji igrač: 1988 i 1989
Džej liga, najbolji igrač: 1995
Džej liga, najboljih jedanaest: 1995, 1996, 1999
Oženjen je i ima troje dece.
11. Siniša Mihajlović
Siniša Mihajlović je rođen 20. februara 1969. godine u Vukovaru.
Karijeru je započeo 1986. u Borovu, da bi potom od 1988. do 1991. igrao u Vojvodini, sa kojom je 1989. osvojio titulu prvaka Jugoslavije.
Proslavio se u dresu beogradske Crvene zvezde u koju je prešao u januaru 1991. i iste godine osvojio titulu prvaka Evrope i Interkontinentalni kup.
Kasnije je sa mnogo uspeha igrao za italijanske klubove Romu, Sampdoriju, Lacio i milanski Inter u kojem je 2006. okončao igračku karijeru, a gde trenutno radi kao pomoćnik trenera Roberta Manćinija. Tokom 14 sezona provedenih u Italiji Mihajlović se proslavio kao jedan od najboljih svetskih izvođača slobodnih udaraca.
Za reprezentaciju Jugoslavije Mihajlović je od 1989. godine odigrao 63 utakmice i postigao 9 golova. Učestvovao je na prvenstvu Evrope 2000. u Belgiji i Holandiji i svetskom šampionatu 1998. u Francuskoj.
Mihajlović je tokom karijere odigrao preko 400 utakmica i osvojio čak 16 trofeja.
12. Dragoje Leković
Rođen 21. novembra 1967. u Sivcu, kraj Kule (Srbija).
Jedan od najtalentovanijih golmana na svetu 80-tih godina, poznat po nadimku Jegulja. Leković je karijeru počeo u Mornaru iz Bara, a od 1984. do 1991. godine branio je u Budućnosti.
Nakon jedne sezone u Crvenoj zvezdi, od čega je pola godine proveo na pozajmici u Mogrenu iz Budve, vratio se u Budućnost, da bi 1994. godine otišao u škotski Kilmarnok. Tri sezone ostao je na Ostrvu, a sa Kilmarnokom je 1997. godine osvojio Kup Škotske.
Karijeru je nastavio u Španiji – prvo u Sportingu iz Hihona, a zatim u Malagi, a završio na Kipru, u AEK-u iz Larnake.
Bio je prvi golman omladinske reprezentacije SFRJ koja je 1987. godine postala prvak svijeta. Za A tim SFRJ debitovao je 27. aprila 1988. godine, protiv Republike Irske u Dablinu. Bio je član selekcije SFRJ na Mundijalu u Italiji i reprezentacije SRJ na Svetskom prvenstvu u Francuskoj. Za reprezentaciju je nastupao 14 puta.
Trenutno je trener golmana Budućnosti, a obavlja dužnost i trenera golmana u reprezentaciji Crne Gore.
13. Slobodan Komljenović
Slobodan Komljenović (born February 2, 1971 in Frankfurt, Germany) spent almost all of his playing career in Germany, where he was born. Despite never playing club football in (what was then) Yugoslavia, in 1994 Komljenović was called up to the international side. He made his debut in a 2-0 defeat at the hands of Brazil in December 1994.
Although he was unable to hold a regular place in the squad and played little part in qualification, Komljenović was part of the squad taken to the World Cup in France where he made three starts, scoring twice.Komljenović appeared at the 2000 European Football Championship tournament in Belgium and the Netherlands having made two appearances in the qualifying stages.
The Serb central back has a good and solid career behind him. Komljenovic started his career in 1992 at Eintracht Frankfurt and ever since he was a first eleven standard wherever he played. Until 1997 he played for Eintracht and made 134 league appearances plus scored 5 goals before joining MSV Duisburg for two seasons.
In 1999 he moved to Kaiserslautern after playing 64 league games plus signing three times in the score-sheet for Duisburg. After his two year spell with Kaiserslautern (39 league games / 3 goals) he left Germany for the first time and gone to Spain where he signed for Zaragoza. Since 2001 he played two years in Spain and made 38 appearances for the club from Eduardo Ibarra 6 before going back home to Germany.
In 2003 he played one season for Wacker Burghausen but during the past three seasons he was involved with TSV MuMunchen 1860. At Munchen he played on 35 league games and failed to score a single goal. For the next six months he didn’t play for any club, but in January 2007 has signed for a club called Weiskirchen which is currently competing in the Austrian III Division which obviously means that the former Serbian international is going to play on a semi-professional level.
