Italija 1990

1. Tomislav Ivković

Tomislav Ivković (born August 11, 1960) is a retired Croatian football goalkeeper who also played in 38 international matches for the national team of former Yugoslavia between 1983 and 1991.

He was born in Zagreb and started his professional career playing for Dinamo Zagreb in 1978. He moved to Dinamo Vinkovci in 1982, but soon changed his club by moving to Red Star Belgrade in 1983. In 1985, he transferred to his first foreign club as he joined Tirol Innsbruck from Austria, where he played until 1988. After short spells with Wiener Sportclub and Racing Genk, he went on to move to Portuguese club Sporting Lisbon in 1989 and continued to play for the club until 1993. He subsequently continued to play in Portugal for Estoril, Vitória Setúbal, Belenenses, spanish Salamanca and Estrela da Amadora before going into retirement.

With the Yugoslav national team, he participated at the Euro 1984 in France, won the bronze medal at the 1984 Summer Olympics in Los Angeles, and reached the quarterfinals of the 1990 FIFA World Cup in Italy, where the team was defeated by Argentina in the penalty shootout and Ivković himself became remembered for saving Diego Maradona’s kick.

He was in the Croatian national team as their goalkeeping coach after replacing Dražen Ladić on this position in 2004. The team also participated at the 2006 FIFA World Cup finals in Germany.

2. Vujadin Stanojković

Vujadin Stanojković (rođen 10. septembra 1963.) je makedonski fudbalski trener i bivši igrač.

Igrao je za državni tim Jugoslavije 21 put i postigao 1 gol, između 1988 i 1992, uključujući dve utakmice na Svetskom kupu 1990. Između 1994 i 1995 je odigrao 7 nastupa za novoosnovanu makedonsku reprezentaciju.

Nakon penzionisanja Vujadin Stanojković je držao direktorsku poziciju u FK Makedonija. On je takođe bio i pomoćni trener makedonske reprezentacije. Godine 2004 imenovan je za direktora FK Vardar.

3. Predrag Spasić

Spasić Predrag (1965), reprezentativni bek i internacionalac u Španiji.

Preskočio je dosta lekcija iz fudbalske veštine, ali zahvaljujući fizičkim mogućnostima, kao i krajnje profesionalnom odnosu prema svojim obavezama uspeo je da nadoknadi sve propuste i svaki trener je morao da ima poverenja u “srpskog Brigela”, kako su ga pojedini novinari zvali, dok je za navijače Partizana postao “Vojvoda Spale”.

Karijeru je počeo u nižerazrednoj Slaviji iz Ilićeva, izuzetan talenat dokazao u kragujevačkom Radničkom (1983-1988), a proslavio se u dresu beogradskog Partizana (1988-1990). Sa “crno-belima” osvojio Kup Jugoslavije 1989.

Kao internacionalac igrao je u madridskom Realu (1990-1991), Osasuni (1991-1993) i Atletico Marbelji (1994-1995). Karijeru okončao u dresu novobeogradskog Radničkog.

U dresu reprezentacije Jugoslavije odigrao je 31 utakmicu i postigao jedan pogodak (u meču Jugoslavija-Francuska 3:2, Kvalifikacije za SP 1990 u Italiji). Debitovao je 1988. protiv Švajcarske (2:0) u Lucernu, a poslednju utakmicu za “plave” odigrao 1991. (Jugoslavija-Farska Ostrva 2:0).

Učesnik Svetskog prvenstva 1990. u Italiji. Bio je starter sa maksimalnom minutažom na svih pet mečeva naše reprezentacije.

4. Zoran Vulić

Rođen 4. oktobra 1961. u Splitu.

Karijeru je započeo i završio u splitskom Hajduku gde je kasnije imao zapažene rezultate kao trener. Nastupao je i u francuskom Nantesu, a kao igrač znao je zaigrati na svim pozicijama od libera do centarfora. Kao igrač Mallorce nastupio je na svjetskom prvenstvu 1990. u Italiji.

Nastupao je 25 puta za reprezentaciju Jugoslavije u razdoblju od 1985. do 1991. i postigao 1 pogodak. Debitovao je 30. aprila 1986. protiv Brazila (2:4) u Recifeu, a od dresa “plavih” oprostio se 16. maja 1991. protiv Farskih Ostrva (7:0). Dres hrvatske reprezentacije obukao je 2 puta, uključujući i na prvoj utakmici protiv SAD-a 1991.

Prvi put je seo na mesto trenera voljenog mu kluba u sezoni 1997-98. kao treći trener te sezone, ali otišao nakon zadnjeg kola. Opet je postao trener Hajduka 3 godine kasnije, te nakon 5 godina vladavine zagrebačke Kroacije doneo je Hajduku naslov prvaka. Nije ostao trener, a nasledio ga je Nenad Gračan. Vratio se opet brzo nakon toga i u klubu proveo čitavu sezonu 2002-2003. osvojivši 2. mesto u ligi i nacionalni kup, dok je sledeće godine u Kupu UEFA nesretno ispao od italijanske Rome. I te je sezone uspešno vodio splitske bile, ali je 3 kola pre kraja otišao iz kluba zbog neslaganja sa upravom. Naslednik Petar Nadoveza samo je dovršio posao osvajanja prvenstva. Vulića je takav rasplet događaja jako pogodio, te i danas ne priznaje kada mu netko spomene da je osvojio samo 1 naslov prvaka, govoreći da mu je to bilo: “kao majci oduzeto tek rođeno dete”.

Zabeležena je kratka avantura u Segesti iz Siska gde je vodio klub tek 1 utakmicu. Ostatak je vremena provodio većinom čekajući angažman u Hajduku. Jednom ga je Zdravko Mamić poželio na klupi Dinama.

