Zabranjeno voće. Jedan od nasleđenih problema u umetnosti je način reperezentacije žene u umetničkom delu. Ovaj problem su uočile još feministkinje drugog talasa u Americi, kada su objavljene prve studije o ovoj temi, kao na primer: ŽENE KAO SEKSUALNI OBJEKTI. Reprezentacija žene u vizuelnim umetnostima u vezi je sa arhetipskim predstavama žene bliskim nasleđenim, mitološkim, religioznim, tradicionalnim, nacionalnim, individualnim, iskustvenim i parapsihološkim doživljajima, kao i kolektivnim nesvesnim predstavama žene. Neke od poznatih arhetipskih predstava žene tokom istorije bile su: majka, ćerka, supruga, sestra, amazonka, veštica, devica, sirena, hetera i mudra žena. Kako umetnice više nisu objekti već i subjekti umetničke prakse, tako dolazi do preispitavanja tradicionalnih predstava žene u umetničkom delu, njihove kritike i/ili njihovog korišćenja u novim značenjima.

PARTIZANKA
MUČENICA
SEKSUALNI OBJEKAT
BOGINJA

Bitna je kritika ustaljenog sistema vrednosti u umetnosti, kreiranog od strane muškarca, povezanog sa načinom reprezentacije žene u umetnosti, stereotipima i vrednovanjima ženskih radova u niže kategorije. Čovjek, kažu oni, svjestan svoje vlastite slabosti i potreba koju ima da mu drugi pomognu, veseli se kada god opazi da drugi prihvataju njegove vlastite osećaje, jer je tada siguran da će primiti tu pomoć, a žalosti se kada god opazi suprotno, jer je tada siguran da mu se protive. Ali i zadovoljstvo i bol se uvjek osjete tako momentano i često u tako beznačajnim prilikama da izgleda očito da ne mogu biti izazvani takvim sebičnim mislima. Čovjek je ožalošćen i ponižen kada, nakon nastojanja da zabavi društvo, pogleda unaokolo i ustanovi da se niko ne smije njegovim šalama osim njega samog. Bilo bi, čini mi se, odveć jednostavno svesti to kretanje identifikacije na crnu mušku mizoginiju, kao da je reč o jasno ocrtanom posebnom tipu, jer je efeminizacija siromašnog crnog muškarca i, posebno siromašnog crnog homoseksualca jedna strategija preziranja koja je već na delu, koja proističe iz kompleksa rasističkih homofobičnih, ženomrzačkih i klasističkih konstrukcija uklopljenih u najveće hegemonije ugnjetavanja. Važno je, međutim, imati na umu da predhodna hegemonija takođe funkcioniše kroz OTPOR i kao OTPOR, tako da relacija između marginalizovane i dominantne zajednice nije suprotstavljanje u strogom smislu reči. Razumeti shemu tela kao istorijski kontingentne sprege moći i diskursa znači doći do nečeg sličnog onome što je Fuko opisao i Nadziranju i kažnjavanju kao materijalizaciju zatvorenikovog tela. O tom procesu materijalizacije reč je i u poslednjem poglavlju prvog toma Istorije seksualnosti gde se Fuko zalaže za jednu istoriju tela koja bi ispitivala način na koji je investirano ono što je u njima najmaterijalnije i najvitalnije. Jer zadatak fantazije sastoji se jedino u tome da svest o onoj unutrašnjoj racionalnosti zadobije ne u formi opštih stavova i predstava, već u konkretnom obliku i u individualnoj stvarnosti. Talenat i genije, kaže se obično, moraju biti čoveku urođeni.  Delatnost pak fantazije i tehničkog izvođenja, posmatrana za sebe kao stanje u umetniku, predstavlja ono što se obično naziva nadahnućem.

Cvjetožderi
Browing, Vi ne biste vjerovali.
Cvijeće nas se domoglo.
Pokušavam uhvatiti ruže zubima.
Usisavam med & gutam zrak.
Dragi Browing, stavite šešir,
vaš viktorijanski šešir
spremite usta, kretnje.
A u usta stavite cvijet.
Tek stotinu godina pa ipak,
više ne jedemo cvijeće.
Zbiva se
upravo obrnuto.

Julija Cezar

  Jovana Braletić, seksualni objekat, Slikarstvo, Zabranjeno voće, Žena