14. Niša Saveljić
Rođen 27. marta 1970. u Podgorici, Crna Gora.
Jedan od najboljih odbrambenih igrača u SR Jugoslaviji 90-tih godina, karijeru je počeo u OFK Titogradu, nastavio u Budućnosti, a jednu sezonu proveo u Hajduku iz Kule. Zatim je prešao u Partizan, a 1997. godine otišao u Francusku. Sa Bordoom je 1999. godine osvojio titulu prvaka, a igrama za Žirondince, te Sošo, Bastiju, Gengamp i Istr ostavio neizbrisiv trag u zemlji “trikolora”.
Za reprezentaciju SR Jugoslavije debitovao je 31. januara 1995. godine, protiv Hong Konga. Bio je član reprezentacije koja je igrala na Svetskom prvenstvu 1998. u Francuskoj i Evropskom šampionatu 2000. godine u Belgiji i Holandiji. Odigrao je 32 utakmice za državni tim i postigao jedan gol.
15. Ljubinko Drulović
Rođen je 11. aprila 1968. u Novoj Varoši.
Igrao je za Zlatar, Slogu (Kraljevo), Užičku Požegu, Slobodu (Užice), i Rad u zemlji, a u inostranstvu za Gil Vicente, Porto, Benfiku iz Lisabona i Panafiel. Nakon 11-godišnje karijere u Portugalu vratio se u Srbiju i plasirao se sa beogradskim Partizanom u Ligu šampiona.
Istakao se kao probojan bočni igrač, odličnog centaršuta i dobre tehnike. Jedan je od retkih fudbalera Porta koji je tokom devedesetih učestvovao u osvajanju pet uzastopnih titula prvaka Portugala (1995, 1996, 1997, 1998 i 1999.), četiri kupa (1994, 1998, 2000, 2001.) i pet Superkupa (1993, 1994, 1996, 1998, 2001.).
Tokom tog perioda, proslavio se asistencijama legendarnom brazilcu Mariu Žardelu koji je zahvaljujući Ljubinku Druloviću u dva navrata (1998-99 i 2001-02) bio najbolji strelac Evrope i osvajač “zlatne kopačke”
Nastupao je za nacionalni tim Jugoslavije na 38 susreta i postigao tri pogotka. Debitovao je 28. decembra 1996. protiv Argentine (3:2) u Mar de Plati, a poslednji put dres “plavih” oblačio je 6. oktobra 2001. protiv Luksemburga (6:1) u Kvalifikacijama za Svetsko prvenstvo 2002.
Nakon igračke karijere, ostao u fudbalu kao trener. Predvodio je GD Tourizense (2006-07) i FK Banat iz Zrenjanina (2008). Od juna 2008. je šef stručnog štaba slovenačke Drave iz Ptuja.
16. Željko Petrović
Željko Petrović rođen je 13.novembra 1965. u Nikšiću.
Veliki borac i univerzalac, karijeru je počeo u Budućnosti. Član Dinama iz Zagreba postao je 1990. godine, a godinu kasnije prešao u Sevilju, u kojoj je tada igrao Dijego Maradona.
«Obećanu zemlju» našao je 1992. godine, kada sa iz Španije preselio u Holandiju i potpisao za Den Boš. Dve godine kasnije prešao je u RKC Valvajk, a 1996. postao igrač holandskog giganta PSV-a. Iz PSV-a je dve godine kasnije otišao u Japan (Urava), a karijeru je završio u RKC Valvajku.
U reprezentaciji SFRJ debitovao je 12. septembra 1990. godine, protiv Severne Irske u Belfastu. Bio je član reprezentacije na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj 1998. godine. Za selekcije SFRJ i SRJ odigrao je 18 utakmica.
Od 21. avgusta 2006. godine je prvi trener portugalske Boaviste. Pre dve sezone bio je prvi saradnik Rudu Gulitu na klupi Fejenorda.
17. Savo Milošević
Rođen 02. septembra 1973. u Bijeljini.
Rekorder po broju nastupa za nacionalni tim.
Igrao u klubovima, FK Partizan (1992-95), Aston Villa (1995-98), Real Zaragoza (1998-2000 and 2002), Parma (2000-01), Espanyol (2002-03), Celta Vigo (2003-04), CA Osasuna (2004-07) i Rubin Kazan (2008).