Krajem (za Hajduk izuzetno neuspješne) sezone – 2006. godine postao je trener omladinskog pogona kluba, no, neočekivanom ostavkom trenera seniora Luke Bonačića, po četvrti put je seo za kormilo splitskog kluba. Vulić je uspeo preporoditi ekipu, koja je postala kompaktnija i karakternija. Nakon ostvarenja rekordnih 7 pobeda u prvih 7 kola, Vuliću je na Poljudu počela skandirati, inače vrlo zahtijevna, splitska publika, čime je Vulić postao jedan od retkih sa takvim “priznanjem”. Međutim, do sredine drugog dela sezone, forma je padala, a ta ista publika zamerila je očajne igre sa Dinamom, te nedavanje više prilika mlađim igračima poput Drage Gabrića, te je nakon prvog domaćeg poraza u sezoni ( NK Pula 0:1 ) podneo ostavku.

Nakon toga trebao je dobiti posao šefa omladinskog pogona Hajduka, međutim, kasnije su mu ponudili samo vođenje jedne od ekipa u omladinskoj školi, što je Vulić odbio.

5. Faruk Hadžibegić

Rođen 7. oktobra 1957 u Sarajevu.

Svoje prve fudbalske korake Faruk Hadžibegić napravio je na Koševu. Svoju bogatu karijeru Faruk Hadžibegić započinje u FK Sarajevu 1975. U bordo timu Hadžibegić se zadržao do 1985 godine a iste godine je sa FK Sarajevom osvojio titulu prvaka bivše Jugoslavije. Faruk Hadžibegić bio je poznat kao razbijač u odbrani, a gotovo nemoguće je bilo proći pored njega. Njegova dobra izdanja primećuju iz Betisa u kojem je Hadzibegić odigrao dve veoma dobre sezone (1985-87). Nakon Betisa Hadžibegić se seli u Francusku gde je za Sochaux odigrao 7 sezona (1987-94). Karijeru završio u francuskom Tuluzu.

Za reprezentaciju bivše države nastupio je čak 61 put i postigao dva gola. Debitovao 13. oktobra 1982. protiv Norveške (1:3) u Oslu. Bio član selekcije koja je nastupala 1990. godine na Svetskom Prvenstvu u Italij. U četvrtfinalu protiv Argentine, pored Stojković i Brnovića, nije bio precizan u izvođenju jedanaesteraca za dobijanje pobednika. I u toku raspada SFRJ, nastavio da igra za reprezentaciju. Poslednji put obukao “plavi” dres 25. marta 1992. protiv Holandije (0:2) u Amsterdamu, u pripremnoj utakmici za Evropsko prvenstvo 1992. sa kojeg je reprezentacija vraćena usled sankcija UN-a.

Odmah nakon prekida fudbalske karijere Hadžibegić se u Sochauxu počinje baviti trenerskim poslom. Njegovi igrački dani obeženi su sjajnim razultatima i sjajnim izdanjima. Sa Sochauxom je igrao u polufinalu Uefa Kupa.

1999. godine Faruk Hadžibegić preuzima reprezentaciju Bosne i Hercegovine koju kao selektor ne vodi ni punih godinu dana. Reprezentaciju BiH preuzeo je onda kada je nacionalni tim već izgubio sve šanse da se plasira na Evropsko Prvenstvo 2000. godine. I uprkos poslednoj pobedi protiv Estonije rezultatom od 1:4 u kojoj je Elvir Baljić sva četiri puta zatresao mrežu domaćina, Faruk Hadžibegić se povlači sa mesta selektora. Jer ipak neuspeh nije mogao podneti.

U dosadašnjoj karijeri, Hadžibegić je vodio ekipe Sošoa, Real Betisa, Troe, Gazijantepa, Dijabakispora, Denizlispora. Posle tri godine provedene u turskom šampionatu, Faruk Hadžibegić se vratio u Francusku gde je preuzeo francuskog drugoligaša Nior.

6. Davor Jozić

Rođen 22. septembra 1960. u Konjicu.

Karijeru je počeo u rodnom Konjicu, a fudbalsku afirmaciju stekao u dresu FK Sarajevo (1979-87). Za tim sa Koševa nastupao na 169 prvoligaških mečeva i postigao 15 golova. Kao internacionalac u Italiji, nastupao je za Ćezenu (1987-93) i Speciju (1995-96) odigravši 170 prvenstvenih mečeva u Kalču. Jednu sezonu (1993-94) igrao i za meksičku ekipu Club América.

Za mladu i olimpijsku reprezentaciju odigrao je 24 meča. Učestvovao na Olimpijskim igrama 1988. u Seulu.

U dresu A reprezentacije Jugoslavije odigrao je 27 mečeva i postigao dva gola (oba na SP 1990. u Italiji). Debitovao je 12. septembra 1984. protiv Škotske (1:6) u Glazgovu, a poslednji meč za “plave” odigrao 1. maja 1991. protiv Danske (1:2) u Beogradu, u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo 1992. u Švedskoj.

U Italiji je stekao trenersku diplomu i radio je s mlađim kategorijama Ćezene i bio jedno vreme pomoćnik Fabriciju Kastoriju u prvom timu Ćezene.

7. Dragoljub Brnović

Dragoljub Brnović je karijeru počeo u Crvenoj stijeni, a nastavio u Budućnosti, u kojoj je igrao do 1988. godine, kada je postao član Partizana.

Crno-beli dres nosio je dve sezone, a uoči Svetskog prvenstva u Italiji potpisao za francuski Mec. Poslije četiri uspješne sezone u Mecu, karijeru je nastavio u Švedskoj, a završio u Luksemburgu.

Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 14. oktobra 1987. godine, protiv Severne Irske u Sarajevu. Bio je standardni prvotimac reprezentacije na Mundijalu u Italiji. Jedan je od reprezentativaca (pored Stojkovića i Hadžibegića) koji nisu realizovali jedanesterce u četrvrtfinalu protiv Argentine (0:0 – 2:3). Za reprezentaciju SFRJ odigrao je 25 utakmica i postigao jedan pogodak.