Na fudbalskoj sceni pojavio se u ekipi Janja iz Bijeljine. Sa urođenom “pozitivnom drskošću” još od malih nogu, kada je u Janji potrčao za prvom loptom, krenuo je u osvajanje velikog fudbalskog sveta onog časa kad mu se ukazala prva prilika. Negde ujesen 1987. došla omladinska reprezentacija Jugoslavije u Janju na neke pripreme, generacija Bokšića i golmana Zvonka Milojevića. Igraju protiv prvog tima Janje, dok je na klupi sedeo i Savo Milosevic sa tek navršenih 14 godina. Pred kraj utakmice uđe u igru, u jednoj akciji napravi dar-mar, pređe i Milojevića i postigne gol. Ivan Čabrinović, jedan od stručnjaka u FSJ-u, preporučio ga je odmah za kadetsku reprezentaciju i ubrzo su ga selektori Kunovac i Kobešćak pozvali…Ostalo je istorija.
Afirmisao se u beogradskom Partizanu. U dresu “crno-belih” odigrao je 98 prvoligaških utakmica i postigao čak 65 golova (ukupno 214 utakmica, 183 gola). Dva puta osvojio prvenstvo Jugoslavije (1993,1994) i jednom Kup Jugoslavije (1994).Dva puta golgeter šampionata (1994. – 21 gol, 1995. – 30 golova).
Kao internacionalac igra najpre u Engleskoj. Obukao je dres (transfer vredan 3,5 miliona funti) Aston Vile (1995-1998). Na 90 premijerligaških utakmica postigao je 29 golova. Osvojio je Liga Kup (1996).
Sledi seoba u Španiju, u Real Saragosu (1998-2000) – 72 utakmice, 40 golova. U Italiji igra za Parmu (2000-2002). Vraća se u Španiju i polusezonu igra za Real Saragosu, zatim postaje član Espanjola iz Barselone (2002-03). Od 2003. fudbaler je Selte iz Viga (postigao 14 golova), ali kako je Selta napustila Primeru, potpisuje trogodišnji ugovor sa Osasunom (2004).
U dresu reprezentacije Jugoslavije, a zatim i Srbije i Crne Gore rekorder je po broju nastupa. Odigrao je 101 utakmicu i postigao 35 golova. Debitovao je 1994. protiv Brazila u Porto Alegreu (0:2), a poslednji nastup za “plave” imao je na Svetskom prvenstvu 2006. u Nemačkoj, protiv Obale Slonovače (2:3).
Nastupao za reprezentaciju Jugoslavije na Svetskim prvenstvima 1998.u Francuskoj i 2006. u Nemačkoj i na Evropskom prvenstvu 2000. u Belgiji i Holandiji, gde je bio najbolji strelac šampionata.
Nakon isteka ugovora sa Osasunom, u avgustu 2007, postaje slobodan igrač.
U martu 2008. postaje član ruskog Rubina iz Kazanja, s kim osvoja titulu šampiona Rusije, što je prvi trofej u isoriji kluba iz Tatarstana i prvi trofej našeg asa u bogatoj internacionalnoj karijeri.
18. Dejan Govedarica
Rođen je 2. oktobra 1969., reprezentativac sa Svetskog prvenstva 1998. i Evropskog šampionata 2000. godine.
Igračku karijeru počeo je u Proleteru iz Zrenjanina za koji je do prelaska u Vojvodinu 1992. odigrao 75 utakmica i postigao 16 golova. U Vojvodini je proveo skoro četiri pune sezone, tačnije u zimskom prelaznom roku 1996. godine odlazi u Volendam.
Odlične partije u Holandiji donele su mu transfer u italijanski Leće, ali je već u narednom šampionatu ponovo igrao u zemllji „lala i klompi”. Najdublji trag u holandskom fudbalu ostavio je u RKC Valvijku, za koji je u četiri godine zabeležio 78 mečeva i dao sedam golova. Još dve godine je igrao u istoj zemlji, za NEC iz Nijmegena, odakle se 2004. vratio u Vojvodinu.
Već nakon povratničke sezone oprostio se od aktivnog igranja.Za nacionalni tim debitovao je 23. decembra 1994, u meču protiv tadašnjih planetarnih prvaka – Brazila (0:2). Ukupno je odigrao 29 mečeva za „dres sa najdražim grbom” i dva puta je bio strelac: u pobedi na gostovanju Argentini (3:2) 28. decembra 1996. i u čuvenoj utakmici sa Špancima na EŠ u Holandiji i Belgiji, koji smo izgubili sa 4:3. Upravo je eliminacija sa prvenstva Starog kontinenta od Holandije označila i kraj njegovih reprezentativnih dana.