8. Safet Sušić

Rođen je 13. aprila 1955. godine u Zavidovićima, BiH

Jedan od najboljih fudbalera Evrope i sveta u svojoj generaciji, Sušić je bio jedan od onih fudbalskih umetnika koji je sa elegancijom gazele prolazio kroz protivničke obrane, ostavljajući gledaoce bez daha i dilemom jesu li dobro videli ili ih samo oči varaju. Blistavu karijeru započeo je u Krivaji iz Zavidovića. Brat Sead, po mnogima i veći talenat od Safeta ali njegov fudbalski put umnogome je obeležio život van sportskih terena, odveo ga je 1968. na igralište Krivaje, što je bilo presudno u sportskom opredeljenju Safeta Sušića. U prvom timu Krivaje igrao je kada je imao 16 godina.

Godine 1972. odlazi na Koševo u juniorsku ekipu Sarajeva. U prvom timu Sarajeva debitovao je 3. avgusta 1973. godine na Koševu protiv Crvene Zvezde u letnjoj ligi šampiona.
Kao izraziti napadač-golgeter, isticao se visokom individualnom tehnikom i vrlo atraktivnom igrom. Dobio je brojna priznanja: 1979. proglašen je za najboljeg jugoslovenskog fudbalera, 1980. za najboljeg sportistu SR Bosne i Hercegovine, a 1981. dobio je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva.

Za reprezentaciju Jugoslavije prvi put nastupio je u Budimpešti 5. oktobra 1977. godine u susretu sa Mađarskom i postigao dva gola. U to vreme nastala je i poštapalica „ne može Borota (čuveni jugoslovenski golman-excentrik i slikar amater poznat kao prvi čovjek nikada slabije obrane jugoslovenske reprezentacije op.a.) primiti koliko Safet može dati“. U prvih deset reprezentativnih susreta, tri puta je postigao het trik. Za „A“ reprezentaciju do kraja 1981. odigrao je 20 utakmica.

Godine 1979. proglašen je za najboljeg fudbalera Jugoslavije a u sezoni 1979/80. bio je najbolji strelac u Prvoj ligi, zajedno sa Kostićem iz Napretka. Reprezentativni početak kakav je Sušić imao u nacionalnoj selekciji Jugoslavije, niko i nikada nije imao.

Debitovao je na čuvenom Nep Stadionu u Budimpešti i već u toj prvoj utakmici postalo je jasno ko će biti naslednik velikog Dragana Džajića, u to vreme jednog od najboljih igrača na svijetu. Već u sledećem susretu nosio je Džajin dres sa brojem 11 i utrpao je Rumunskom golmanu Moraruu tri komada u Bukureštu, bizarna utakmica u kojoj su Rumuni Borotu savladali već u drugom minutu na kraju je završila rezultatom 6:4 za Jugoslaviju, a Sušić je uz tri gola uspeo pogoditi i stativu nakon koje je Mužinić postigao drugi pogodak za Jugoslaviju. Zvezda je rođena.

Protiv Italije na Maksimiru, 1979. godine, Sušić je praktično sam pobedio tada skoro nepobedive Italijane. Ni Gentile ni Konti nisu uspeli zaustaviti fudbalskog maga, tri gola pospremio je u mrežu Italijana i majstorski namestio četvrti za Zajeca.

Septembra iste godine, mesto radnje beogradska Marakana, utakmica protiv Argentine. Opet na scenu stupa Pape i sa tri gola pobeđuje tada aktuelne svetske prvake predvođene legendarnim Kempesom. Kako se utakmica zahuktava, argentinski selektor Menoti uviđa da Sušića ne može čuvati jedan igrač pa mu konstantno kroz utakmicu dodaje po još jednog čuvara, nakon svakog Safetovog gola na njemu se menjaju i dupliraju čuvari. Utakmica je završena sa četiri Argentinca koji u isto vreme čuvaju Sušića a ovaj je ipak uspio postići tri pogodka.

Nakon ovih bravuroznih izdanja u nacionalnom dresu, i nakon što je ispunio zakonsku normu od 28 godina starosti potrebnu za odlazak u inostranstvo, za Sušića je nastala prava potera od strane najvećih klubova Evrope. Posao sa Interom je već bio dogovoren i Sušić je navodno potpisao predugovor međutim u sve se umiješao Torino sa boljom ponudom i nakon što je Sušić odlučio potpisati za Torino, Inter se žalio fudbalskom savezu Italije i kao rezultat svega Sušić je dobio jednogodišnju suspenziju za dolazak u Italiju.

Posle toga Sušić odlazi u Francusku, u Paris Saint Germain i tamo ostaje do kraja svoje nogometne karijere. U Parisu je bio i ostao najveća nogometna legenda PSG-a, pre i nakon njegovog dolaska taj klub više nije bio isti. Moglo bi se reći da je sa dolaskom Safeta Sušića PSG prelomio tu neku nevidljivu granicu i ušao u red najvećih klubova Francuske. Možda i najbolju ocenu kvaliteta i fudbalskog znanja o Sušiću dao je Miroslav Ćiro Blažević rečima «Ćiro je trenirao svetske igrače, ali je Safet Sušić neponovljiv, jedan i jedini. On je bio umjetnik!»

Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 54 utakmica i postigao 21 gol, učestvujući 1982. na Svetskom prvenstvu u Španiji i 1990. na Svetskom prvenstvu u Italiji, kao i 1984. na Prvenstvu Evrope u Francuskoj.

Debitovao je za reprezentaciju 5. oktobra 1977. protiv Madarske u Budimpešti sa dva postignuta gola, a poslednju utakmicu za nacionalni tim odigrao 14. novembra 1990. u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo protiv Danske (0:2) u Kopenhagenu.