Posle povlačenja, bio je član stručnog štaba mlade reprezentacije koja je pod vođstvom Miroslava Đukića na EŠ 2007. godine osvojila drugo mesto.
19. Miroslav Stević
Rođen 7. januara 1970. u Ljuboviji.
Karijeru započeo u FK Bratstvo iz Bratunca, kao vrlo talentovan prešao u redove beogradskog Partizana, ali nije dobio pravu šansu u redovima “crno-belih” odigravši samo četiri prvenstvena meča u sezoni 1988-89. Odlazi na Banjicu gde u dresu FK Rad Beograd (1989-1992) na 60 prvenstvebnih duela postiže četiri pogotka.
Potpunu igračku afirmaciju doživljava u inostranstvu. Nakon kratkog boravka u redovima švajcarskog Grasshoppers-a (1991-92), započinje svoju bundesligašku odiseju u klubovima FC Dynamo Dresden (1992-94), TSV 1860 München (1994-99), BV Borussia Dortmund (1999-2002) i VfL Bochum (2003-05), da bi karijeru okončao u redovima drugoligaša SpVgg Unterhaching (2004-06). Jednu sezonu proveo je i u dresu turskog Fenerbahçe SK (2002-03).
U dresu Borusije iz Dortmunda bio prvak Nemačke 2002. a iste godine igrao i u finalu Kupa UEFA protiv holandskog Fejnorda (2:3).
Za reprezentaciju Jugoslavije nastupao na šest utakmica. Debitovao je relativno kasno, u 28. godini života, kod selektora Slobodana Santrača, 28. januara 1998. protiv Tunisa (3:0), a poslednji put za “plave” nastupao 21. juna 1998. protiv Nemačke (2:2) u Lansu, na Svetskom prvenstvu 1998. u Francuskoj.
Po okončanju igračke karijere postaje fudbalski menadžer, a posredovao je oko transfera trenera Lotara Mateusa i Jirgena Rebera u FK Partizan iz Beograda.
20. Dejan Stanković
Rođen 11. septembra 1978. godine u Beogradu.
Crvena zvezda
Dejan je najpre stvorio sebi ime u klubu iz njegovog rodnog grada Beograda, Crvena zvezda, u kojem je igrao u svim starosnim kategorijama. Prvu priliku da igra u seniorskom timu dobio je u sezoni 1994–1995 kada je postigao i svoj prvi gol, i to protiv kluba FK Budućnost Podgorica. Uskoro je postao redovan igrač prvog tima i postao omiljen kod navijača.
Početkom devedesetih godina prošlog veka, Crvena zvezda je bila pod međunarodnom zabranom jer su Ujedinjene nacije uvele sankcije protiv SR Jugoslavije, što je značilo da ovaj klub nije mogao da se takmiči na evropskim takmičenjima. Zabrana je ukinuta sezone 1996/97. i Dejan je odigrao zaista veliku ulogu u nezaboravnoj dvostrukoj pobedi nad 1.FC Kaiserslautern u Kupu pobednika kupova.
Pred početak sezone 1997/98. postao je kapiten tima kao najmlađi kapiten u istoriji ovog kluba.
S.S. Lacio
U leto 1998. godine, u transferu vrednom 7,5 miliona funti (24 miliona maraka) prešao je u S.S. Lacio gde je septembra 1998. kao debitant u Seriji A postigao go protiv Pječence. Tih godina u Laciju su igrale sve same zvezde, fudbaleri svetske klase na gotovo svim pozicijama. Međutim, Dejan je brzo sebi obezbedio redovno pojavljivanje u prvom timu bez obzira na konkurenciju igrača srednjeg reda kao što su Pavel Nedvěd, Juan Sebastián Verón i Roberto Mancini. Proveo je pet ipo uspešnih sezona u biancoceleste delu Rima da bi konačno potpisao u januaru 2004. godine potpisao ugovor sa klubom visokog profila Internazionale. Za vreme dok je on igrao u Laciju, ova klub je osvojio bukvalno sve titule koje je mogao da osvoji.
FC Internazionale Milano
Pošto je zapao u finansijske teškoće, S.S. Lazio je bio primoran da proda Dejana pa je u vreme transfera tokom sezone 2003/04 nastupila žestoka bitka za ovog igrača. Iako je Dejan najviše želeo da potpiše za Juventus F.C., na kraju je odabrao Internacionale. Možda je činjenica da je njegov kolega iz Lacija Roberto Mancini već igrao za Inter uticala na ovu njegovu odluku. Početkom februara 2004. godine, Stanković je odigrao svoju prvu utakmicu za Inter – i to u Seriji A protiv A.C. Siena. 7. maja 2006. godine, opet protiv Sijene u Seriji A, Dejan je odigrao svoj stoti meč za Inter.
Stanković je tokom sezone 2006-7. u Seriji A pokazao veoma dobru formu i postigao neke od odlučujućih golovi. Njegov pogodak protiv Katanije i nezaboravni go protiv gradskih rivala, AC Milana, samo su poboljšali njegovu dobru reputaciju kod navijača kluba Inter Milan.
Prema zvaničnoj rang-listi lista Gazetta dello Sport, Stanković je do sada ove sezone u Seriji A pet puta proglašen za najboljeg igrača na utakmici.
Stanković je 2. februara 2007. obnovio ugovor sa Interom koji je tako sebi obezbedio njegove usluge najmanje do 2010. godine
Međunarodna karijera
Stanković je na međunarodnom planu debitovao za SR Jugoslaviju protiv Južne Koreje 22. aprila 1998. Bio je prvi kapiten.
Privatni život
Oženjen je sestrom bivšeg klupskog kolege, Milenka Aćimovića, i ima troje dece.
Titule
Prvenstvo Italije (5): 2000, 2006, 2007, 2008, 2009
Kup Italije (4): 2000, 2004, 2005, 2006
Superkup Italije (5): 1998, 2000, 2005, 2006, 2008
Kup pobednika kupova (1): 1999.
UEFA super kup (1): 1999.
21. Perica Ognjenović
Perica Ognjenović (born 24 February 1977 in Smederevska Palanka, Serbia, SFR Yugoslavia), is a Serbian footballer.
At one point considered to be among Serbia’s biggest football talents, he is now widely viewed as one of the more spectacular examples of a sports-related bust.
Ognjenovic’s first football steps were made with hometown side Mladost, which is where he caught the eye of Serbian powerhouse Red Star Belgrade.
Extremely speedy and skillful on the ball, he quickly marked himself out as a potential star. A series of glowing performances for Red Star Belgrade earned him a move to Real Madrid on January 12, 1999 for a DM5 million transfer fee, and a reported annual salary of DM1.2 million. However, his time in Madrid was not a happy one. Ognjenovic spent two and a half fruitless years at Bernabeu, barely making around 30 first team appearances, mostly as a substitute, in all competitions (Primera, Copa del Rey, and Champions League). He was finally released during summer of 2001.
For the next six months, Ognjenovic had no club. He trained alone with a private coach until Kaiserslautern arranged a tryout and brought him in for free on January 17, 2002. The contract was signed until summer of 2002 with a 2-year extension option.
After failing to settle in Germany, Ognjenović’s next stop was China with Dalian Shide where he was brought in by the club’s Milorad Kosanović who knew him from Red Star.
Ognjenović then moved on to Dynamo Kyiv in the summer of 2003, but couldn’t earn playing time there either. Once one of the greatest European talents, his next stop was in French lower league club Angers SCO.
In May 2006, Ognjenović joined Malaysian Super League side, Selangor from Shah Alam, signing a 6-month contract. The club was sitting in last place at the time of his signing.
More recently Ognjenović joined Greek Super League club Ergotelis FC in December 2006 on a one and a half year contract.
Ognjenović was a member of the FR Yugoslavia 1998 FIFA World Cup squad.
22. Darko Kovačević
Darko Kovačević (born 18 November 1973 in Kovin, Serbia, SFR Yugoslavia) is a Serbian football player who currently plays for Olympiacos.
Early years
Kovacevic grew up in a modest family, in the suburbs of the Yugoslavian capital. At a very tender age many noticed his goalscoring attributes, such as his pace, his touch on the ball, his intelligent running on and off the ball, his accurate heading, and his ability to launch powerful shots with the minimum of backlift. His talent was first spotted by Olivier Draksic, the head scout for Proleter Zrenjanin, within a few months of seeing Kovacevic play, Draksic signed him up for Zrenjanin as a youth team player.