Danas Safet Sušić kao trener živi i radi na relaciji Francuska – Turska.

9. Darko Pančev

Jedan od najboljih golgetera svih vremena u bivšoj Jugoslaviji i jedan od najboljih na svetu u svojoj generaciji.

Rodjen 7. 9. 1965. u Skoplju, počeo da igra u skopskom Vardaru. Debitovao za prvi tim proleća 1983., a već u sezoni 1983/84 postao najbolji strelac PJ sa 19 golova. Sa osrednjim Vardarom bio stalno u vrhu liste najboljih strelaca i postao povremeni reprezentativac (debitovao 1984. protiv Madjarske).

Veliki preokret u njegovoj karijeri bio je prelazak u Crvenu zvezdu 1988. godine. Zvezda je za dlaku pretekla Partizan i, dovevši Pančeva i Savićevića, počela da stvara tim za najviša evropska dostignuća. Nakon godine provedene u JNA, za Crvenu zvezdu je debitovao protiv Slobode, 30.7. 1989. sa dva pogotka. Sa Crvenom zvezdom je osvojio titulu prvaka Jugoslavije 1990., 1991. i 1992, Kup Jugoslavije 1990. (postigao jedini gol protiv Hajduka u finalu), Kup evropskih šampiona 1991. (“Zlatna kopačka Crvene zvezde pozlatila je naš crveno-beli tim”, Milojko Pantić) i Interkontinentalni kup 1991. (strelac trećeg pogotka protiv Colo Colo-a). Najbolji strelac PJ bio je jos tri puta, 1990., 1991. i 1992.

Pančev je bio rasan napadač. Jedino što je u fudbalu znao bilo je da da gol. A to je ono zbog čega se fudbal igra. Postizao je lepe i ružne golove, desnom i levom nogom, glavom, rukom (protiv Hajduka 1991.), kolenom, petom, čak i zadnjicom (kada je skočio da blokira loptu koju je očistio odbrambeni igrač Sarajeva, 1990.), iz penala, slobodnih udaraca… Jednostavno, davao je golove na sve moguće nacine. To što nije umeo da vodi loptu, da dribla (osim na malom prostoru, gde je znao protivnika da uhvati na krivoj nozi), da uklizava, da pomaže odbrani, iako je tada već bio sastavni deo modernog fudbala, navijači su mu opraštali.

1991. bila je najuspešnija za “Kobru”. Pored već spomenutih trofeja, bio je najbolji strelac reprezentacije Jugoslavije u kvalifikacijama za PE 1992. U tom takmičarskom ciklusu postigao je 11 golova, uključujući i tri het-trika (protiv Austrije, Severne Irske i Farskih ostrva). Bio je i najbolji strelac Crvene zvezde u KES 1991., sa 5 pogodaka. No, to nije bilo dovoljno, pa je zlatna lopta francuskog “France Football”-a pripala Jean-Pierre Papin-u. Finalisti KEŠ sa Marseille-om. Pančev je podelio drugo mesto sa klupskim drugovima Dejanom Savićevićem i Robertom Prosinečkim. Za utehu mu je ostala Zlatna kopačka, postigao je te sezone 34 pogotka u PJ i time oborio rekord Slobodana Santrača.

U sledećoj sezoni, i pored dobrih igara, Crvena zvezda nije stigla do finala. Nezaboravan je bio “Show Pančev” u Atini. Na aerodromu je isprovocirao grčku javnost napisavši “Makedonac” na formularu za ulaz u zemlju. Svaki put kad bi pipnuo loptu, usledile bi salve zvižduka navijača Panathinaikosa (uglavnom pristalice levo orijentisanog PASOK-a, prim. aut). Darko im se odužio sa dva predivna pogotka, kakvi na stadionu Karaiskaki verovatno do danas nisu vidjeni, i eliminisao zelene. Posle drugog pogotka, zaigrao je makedonsko kolo i ućutao atinsku publiku.

1992. godine je otišao u milanski Internazionale. Nije uspeo da se prilagodi tamošnjem načinu igre, a uz svo dužno postovanje, nisu ga čuvale odbrane Čelika, Osijeka i Rada, već Milana, Juventusa, Parme i drugih, pa je za tri sezone na 30-ak utakmica postigao tek desetak golova i nikada nije uspeo da se ustali u prvom timu Intera pored Urugvajca Sose koji je igrao u sjajnoj formi, zatim najboljeg strelca Svetskog Kupa 1990. Salvatore Totto Schillacija, te holandske super-zvezde Dennis Bergkampa. U Bundesligi je igrao u osrednjim klubovima, Fortuna Düsseldorf i VfB Lajpcig..

Po raspadu SFRJ igrao je šest utakmica za BJRM i postigao jedan pogodak.

Za reprezentaciju Jugoslavije postigao je 17 golova na 27 utakmica, u Prvenstvu Jugoslavije, bio je drugi strelac svih vremena, sa 169 golova (85 za Vardar i 84 za Crvenu zvezdu). Treba istaći da je Santrac (osim dve sezone u Švajcarskoj) celu svoju karijeru igrao u PJ, dok je Pančev odigrao samo 8 sezona u Prvoj ligi, protiv ipak jačih i žešćih odbrana od onih protiv kojih je igrao Santrač šezdesetih i sedamdesetih.

Avgusta 2006., bivši fudbaler beogradske Crvene zvezde konačno je dobio “Zlatnu kopačku”, kao nagradu za najboljeg strelca u Evropi u sezoni 1990/91. godine.

Pančev je u toj sezoni postigao 37 golova, ali mu je nagradu tada osporio Fudbalski savez Kipra, tvrdeći da je njihov igrač postigao 40 golova.

Kasnije je tu tvrdnju kiparskog saveza osporio francuski sportski list “Ekip”, koji i dodeljuje “Zlatnu kopačku”.

Kandidat za predsednika Evropske fudbalske federacije, Francuz Mišel Platini je prilikom dodele “Zlatne kopačke” na ceremoniji u Skoplju izjavio je da mu je “teško da uruči nagradu fudbaleru koji je pobedio njegov Olimpik”.

“Šalu na stranu, nagrada, iako sa zakašnjenjem, ide u prave ruke”, rekao je Platini.

Na dodelu zlatne kopačke Pančevu doputovao je i predsednik Crvene zvezde Dragan Stojković, kao i glavni urednik lista “Ekip”, koji dodeljuje kopačku, Žan Filip Lekler.

Pančev, koji sada ima 41 godinu, prestao je da igra fudbal profesionalno 1997. godine. Karijeru je započeo u skopskom Vardaru, a 1988. je prešao u Crvenu zvezdu, za koju je igrao četiri godine i postigao 84 gola.

“Ponosni smo što smo u Zvezdi imali velike igrače, kao što je Pančev. Ostavio je duboki trag u našem klubu”, rekao je na ceremoniji u Skoplju Dragan Stojković.

10. Dragan Stojković – “Piksi”

Rođen je 3. marta 1965. godine u Nišu, Srbija.

Sa 175cm i 73kg briljirao je na poziciji centralnog veznog igrača. U detinjstvu dobio nadimak “Piksi” po aktuelnom crtanom filmu tog vremena.

Svoju profesionalnu karijeru započeo je u FK Radnički Niš u sezoni 1981-82. Sledeće 4 sezone za Radnički je u 69 mečeva postigao 8 golova. Nakon toga prelazi u Crvenu Zvezdu gde u narednih 5 sezona postiže 48 golova u 120 utakmica za “crveno-bele”. Ubrzo je postao kapiten tima i najbolji igrač u Jugoslaviji. Međutim, najveće priznanje je dobio kada je 3. maja 1989. promovisan u petu Zvezdinu Zvezdu.

1990. godine je prešao u francuski Olimpik iz Marseja sa kojim je već u prvoj sezoni došao do finala Kupa evropskih šampiona, u kome je igrao svega nekoliko minuta i to upravo protiv svog bivšeg kluba, Crvene zvezde. Iz Olimpika je zatim prešao u Veronu gde je proveo jednu sezonu.

Igračku karijeru je završio u Nagoji u kojoj je ostavio neizbrisiv trag, nakon nekolikao uspešnih godina igranja u zemlji izlazećeg sunca. U Japanu je tri puta izabran za najboljeg igrača lige 1995. 1996. i 1999. godine.

Reprezentacija

Za reprezantaciju je odigrao 84 utakmice, debitovao je za nacionalnu selekciju 1984. u Francuskoj. Učesnik je Svetskog prvenstva 1990. godine u Italiji, i Francuskoj 1998. i Evropskog prvenstva 1984. u Francuskoj i 2000. u Holandiji i Belgiji.

Po završetku igračke karijere bio je predsednik Fudbalskog saveza Jugoslavije, a od jula 2005. do oktobra 2007. je bio predsednik FK Crvena zvezda.

U toku fudbalske sezone 2007/08. odlazi ponovo u Japan da bi trenirao svoj bivši klub Nagoju. U svojoj debitantskoj sezoni sa klubom zauzima treće mesto u prvenstvu i biva proglašen za najuspešnijeg trenera u japanskoj Džej ligi.

Priznanja

Prva liga Jugoslavije, najbolji igrač: 1988 i 1989
Džej liga, najbolji igrač: 1995
Džej liga, najboljih jedanaest: 1995, 1996, 1999

Oženjen je i ima troje dece.

11. Zlatko Vujović

Rođen 26. avgusta 1958. u Sarajevu, napadač i reprezentativac Jugoslavije.

Fudbalsko ime je stekao u splitskom Hajduku, za koga je igrao punih deset godina (1976-1986). Sa Hajdukom je bio prvak Jugoslavije (1979) i osvajač Kupa maršala Tita (1984).

Internacionalac u francuskom klubovima Bordo (1986-1988), Kan (1988-1989), Pari Sen Žermen (1989-1991), Sošo (1991-1992) i Nica (1992-1993). Sa klubom Bordo osvojio je francuski Kup i prvenstvo (1987). Dugo je držao rekord u broju napravljenih jedanaesteraca nad njim u francuskom šampionatu.

Za reprezentaciju SFR Jugoslavije odigrao je 70 utakmica i postigao 25 golova.

Debitovao je na utakmici protiv Kipra (3:0) u Nikoziji, a oprostio se na meču protiv Danske (2:0) u Kopenhagenu. Učesnik OI 1980. u Moskvi, svetskih prvenstava (1982. i 1990) i Evropskog šampionata (1984).

12. Fahrudin Omerović

Fahrudin Omerović (born August 26, 1961. in Doboj) is a retired Bosnian football goalkeeper.

He was capped eight times for Yugoslavia between 1989 and 1992, including a spot on Yugoslavia’s 1990 World Cup roster. However, he did not see a single minute of action and spent the tournament as backup to Tomislav Ivković. At that time he played for FK Partizan.

In 1996 he played 3 matches for the newly established Bosnian national team. After the 1990 World Cup, he made a transfer to Kocaelispor in 1992. He played Kocaelispor for 4 years. After he moved to Istanbulspor and played there for 2 years. Finally he retired in 1997-98 season.

13. Srećko Katanec

Srećko Katanec (rođen 16.07.1963. godine u Ljubljani, Slovenija) je slovenački i nekadašnji jugoslovenski fudbaler. Trenutno je glavni trener reprezentacije Ujedinjenih Arapskih Emirata.