Proleter Zrenjanin
He enjoyed a succesful first season with Proleter Zrenjanin, scoring 37 goals in just 51 games, after that magnificent season it was rumoured that A.C. Milan, Inter Milan, Juventus, Roma, and Barcelona were all intrested in buying him, but instead Kovacevic decided to leave for Red Star Belgrade as he didn’t think he was ready to be a big team player. On the deadline day of the summer transfer window (1994) Kovacevic was sold to Red Star Belgrade for L6.5million pounds, the sum was originally L4.5million but as Red Star Belgrade won the double an additional L2million was added on.
Red Star Belgrade
Another season of achievment waited for Kovacevic at Red Star Belgrade, as he was top scorer on his debut season, posing a deadly games-to-goal ratio of 47 games to 37 goals. Kovacevic was instrumental in Red Star Belgrades double triumph, and yet again Europes biggest teams were waiting to sign Kovacevic, but after a year at the club Kovacevic was sold to Sheffield Wednesday for a fee of L10million, leaving behind a chance of European glory to depart for the lower tiers of British football was not the smartest thing to do and the Red Star Belgrade fans’ made their feelings heard in Kovacevics’ last games, as he was booed mercilessly by his own fans.
Sheffield Wednesday
His time at Sheffield Wednesday was terrible to say the least as he was a usual reserve and never managed to find any starts, he expressed to football magazine SHOOT! his feelings towards Sheffield Wednesday saying that he was depressed, he was a ghost there, the players weren’t worthy of their places in the team, and that the managment was mediocre at best, this brought on rage from the Sheffield Wednesday supporters, players, and managment. Kovacevic was not offered a new contract by Sheffield Wednesday and he was shipped out to Real Sociedad on a free in the summer of 1996.
Real Sociedad
He enjoyed succesful times at Real Sociedad playing 91 games and scoring 41 goals in two seasons (averaging either 20 or 21 goals in his first two seasons) it seemed that all along the Spanish game had suited it best, and after scoring a double against Real Madrid and helping Real Sociedad top the La Liga group he became a cult figure, as fans made up their own chant: You look good in our shirt. He is already known as a legend at Real Sociedad, and usually referred to as the Yugoslavian Ronaldo by Real Sociedad fans.
Juventus
In July 1999 Real Sociedad had confirmed the sale of Darko Kovacevic to Juventus for an un-disclosed fee, all did not go to plan though, as he played 47 games only scoring 11 goals. Prior to the Yugoslavian Ronaldo chants by Real Sociedad fans, the Juventus ultra-fans instead chanted Yugoslavian Failure also prior to the You look good in our shirt chants by Real Sociedad fans, the Juventus ultra-fans instead chanted You look horrific in our shirt, causing Kovacevic to leave after just two seasons with Juventus. His best games were against Levski Sofia and SSC Napoli,where he scored braces.Both games Juve won 1:3 away.
Lazio
He failed to make his mark at Lazio as he was never given enough chances to prove himself, in 7 games he scored no goals, and had 14 shots on target, people think his dip in form was his phobia of the italian superfans who had mercilessly booed him while he was in Italy, he was deeply depressed in Italy and he explained to Gazello de Sport that he was worried about his safety and that he didn’t think he was good enough to impress the superfans. After only a single season with Lazio he left for Real Sociedad.
Real Sociedad Again
On his return to Real Sociedad he was welcomed with a standing ovation, as banners rolled out from the terraces, all of which were claiming how great Kovacevic was. On his return to Real Sociedad he scored four goals, causing both him and the whole of the Real Sociedad home crowd to cry. In 2007 he was inducted in the Real Sociedad Hall Of Fame for his contribution to the club. He managed to score 162 goals in 260 games for the Real Sociedad squad.
Olympiacos
In 2007 Kovačević signed with Greek champions Olympiacos CFP. Kovačević once again reached top form for the Piraeus based club, scoring 17 goals in the Greek Superleague to lead Olympiacos to the league championship, and adding 3 goals in the Champions League as the team reached as far as the Round of 16.
Kovačević scored twice in the UEFA Cup 2008-09 1st round 5-0 home leg win against FC Nordsjalland.
In early 2009, he was diagnosed with a heart problem, which might force him to retire from professional football.
International Career
In 59 games for Yugoslavia he has scored 10 times, and has featured in the World Cup of France, in 1998 and also the 2000 European Championships.
Podaci uzeti sa sajta www.reprezentacija.rs
za P.U.L.S.E: Simić Mihajlo
Novi početak – Francuska 1998. II deo napisao/la Moca dana
Pregled tekstova autora – Moca →