Srećko Katanec je započeo svoju fudbalsku karijeru veoma rano u klubu NK Ljubljana. 1981. godine prelazi u klub Olimpija Ljubljana, i tu ostaje do 1985. kada prelazi u Dinamo Zagreb. Sledeće godine, 1986., prelazi u Partizan (Beograd), sa kojim postaje deo šampionskog tima nakon pobede Partizana u jugoslovenskom šampionatu. 1988. godine prelazi u nemački klub VfB Štutgart. Klub se plasira do finala UEFA kupa 1989. godine i finale gubi protiv Napolija, kluba Dijega Maradone. U Nemačkoj ostaje svega jednu sezonu. 1989. godine potpisuje ugovor sa italijanskim klubom Sampdorija i već tokom prve sezone igre pobećuje sa timom i odnosi titulu Evropski kup pobednika. 1991. godine Sampdorija dolazi do finala italijanske lige, ali gubi od Barselone.

1984. godine na evropskom šampionatu u Francuskoj po prvi put igra za reprezentaciju tadašnje SFRJ. Iste godine, zajedno sa reprezentacijom, na Olimpijskim igrama 1984. godine u Los Anđelesu osvaja treće mesto i dobija bronzanu medalju. Uspešno je igrao u kvalifikacionim krugovima za Svetsko prvenstvo u fudbalu 1990. godine, održanom u Italiji, i time postao treći Slovenac koji je igrao na prvenstvu u nacionalnom dresu. U 31 utakmici postigao je pet golova.

Nakon raspada SFRJ, ponovo igra u kvalifikaconim mečevima, ovog puta za Evropski šampionat u fudbalu 1996. godine održanom u Engleskoj. U jednom od ovih mečeva, postigao je jedan gol, u utakmici Slovenija protiv Italije. Utakmica je održana 7.09.1994. godine u Mariboru. Nedugo nakon ove utakmice, njegov ugovor sa Sampdorijom ističe i time se završava i njegova fudbalerska karijera.

Od 1998. do 2002. bio je selektor Slovenije i učestvovao na EP u Holandiji i Belgiji 2000, a zatim i na Mundijalu u Japanu i Južnoj Koreji. Od februara 2006. do aprila 2009. godine vodio nacionalni tim Makedonije, da bi u junu 2009. preuzeo reprezentaciju Ujedinjenih Arapskih Emirata.

Nekadašnji reprezentativac Jugoslavije na klupskom nivou je trenirao Goricu i Olimpijakos.

14. Alen Bokšić

Alen Bokšić, ( Makarska, 21. siječnja 1970. ), bivši hrvatski nogometaš.
Bokšić je svoju uspješnu i bogatu karijeru počeo u splitskom Hajduku kojem donosi trofej pobjednika posljednjeg nogometnog kupa Jugoslavije. I to pogotkom novopečenom prvaku Europe, Crvenoj zvezdi na stadionu Partizana (ondašnjem stadionu JNA). Kasnije karijeru nastavlja u klubovima Cannes, Olympique Marseille (1992/1993. je bila najuspješnija Bokšićeva sezona, postigao je 23 gola u francuskom prvenstvu i s klubom osvojio naslov prvaka Francuske i Lige prvaka), Lazio, Juventus i Middlesbrough.

Bokšić je bio u sastavu reprezentacije Jugoslavije na svjetskom prvenstvu 1990. u Italiji, ali nije igrao ni na jednoj utakmici. Nakon osamostaljenja je nastupao za reprezentaciju Hrvatske, te je kao njezin član bio na europskom prvenstvu 1996. u Engleskoj, te na SP 2002. u Japanu i Južnoj Koreji. Iako je Bokšić pomogao kvalificiranju reprezentacije na SP u Francuskoj 1998. odlučujućim golom protiv Ukrajine u dokvalifikacijama, ozljeda ga je spriječila da nastupi na samom prvenstvu, gdje je reprezentacija Hrvatske postigla svoj najveći uspjeh u povijesti – 3. mjesto. Koliko je Bokšić bio važan član u reprezentaciji govori i činjenica da je postigao i odlučujući gol u posljednjoj utakmici kvalifikacija za SP 2002., kada je Hrvatska u Zagrebu pobijedila Belgiju 1-0.
U travnju 2007. preuzeo je funkciju podpredsjednika Hajduka kao legitimni nasljednik Branka Grgića, no Grgićevim odlaskom napustio je klub.

(wikipedia)

15. Robert Prosinečki

Rođen 12. januara 1969. u Vilingen-Šveningenu, Nemačka.

Karijeru je započeo u zagrebačkom Dinamu gde je zapažen kao talenat i već s 18 godina igra u prvom timu. Nakon nesuglasica s trenerom Miroslavom Ćirom Blaževićem, odlazi u Crvenu Zvezdu i 1991. osvaja Kup Šampiona. Karijeru nastavlja u Real Madridu, ali zbog teške povrede je van terena više od godinu dana. Još je igrao za Real Oviedo, Barcelonu, Sevillu, Hrvatski Dragovoljac, Standard Liege, Portsmouth FC, Olimpiju iz Ljubljane i NK Zagreb, gdje nakon završetka karijere ostaje na mjestu sportskog direktora. 1997. se vratio u zagrebački Dinamo i uspešno kao kapiten vodio klub u Ligi šampiona.

Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao 15 utakmica uz 5 golova. 1987. je proglašen najboljim igračem U-21 Svetskog prvenstva u Čileu, na kome je Jugoslavija postala svetski prvak. Igrao za Jugoslaviju na SP 1990., a za Hrvatsku na EP 1996. te SP 1998. (treće mesto) i SP 2002. Za Hrvatsku je odigrao 49 utakmica i postigao 10 golova.

Robert Prosinečki jedini je igrač u istoriji koji je postigao pogodke na SP za 2 različite reprezentacije. 1990. je za Jugoslaviju zabio Ujedinjenim Arapskim Emiratima, a 98. Jamajci i Holandiji.

16. Refik Šabanadžović

Rođen je 02. avgusta 1965. godine u Podgorici.

Karijeru počeo u Dečiću iz Tuzi, kratko nastavio u podgoričkoj Budućnosti. Na predlog trenera prvog tima, da bi se bolje pratio njegov razvoj , ustupljen je OFK Titogradu na pola godine. Kad je taj rok prošao , a Budućnost ga nije preuzela, vratio se u matični klub, da bi 1984. godine prešao u Željezničar iz Sarajeva (1984-1987), gde je stekao potpunu afirmaciju.

Tri sezone nosio je Željin dres, a zatim otišao u Crvenu zvezdu (1987-1991). Na prvenstvenoj utakmici Željezničar-Crvena zvezda u Sarajevu 18. novembra 1988. doživeo je tešku povredu. Tokom igre sudario se sa Sliškovićem iz ‘Želje’ i bio u komi tri dana. Posle toga bio odsutan s terena skoro šest meseci. Mnogo sportskih radnika mu je predlagalo da završi fudbalsku karijeru. Nakon šest meseci rehabilitacije, polako se vratio u fudbal.

Sa Crvenom zvezdom je 1991. godine osvojio titulu prvaka Evrope. Nakon trijumfa u Bariju, prešao je u atinski AEK i tri puta bio prvak Grčke. Iz AEK-a se preselio u Olimpijakos i dodao još dva trofeja u grčkom šampionatu. Karijeru je završio u američkom Kanzas Sitiju.

Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 29. oktobra 1986. godine, protiv Turske u Splitu. Bio je standardni prvotimac selekcije na Svetskom prvenstvu u Italiji 1990. godine. Za A reprezentaciju SFRJ odigrao je osam utakmica.

17. Robert Jarni

Rođen 26. oktobra 1968. u Čakovcu.

Karijeru započeo u rodnom gradu igrajući za tadašni MTČ, sada NK Čakovec. Igrajući u kup utakmici u Splitu impresionirao je skaute splitskog Hajduka, te mu je Hajduk bio sledeći klub. Jarnijev talenat razvijao se veoma brzo. Godine 1987. bio je član legendarne jugoslovenske juniorske reprezentacije koja je postala prvak sveta u Čileu. U mlađim kategorijama krenuo je kao napadač, najbolje je igrao na levom veznom, snalazio se odlično i na levom beku. Bio je prototip modernog bočnog igrača sa sjajnim centaršutom. U redovima “bilih” proveo 5 godina, odigravši 128 prvenstvenih susreta na kojima je postigao 17 golova.

Brzo je i često menjao klubove, pa je zabeležio nastupe i u dresovima Barija, Torina i Juventusa u samo 4 sezone. 1995. otišao je u Španiju, u Real Betis. Špancima poznat kao brzonogi Jarni u Betisu je proveo 3 godine, a zatim navratio u Englesku. Tamo je potpisao za Coventry, ali je ubrzo stigao poziv tadašnjeg evropskog prvaka Real Madrida. Tamo je bio zajedno sa reprezentativnim saigračem Šukerom, no, nije puno igrao. Sledio je Las Palmas, a već 2001. novo i poslednje odredište – Grčka. U 1/4 finalu Lige šampiona protiv Barcelone odigrao je svoju poslednju utakmicu, barem što se velikog fudbala tiče. Svoje aktivno bavljenje sportom nastavio je u malom fudblu gde je u hrvatskoj reprezentaciji kao jedan od boljih.

Svoju reprezentativnu karijeru Jarni je započeo u reprezentaciji Jugoslavije. Zabeležio je 7 nastupa, od kojih 1 i na svetskom prvenstvu 1990.. Odmah po osamostaljenju Hrvatske pozvan je u reprezentaciju, te zabeležio blistave trenutke na evropskom prvenstvu 96. i pogotovo na svetskoj smotri 98. gdje je igrao svih 7 utakmica, osvojio bronzanu medalju.

Od avgusta 2007. radio je kao prvi pomoćni trener Sergija Krešića u Hajduku. 26. oktobra 2007., nakon ostavke Krešića postaje prvi trener Hajduka, tačno na svoj 39. rođendan.

18. Mirsad Baljić

Rođen 4. marta 1962. u Sarajevu.

Interesantno da je prve fudbalske korake načinio u rivalskom Sarajevu, ali je prekinuo sa treninzima zbog zdravstvenih problema. Povratak je usledio, ali u FK Željezničaru, gde je debitovao za seniorski tim u sezoni 1979-80 i do 1988. odigrao 189 prvenstvenih susreta i postigao 20 golova. Član legendarne “Željine” generacije koja je 1985. nesrećno ispala u polufinalu Kupa UEFA protiv mađarskog Videotona.

Karijeru nastavio u švajcarskim klubovima Sion (1988-1992) sa kojim je osvojio titulu prvaka (1992) i kup Švajcarske (1991). Nastupao i za Zürich (1993-94) i Luzern (1994), u kome je i završio karijeru.

Za A reprezentaciju Jugoslavije odigrao dve utakmice. Debitovao je 29 utakmica i postigao tri gola. Učesnik Olimpijskih igara 1984. u Los Anđelesu (bronza) i Svetskog prvenstva 1990. u Italiji (peto mesto). Kao trener radi u Švajcarskoj.

19. Dejan Savićević

Legenda crnogorskog fudbala. Karijeru počeo u Mladosti, a nastavio u Budućnosti. U Crvenu zvezdu prešao 1988. godine. Tri godine kasnije, 29. maja 1991, sa «crveno-belima» je osvojio Kup šampiona, pobedom nad Olimpikom iz Marseja u finalu u Bariju. U decembru iste godine Crvena zvezda je osvojila trofej u Interkontinentalnom kupu, nakon pobede nad šampionom Južne Amerike, ekipom Kolo Kolo iz Čilea.

Od 1992. do 1998. godine igrao je za Milan, sa kojim je postao prvak Evrope 1994. godine. Bio je najbolji pojedinac nezaboravnog finala sa Barselonom i strelac jednog od najljepših golova u istoriji elitnog evropskog klupskog takmičenja.

U Italiji dobio nadimak – Genije, koji dovoljno govori o njegovom fudbalskom majstorstvu. Savićević je 4. aprila 2006. godine dobio priznanje UEFA za doprinos razvoju evropskog fudbala i Lige šampiona.
Karijeru je završio u Rapidu iz Beča.

Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 29. oktobra 1986. godine u Splitu, protiv Turske. Učestvovao je na dva Svjetska prvenstva – u Italiji 1990. i Francuskoj 1998. godine. Za reprezentacije SFRJ i SRJ odigrao je 56 utakmica i postigao 22 gola.

Predsednik FS Crne Gore od 2001. godine.

20. Davor Šuker

Rođen 1. januara 1968. godine u Osijeku.

Igrajući na mestu napadača, Šuker je bio planetarno popularan i jedan od najboljih napadača 90-ih godina. Karijeru je započeo 1984. u rodnom Osijeku igrajući za prvoligaša NK Osijek. U Osijeku je odigrao skoro 100 utakmica i postigao 40 golova. Usledio je prelaz u redove jačeg hrvatskog kluba NK Dinamo.

Iako je tamo ogovaran da se malo zalaže u igri i podosta je spor, uspeo je zabeležiti sjajne rezultate sa klubom i 1991. godine otišao je u špansku Primeru, u Sevillu. U tom je gradu i klubu proveo sledećih 5 godina i u tom razdoblju postao ikona kluba, zabivši 76 pogodaka u 153 nastupa za klub. Pre Evropskog prvenstva 96. u Engleskoj kupio ga je veliki Real Madrid. Tamo je Šuker osvojio naslov prvaka Španije 1997., pa onda i Ligu šampiona 1998. Tu godinu pamtit će i po Svetskom prvenstvu u Francuskoj gde je sa 6 golova u 7 utakmica odveo svoju zemlju do 3. mesta na svetu, dok je on sam dobio nagradu Zlatna kopačka koja se dodeljuje najboljim strelcima Svetskog prvenstva.

Završetkom španske epizode karijera mu je poprimila drugačiji oblik. Kako je već ušao u 30-e počeo je brže menjati klubove. Tako je bio nakratko u Arsenalu, pa je usledio West Ham United, zatim 1860 München. Na Evropsko prvenstvo 2000. godine nije se uspeo plasirati nastavljajući prokletstvo svetske bronze koje je pre Hrvatske započela Bugarska, a nakon toga nastavila Turska. Na Mundial 2002. uspeo se plasirati, ali je odigrao tek 64 minuta u porazu od Meksika. Nakon toga, više nije igrao za reprezentaciju Hrvatske.

U reprezentaciji Hrvatske je u 69 utakmica postigao 45 golova i time postavio teško savladiv rekord. Prvi pratioc Goran Vlaović ima čak 30 golova manje. Šuker pamti i nastup u plavom dresu Jugoslavije. Bilo je to 1991., a odigrao je 2 utakmice i postigao 1 gol.

Nakon okončanja karijere osnovao je akademiju Davor Šuker Soccer Academy u Zagrebu. Neko se vreme bavio i karijerom velikog hrvatskog talenta Nike Kranjčara. Legendardni Pelé uvrstio ga je u svoj popis 125 najboljih fudbalera svih vremena.

21. Andrej Panadić

Andrej Panadić (born 9 March 1969 in Zagreb) is a retired Croatian football defender.

He played for Dinamo Zagreb (1988-94), Chemnitzer FC (Germany) (1994-96), KFC Uerdingen 05 (Germany) (1996), Hamburger SV (Germany) (1997-2002), Sturm Graz (Austria) (2001-02) and Nagoya Grampus Eight Japan (2002-04). With Dinamo Zagreb he won a Croatian Championship for the year 1993.

He played for the Yugoslavia national football team (three matches) and was a participant at the 1990 FIFA World Cup.

22. Dragoje Leković

Rođen 21. novembra 1967. u Sivcu, kraj Kule (Srbija).

Jedan od najtalentovanijih golmana na svetu 80-tih godina, poznat po nadimku Jegulja. Leković je karijeru počeo u Mornaru iz Bara, a od 1984. do 1991. godine branio je u Budućnosti.

Nakon jedne sezone u Crvenoj zvezdi, od čega je pola godine proveo na pozajmici u Mogrenu iz Budve, vratio se u Budućnost, da bi 1994. godine otišao u škotski Kilmarnok. Tri sezone ostao je na Ostrvu, a sa Kilmarnokom je 1997. godine osvojio Kup Škotske.

Karijeru je nastavio u Španiji – prvo u Sportingu iz Hihona, a zatim u Malagi, a završio na Kipru, u AEK-u iz Larnake.

Bio je prvi golman omladinske reprezentacije SFRJ koja je 1987. godine postala prvak svijeta. Za A tim SFRJ debitovao je 27. aprila 1988. godine, protiv Republike Irske u Dablinu. Bio je član selekcije SFRJ na Mundijalu u Italiji i reprezentacije SRJ na Svetskom prvenstvu u Francuskoj. Za reprezentaciju je nastupao 14 puta.

Trenutno je trener golmana Budućnosti, a obavlja dužnost i trenera golmana u reprezentaciji Crne Gore.

podaci sa sajta www.reprezentacija.rs

za P.U.L.S.E:  Simić Mihajlo

Svetska prvenstva u fudbalu

  Feljtoni, Mihajlo Simić, Moca, Sport, Svetska prvenstva u fudbalu